نداشتن نگاه خلاقانه، کلیشه‌ ماست

عکاسی به عنوان یک پدیده علمی به دنیا معرفی شد و به شکل صنعت گسترش یافت و به عنوان هنر تثبیت شد.

هنر عکاسی مانند سایر رشته های تجسمی دیگر نیست. ذات عکاسی تکنولوژی است و روند اختراعات متعدد در طول سال‌ها باعثاختراع دوربین شد و این روند از سال ۱۸۲۲ میلادی تا به امروز ادامه داشته و خواهد داشت.

دوربین‌های دیجیتال به سرعت جای دوربین های آنالوگ را گرفتند، عکاس‌های با تجربه و پا به سن گذاشته مقاومتی نه چندان
پایدار نسبت به دوربین دیجیتال داشتند، که آنها هم مانند دوربینشان نا خواسته یا خودخواسته بروز شدند.

هنر عکاسی فرزند فناوری آن روزها بوده و روند ماندگاریش به نوآوری وابسته است، ساکن بودن و بی‌تحرکی در خلاقیت
عکاسی، مرداب خانمان سوز هنرمند عکاس است. او خود با فرزند خلاقیت، عکس‌هایش را ثبت می‌کند و بدون خلاقیت هم
عمری نخواهد داشت.

شیوه‌های ارائه و عرضه عکس، در عکاسی امروز ایران، حالت سکون و بی‌تحرکی به خود گرفته و این باعثنگرانیست. هنرمندان اکثر رشته‌های هنری خصوصا تجسمی با روش‌های مبتکرانه و استفاده درست از فناوری در قالب‌های همچون هنر مفهومی، اثر خود را " همیشه پویا " ارائه می‌کنند، اما متاسفانه در عکاسی معاصر ایران تعداد کمی از این دست آثار می‌توان یافت. البته آن هم با انتقادهای ریز و درشت اندک منتقدانی که " اول راه بودن و درحال صیقل خوردن " این نوع نگرش را در گفته‌ها و نقدهایشان مدنظر قرار نمی‌دهند.

شیوه عرضه و نمایش عکس باید پویایی داشته باشد تا شاهد برگزاری نمایشگاه‌های متعدد کسل کننده با آثار قابل قبول نباشیم.

زمانی مفهوم " نسخه اصلی عکس " معنا و حکم نسخه اصلی یک نقاشی بود، برای آن قیمتگذاری می‌کردند و حتی بازدید
علاقمندانش همانند دیدن تابلو نقاشی بود با همان ریتم و حال و هوا، اما اکنون هنرمند، عکس خود را در سایت‌ها و شبکه‌های اجتماعی به معرض دید عموم می‌گذارد و کمتر از چند ثانیه میلیون‌ها نفر عکس او را می‌بینند.

سرعت بالای انتشار عکس در دنیای امروز به مدد عکس‌های قدیمی و ارزشمند می‌رود و مخاطبانی این بار از سراسر جهان
پیدا می‌کند. همین سرعت در عکاسی معاصر ما، هم تهدید است و هم فرصت، و راه تبدیل تهدید به فرصت، خلاق زیستن و خلاق نگریستن است زیرا بدین صورت می‌توان فرزندانی خلاق تربیت کرد و نسلی خلاق پروراند. هیچ سوژه عکاسی قابل کلیشه شدن نیست جز نگاه ما نسبت به سوژه. " نداشتن نگاه خلاقانه، کلیشه ماست ".

جامعه عکاسی ایران دارای اساتید بزرگی است که باید از آنها نهایت بهره را برد، حد و مرزهای موجود بین انجمن‌های تازه تاسیس مختلف عکاسی را باید کنار گذاشت و با اتحاد و انسجام، طرح‌ها و ایده‌ها را در جلسات کارشناسی مطرح و به فکر راهکارهای علمی خروج از تهدید، شد. تا نمایشگاه‌هایمان تداعی کننده صندلی‌های خالی سینمای امروز ما نباشد.

یادداشت از: هادی عسگری؛ کارشناس عکاسی خبری