" پیرعلم " مظهری از اعتقاد ۳۰۰ ساله مازندانی‌ها
" پیرعلم " با گذشت ۳۰۰ سال از قدمت آن مظهری از اعتقادات مازندرانی‌ها به آقا ابوالفضل(ع) را نشان می‌دهد.
«پیرعلم» با گذشت ۳۰۰ سال از قدمت آن مظهری از اعتقادات مازندرانی‌ها به آقا ابوالفضل(ع) را نشان می‌دهد.
به گزارش ایلنا از آمل، مازندران با توجه به تاریخ کهن و دیرینه‌اش در زمینه اعتقادات مذهبی و دینی با وجود جایگاه علویان از گذشته تا به حال در ایران حرفی برای گفتن داشته است. در جای جای این کهن سرزمین مردم آن دارای اعتقاداتی در زمینه‌های مختلف هستند که به شکل‌های متفاوت به بیان این اعتقادات می‌پردازند.
مردم مازندران در فرارسیدن ایام مختلف مذهبی به طور یکپارچه در مناطق خود به مراسمی می‌پردازند که امروزه با گذشت سال‌ها از برگزاری آن مراسم از سوی نیاکان و آبا و اجدادشان به نسل جدید موکول شده است، اگرچه برخی از این مراسم با تغییر و تحول مواجه شده است اما به نحوی با اعتقادات قوی آن‌ها عجین شده و مردم امروز به انجام آن‌ها می‌پردازند.
در کنار این مراسم که به نوعی علاقه آن‌ها را به امامان و ائمه اطهار را مطرح می‌کند اعتقاد به امام سوم مسلمین، آقا امام حسین(ع) با توجه به رشادت‌ها و دلیری‌های ایشان و یارانش به گونه‌ای دیگر است به طوری که وقتی در مراسمی یادی از واقعه کربلا بیان می‌شود اشک در چشمان همه جمع می‌شود.
همزمان با فرا رسیدن ماه محرم مردم سرزمین مازندران با غبارروبی تکایا، حسینیه‌ها و سقاخانه‌ها به استقبال از عزاداری امام حسین و یارانش می‌روند. علم‌ها را با روسری‌های رنگی و پارچه‌های سبز، بیرق‌ها را با نوشته‌های «یا ابوالفضل(ع)»، «یا اباعبدالله الحسین»، «یا مهدی» آذین‌بندی می‌کنند.
در این روز‌ها هر کدام از مناطق استان مازندران به برگزاری مراسماتی چون نخل‌گردانی، کرب‌زنی، سنگ‌زنی، مدیحه‌سرایی، نوحه‌خوانی، تعزیه‌خوانی و شبیه‌خوانی می‌پردازند تا به نوعی علاقمندی خود را به این امام و یازانش نشان دهند.
علم‌گردانی پیرعلم در روستای کلوده از توابع بخش مرکزی شهرستان محمودآباد یکی از مراسمات مروسم این استان است که پس از گذشت ۳۰۰ سال در بین اهالی روستا پابرجا مانده است و امروزه نه تنها شاهد عزاداری بسیاری از عزداران آقا امام حسین(ع) این استان بلکه کشور است.
این پیرعلم در۳۰۰ سال پیش از سوی جد بزرگوار خانواده جمالی به روستای کلوده آورده شد و پس از سال‌ها به نوادگان این خانواده رسیده است.
ابتدا پیرعلم را که علمی به شکل الله در هم پیچیده با انتهایی گرد و فضای فوقانی دو تکه است را بر سر چوبی صاف و صیقل داده شده قرار می‌دهند و سپس با روسری‌های اهدایی و پارچه‌های سبز چوب را می‌پوشانند.
قبل از روز هفتم محرم خانواده جمالی در منزلشان به آذین‌بندی این علم می‌پردازند. در آن روز با پارچه‌های سیاه و سبز کامل پیرعلم را می‌پوشانند تا برای مراسم علم‌گردانی روز هفتم به دست مردم روستا و روستاهای مجاور آماده باشد. در کنار آن علم دیگری که به نام پنج تن آل عبا است را نیز با پارچه‌های سیاه و سیز آذین بندی می‌کنند تا در مراسم روز هفتم محرم آماده باشد.
قبل از حرکت پیرعلم به همراه علم دیگر زنان روستایی در منزل جمالی با روسری‌ها جمع می‌شوند و روسری‌ای که برای گرفتن حاجت بدست دارند پس از گرفتن حاجت به همراه روسری دیگری به مردانی می‌دهند تا آن روسری‌ها را بر روی «پیرعلم» ببندند.
در صبح روز هفتم چند نفر برای بلند کردن این علم که بطور چند سال متوالی نذری دارند، به منزل جمالی می‌روند، مردم روستا و روستاهای مجاور نیز جهت استقبال از این پیرعلم از ورودی منزل صاحب علم تا انتهای کوچه جمع می‌شوند. هنگام بیرون آوردن پیرعلم از ابتدای ورودی درب منزل زیر پای آن گوسفند نذری از سوی نذرکننده قربانی می‌شود، این علم تا به سر کوچه برسد گوسفندهای بسیاری از سوی مردم روستا و روستاهای مجاور قربانی می‌شوند.
قبل از رسیدن پیرعلم به حیاط حسینیه برخی از خانواده‌های روستایی با آش نذری، شیرینی‌های خانگی، حلوا و گردو به پذیرایی از عزاداران می‌پردازند.
در حسینیه محل عزاداران زنان دیگری با روسری به دست منتظر آمدن این پیرعلم ۳۰۰ ساله هستند تا روسری خود را که در سال قبل برای گرفتن حاجت و نذری از این علم به گرو گرفتند، به آن برگردانند همچنین برخی دیگر چشم انتظار هستند تا پس از آمدن علم روسری را جهت رفع حاجتشان به گرو بگیرند. دریافت این روسری‌ها و گرفتن حاجات از آقا حضرت ابوالفضل(ع) و اباعبدالله الحسین(ع) از سوی عزاداران به گونه‌ای است که اعتقادات قوی مردم این خطه از مازندران را به روایت می‌کشاند.
در هنگام آوردن پیرعلم دسته‌های عزاداری از روستاهای مجاور به زنجیرزنی و سینه‌زنی می‌پردازند و به نوعی ارادت خود را به صاحب عزا، سالار شهیدان آقا امام حسین(ع) نشان می‌دهند.
عزاداران پس از خرسندی از دریافت روسری از پیرعلم جهت پذیرایی از سوی اهالی روستای کلوده وارد حسینیه می‌شوند و در هنگام صرف نذری در دل خود دعا می‌کنند که روز هفتم محرم سال آینده حاجتشان روا شود تا روسری دیگری را به همراه روسری گرو گرفته برای این پیرعلم بیاورند.
