یادداشت/
کارگران بی دغدغه؛ آرزویی دست نیافتنی
اگر تا دیروز می گفتیم نفس صنعت به شمارش افتاده امروز می گوییم کارگران نفسشان در حال بند آمدن است.
دغدغه همزاد کارگران شده است! دغدغه امنیت شغلی؛ دغدغه حداقل دستمزد؛ دغدغه یک زندگی آبرومند و...
این دغدغه ها خاص جامعه کارگری هستند و بس!
کارگران قشری صادق و وفادارند! تاریخ 40 ساله انقلاب این ادعا را تصدیق می کند!
آنان برخلاف بعضی ها که خوب شعار می دهند و بد عمل می کنند؛ به عهدشان پایبند می مانند؛ تاریخ شاهد این مدعاست!
مازندران زمانی نه چندان دور یکی از قطب های صنعت کشور بود و امروز خبری از آن روزها نیست؛ این مطلب را برای سیاه نمایی نمی گوییم؛ تعطیلی کارخانه ها دردی جانکاه است که وجود هر ایرانی غیرتمند را آتش می زند و این آتش خاموش شدنی نیست!
هیچ آدم منصفی نمی تواند در برابر تعطیلی صنعت و بی سر و سامانی کارگران بی تفاوت باشد؛ این کارگران ایرانی هستند و ریشه در خاک این سرزمین مقدس دارند!
این روزها بر کارگران بسیار سخت و غمبار می گذرد؛ دغدغه هایشان قابل شمارش نیست!
زندگی برای همه نفس گیرشده و کارگران شاید بیشتر و سخت تر؛ اینان درخط بقاء جا زده اند و گویی روزگار خوش برای این جماعت به پایان رسیده!
تورم وگرانی اقشارحقوق بگیر را به بخش ویژه زندگی کشانده! جایی که باید با دستگاه ادامه حیات دهند!
اگر تا دیروز می گفتیم نفس صنعت به شمارش افتاده امروز می گوییم کارگران نفسشان در حال بند آمدن است!
این انسان های پاک وصادق برای اعتلای صنعت جانشان را فدا کرده و می کنند؛ در برابر این فداکاری ها چه کرده ایم؟
این دغدغه ها شاید جان نحیف و جسم ضعیف اشان را از پای در آورند! شاید!
خدایا چنان کن سرانجام کار/تو خوشنود باشی و ما رستگار
محمد درخشنده
