آلبوم «مونودیزم» به آهنگسازی سیدمهدی حسینی منتشر شد

ایلنا: آلبوم «مونودیزم» به آهنگسازی سیدمهدی حسینی از سوی نشر موسیقی ارغنون در سال ۱۳۹۱ منتشر و روانه بازار شد.

به گزارش ایلنا، این آلبوم حاوی آثاری است که برای ارکستر سمفونی و همچنین گروه‌های مجلسی مبتنی بر موسیقی نواحی ایران تصنیف شده که توسط ارکستر سمفونیک فیلارمونیک دولتی سن پیترزبورگ و همچنین آنسامبل‌های مطرح موسیقی مدرن در سن پیترزبورگ اجرا شده‌اند.

این مجموعه شامل قطعاتی همچون: «کنسرتو برای کوارتت زهی و ارکس‌تر مجلسی» براساس موسیقی تربت جام، «پِشت پا» براساس موسیقی کردستان، «تالشی هوا» براساس موسیقی تالش گیلان، «بلوچ» در سه قسمت براساس موسیقی سیستان و بلوچستان، و «سمفونی مونودی» در یک قسمت است.

درباره این آلبوم آمده است: شیوه برخورد مهدی حسینی با موسیقی فولکلور ایرانی با عموم آنچه تاکنون در این زمینه صورت گرفته، متفاوت است. عمده برخوردی که آهنگسازان ایرانی تا کنون با موسیقی بومی ایران کرده‌اند به تنظیم ملودی‌های این موسیقی برای سازهای غرب، چه به صورت تک نوازی یا آنسامبل یا ارکستری و با هارمونی‌های ساده کلاسیک محدود می‌شود.

مهدی حسینی در استفاده از مصالح آهنگسازی چون هارمونی و کنترپوآن به ساده‌ترین وجه برخورد کرده و به ساختار ساده(یا به قول خودش: مونودیک) موسیقی محلی پایبند مانده است، اما در زمینه فرم برخوردی دوگانه دارد؛ از یک سو در قطعاتی همچون «تالشی هوا» به فرم اصلی قطعه وفادار مانده و از سوی دیگر در قطعاتی چون «کنسرتو برای کوارتت زهی» و یا «موومان دوم بلوچ: کلمپور» به شدت از سنتِ بسط و گسترش موسیقی کنسرواتیو غربی بهره برده است. البته این شیوه بسط و گسترش با وجود اینکه در امتداد سنت آکادمیک غربی بوده اما کاملا با این شیوه تفادت داشته و بیشتر مقوله ایست نزدیک به شیوه گسترش مدرنیست‌ها و پُست مدرنیست‌هایی چون مسیان، اشتوکهاوزن، فورر و… و یا شاید بتوان در واقع شیوه بسط و گسترش حسینی را منحصر به خود وی قلمداد کرد. گسترش یافتن در آثار مهدی حسینی بنا به خصلت‌ها و ساختارهای اصلی که همانا روایت آثار توسط نوازندگان محلی است شکل می‌گیرند. در حقیقت هر اثر در عین دارا بودن خصلت‌های مستقل خود، مشخصات مشترک زیبا‌شناسانه و آهنگسازانه‌ای که مشخصه آثار مهدی حسینی است را نیز در بر می‌گیرد.

نکته بسیار حائز اهمیت دیگری که باید در بررسی آثار حسینی مد نظر داشت، تحصیلات جانبی وی در زمینه اتنوموزیکولوژی است. توانایی عظیمی که در زمینه آهنگسازی به کمک وی آمده و در شکل گیری هویت مستقل آثار تاثیرگذار بوده است. مهم‌ترین کمکی که این علم به وی کرده قابلیت تشخیص اجزای مختلف موسیقی محلی است. اجزایی که وی با تشخیص و تفکیک آن‌ها به عناصر مختلف ریتمیک، ملودیک، هُموفونیک، و پُلی فونیک این موسیقی دست پیدا کرده است و در بازنگاری و بازسازی آن‌ها به زبان خویش از آن‌ها استفاده می‌کند.

بطور خلاصه می‌توان گفت، سخن و هدف غایی و انتهایی حسینی نه بر تکیه به گذشته استوار است و نه به پیشروی به جلو بدون نگاه به گذشته. بلکه هر دو را وابسته به هم و در کنار و مکمل یکدیگر می‌داند.