حبیب کاشانی، سرگردان بین انتخاب درست / مربی خارجی یا داخلی؛ مساله‌ای تکراری!

حکایت تیم ملی فوتبال امید ایران به داستان هزار و یک شب تبدیل شده و هر لحظه اخبار جدیدی از این تیم به گوش می رسد.

به گزارش خبرنگار ایلنا، نلو وینگادا سرمربی پرتغالی تیم ملی امید در بازی‌های آسیایی اینچئون بدترین نتایج ممکن را کسب کرد تا این تیم دچار چالش‌های زیادی شود وگمانه‌زنی‌ها در مورد آینده امیدهای ایران زیاد شود.

پس از ناکامی در اینچئون فدراسیون‌فوتبال در اقدامی بسیار عجیب و دور از ذهن حبیب کاشانی را به عنوان مدیر تیم ملی امید ایران منصوب کرد تا اوضاع بدتر از قبل شود چراکه یک غیر فوتبالی دوباره در فوتبال‌ایران و در بالاترین سطح مشغول به کار شد تا اما و اگرهای زیادی برای تیم امید ایران مطرح شود.

آنطور که کاشانی گفته باید کار وینگادا در تیم ملی امید را تمام شده بدانیم، چراکه مدیر تیم امید اعتقادی به او ندارد و دنبال گزینه ایرانی است.

در روزهای اخیر گزینه‌های ایرانی زیادی برای هدایت تیم ملی امید مطرح شده، افرادی مثل فرهاد کاظمی، اکبر محمدی، یحیی گل‌محمدی و… که هنوز تصمیم نهایی در این رابطه اتخاذ نشده و قرار است مدیران غیر فوتبالی فوتبال ایران به زودی تکلیف سرمربی تیم امید را روشن کنند تا این تیم برای حضور در مسابقات مقدماتی المپیک ۲۰۱۶ ریو آماده شوند.

امروز مدیران غیر فوتبالی به دنبال گزینه داخلی هستند، اما گزینه‌های داخلی ما چه فرقی با یکدیگر دارند؟ مربیان‌ایرانی به لحاظ دانش‌فنی همه در یک سطح هستند و تفاوتی با هم ندارند، یعنی نه از یکدیگر بهترند و نه بدتر؛ بنابراین هیچ فرقی نمی‌کند که فرهاد کاظمی سرمربی تیم ملی امید باشد یا یحیی گل‌محمدی یا اکبر محمدی، آنچه اهمیت دارد دانش‌روز فوتبال است که متاسفانه با همه احترام به مربیان‌ایرانی، اکثر آنها از آن به بی بهره‌اند.

بهترین راه برای تیم ملی امید ایران گزینه خارجی است، اما نه کسی همچون وینگادا که حتی در کشور خودش هم سال‌هاست به او تیم نمی‌دهند. تیم ملی امید ایران همچون ۳۰ سال گذشته زمان را از دست داده و زمان زیادی تا مسابقات انتخابی المپیک ۲۰۱۶ باقی مانده است. بهتر بود که فدراسیون فوتبال و کمیته ملی المپیک پس از ناکامی تیم امید در را ه راهیانی به المپیک ۲۰۱۲ لندن، یک مربی خارجی بزرگ و با کارنامه را برای هدایت این تیم استخدام می کردند تا پس از چند دهه ناکامی بالاخره جواز صعود به المپیک را به دست می آوریم اما متاسفانه همچون گذشته زمان را از دست دادیم تا دوباره و در آستانه مسابقات کاسه چه کنم چه کنم دست مان بگیریم و بلاتکلیف باشیم.

با توجه به زمان کوتاهی که تا مقدماتی المپیک ۲۰۱۶ ریو مانده، بعید است در این دوره هم حضور داشته باشیم، پس بهتر است به جای بازی با نام‌های مختلف یک گروه کارشناسی متخصص برای جذب یک مربی بزرگ و با کارنامه تحقیق کرده و به جمع بندی برسند.

ما نیاز به مربی بزرگ داریم تا به بازیکنان ما فوتبال یاد بدهد و آنها را برای حضور در میادین بزرگ آماده کند تا آینده فوتبال ایران تضمین شود و گرنه با امثال مجید جلالی، امیر قلعه‌نویی، یحیی گل‌محمدی، مهدی تارتار، فرهاد کاظمی، فیروز کریمی، ‌ فراز کمالوند و… فوتبال ما به جایی نخواهد رسید، چراکه در ۲ دهه اخیر فوتبال ایران در اختیار این افراد بوده و حاصل آن بن‌بستی است که امروز در آن گرفتار شده‌ایم و نه راه پس داریم و نه راه پیش.