احکام افطار اجباری از دیدگاه آیت‌الله جوادی آملی
آیت‌الله العظمی جوادی آملی درباره افطار اجباری احکامی دارند که چند مساله از آن را مرور می‌کنیم.
به گزارش خبرنگار ایلنا، تعدادی از مسائل مربوط به احکام افطار اجباری را از دیدگاه آیت‌الله العظمی جوادی آملی مرور می‌کنیم.
این مسائل به شرح زیر است:
مساله ۱۳۲: اگر چیزى را به اجبار در گلوى روزه‌دار بریزند و از حلق او فرو رود، یا سر او را به زور در آب فرو برند -کـه او مورد فعل باشد؛ نه مصدر آن- روزه او صحیح است؛ ولى اگـر او را وادار و اکراه کنند که روزه خود را باطل کند-مثلا بـه او بگویند اگر غذا نخورى، خسارت جانى یا مـالى می‌بینـى و او براى پیشگیرى از ضرر، به اختیار خود چیـزى بخورد- در این صورت، شخص مصدر فعل است، نه مورد آن و روزه او باطل است و قضا دارد؛ ولى کفاره ندارد.
مسئله ۱۳۳: اگر روزه‌دار بداند با رفتن به مکانى، او را وادار به روزه‌خوارى می‌کنند، رفتن به آنجا حرام است و اگـر رفت و وادار به افطار شد، روزه او باطل است و قضا و کفاره دارد.
مسئله ۱۳۴: اگر روزه‌دار بداند که با رفتن به استخر و مانند آن، سر او در حال شنا کردن، بی‌اختیار در آب فرو می‌رود، یا مقدارى آب از حلق او فرو می‌رود، نباید به آنجا برود؛ اگر برود و سرش در آب فرو رود، یا آب از حلق او فرو رود، روزه او باطل می‌شود و قضا و کفاره دارد.
