ایرانیان در فیلم بد نشان داده نمی‌شوند/ دختر ۹ ساله‌ام هنوز نتوانسته شناسنامه بگیرد/ من و برادرم همواره مهاجر زندگی کردیم و از این جهت درباره افغان‌ها فیلم می‌سازیم

به گزارش خبرنگار ایلنا، نشست خبری فیلم «مردن در آب مطهر» با حضور نوید محمودی(نویسنده و کارگردان)، جمشید محمودی(تهیه‌کننده)، ندا جبرائیلی، سوگل خلیق، متین حیدری‌نیا، علیرضا آرا(بازیگران) و برخی دیگر از عوامل در سالن رسانه‌های پردیس ملت برگزار شد.

آرامه اعتمادی(منتقد) درباره این فیلم گفت: باتوجه به اینکه برادران محمود سوژه‌های سخت را انتخاب می‌کنند، آنها را تحسین می‌کنم. همچنین باید بگویم تلاش بازیگران این اثر بسیار خوب بوده و از نکات جذاب آن به شمار می‌آید.

نوید محمودی(نویسنده و کارگردان) در این نشست گفت: مهم‌ترین مسئله‌ای که سبب می‌شود ما قصه‌ای را کار کنیم، دغدغه‌هایمان است. چراکه من و برادرم همواره مهاجر زندگی کردیم و از این بابت به این موضوعات می‌پردازیم.

وی همچنین درباره اینکه چرا تنها درباره افغان‌های ناموفق فیلم می‌سازد، بیان کرد: چون حس می‌کنیم قسمت درام این افراد بهتر در می‌آید. البته در حال کار روی سریالی برای شبکه سه هستیم که درباره جوان‌های موفق افغان است.

جمشید محمودی(تهیه‌کننده) نیز درباره اکران این اثر توضیح داد: قطعا حضور در جشنواره فجر به ما کمک می‌کند تا اکران بهتری داشته باشیم و از این بابت خوشحالیم. همچنین باید بگویم که فیلم‌های ما هزینه چندانی ندارد و از این جهت فیلم در بدترین حالت با شکست تجاری سنگینی مواجه نمی‌شود.

نوید محمودی نیز در این باره توضیح داد: قطعا فیلم در افغانستان و تاجیکستان اکران می‌شود و این موضوع به ما کمک کرده و بخشی از هزینه‌ها را بر می‌گرداند. البته لازم است بدانید که وضعیت سینما در افغانستان به شدت بد است. کابل ۶ سینما دارد که آن هم دست تجار هندی است.

وی همچنین درباره پرداختن به موضوع دین در فیلم گفت: شخصیت حامد این درگیری را در خود ایجاد می‌کند، چون آمادگی این موضوع را ندارد. اگر او از افغانستان در جریان تغییر دین برای مهاجرت بود، آماده بوده و کار خود را انجام می‌داد. 

این کارگردان در پاسخ به انتقاد از تفرقه افکنی بین ایران و افغانستان توضیح داد: من در ۸ سینما این فیلم را با مردم دیده‌ام و آنها به هیچ وجه چنین برداشتی از فیلم را به من منتقل نکرده‌اند. در فیلم ما قاچاقیان انسان، ایرانی هستند و بد نشان داده می‌شوند. اما دلیل این بوده که قاچاقچیان در همه جای دنیا بد هستند. ولی از سوی دیگر در فیلم شخصیت‌های ایرانی مثبتی هم داریم که نشان داده می‌شوند. 

وی در ادامه درباره اینکه آیا برای این فیلم به دریافت جایزه از جشنواره‌های خارجی نیز امیدوار است، بیان کرد: هر فیلمسازی در ساخت فیلم خود به موارد مختلف آن فکر می‌کند. حتی تلویزیون نیز به صادرات فیلم خود فکر می‌کند و ما هم دوست داریم که فیلم در خارج از کشور نیز دیده شود. 

محمودی درباره ادامه فعالیت خود در سینما و تلویزیون اظهار داشت: در تلویزیون بیشتر به مخاطب میلیونی فکر می‌کنیم که قصه ما را دنبال کنند و از این جهت شاید تعریف قصه افغان‌ها در تلویزیون جذاب نباشد و از این جهت چنین قصه‌هایی را در تلویزیون تا کنون تعریف نکردیم اما با توجه به اینکه در سینما افراد حق انتخاب دارند، چنین قصه‌هایی که دغدغه خودمان بوده را تعریف می‌کنیم. 

وی درباره اینکه چرا درباره مهاجرت فیلم می‌سازد، توضیح داد: وقتی شما به عنوان مهاجر در کشورهای مختلف حضور داشته باشید و سختی‌های این افراد را از نزدیک ببینید، زمانی که برگردید علاقمندید که درباره آنها فیلمی بسازید.

متین حیدری‌نیا از بازیگران این فیلم درباره فاصله اش از دنیای بازیگری عنوان کرد: به دلایل شخصی دوست داشتم از بازیگری فاصله بگیرم. به طور کلی بچه‌هایی که در بچگی خود بازیگری را تجربه می کنند، بعد از مدتی از یادها می‌روند و کسی نمی گوید این آدم‌ها کجا می‌روند. از آقای محمودی ممنونم که این نقش سخت را به من دادند، ضمن اینکه من ترجیح می‌دهم با حساسیت و انرژی بیشتری کارهایم را انتخاب کنم.

سوگل خلیق (بازیگر) درباره حضورش در این فیلم بیان کرد: در مرحله اول من به آقایان محمودی نه نمی‌گویم و از هر شکل و اندازه همکاری با آنها استقبال می‌کنم. همین اندازه نقش را تا به حال تجربه نکرده بودم و برایم چالش دوست داشتنی بود و از بازی در آن خوشحالم.

نوید محمودی در ادامه اظهار کرد: همسرم ایرانی است و دختری به نام رونا دارم که نام آن را از نام مادر خدابیامرزم برداشته‌ام. یکی از مهمترین مسایل مهاجران افغانستانی بحث هویت است. تا چند سال پیش اگر شما حتی مادر ایرانی و همسر خارجی داشتید و اتفاقا قانونی ازدواج می‌کردید و اقامت قانونی هم داشتید به بچه شما شناسنامه نمی‌دادند. برای مثال دختر من شناسنامه ندارد اتفاقا دوست داشتم چنین فیلی را بسازم ولی فکر کردم قصه دخترم را می‌نویسم و ننوشتم.

وی همچنین درباره مشکلات افغانستانی‌ها گفت: برای مهاجرت چیزی غیر از این فیلم نمی‌شود تصویر کرد. در همین فیلم من عمویی دارم که ایشان بعد از ۲۴ سال زندگی در ایران چون شناسنامه نداشت تصمیم گرفت از ایران به افغانستان برود. ایشان در ایران خانه و ماشین داشت ولی به نام خودش نبود همه چیز را به نصف قیمت فروخت ولی او هم به همین روش غیرقانونی رفت.

جمشید محمودی در ادامه بیان کرد: در این فیلم پلیسی را می‌بینید که شکایت یک افغانستانی را که غیرقانونی آمده بود، پیگیری می‌کند، یکی از شخصیت‌های فیلم دوست‌های ایرانی دارد که او را پذیرفته بودند. قصه ما از مسیر دانشگاه عبور نمی‌کند که یک استاد دانشگاه ایرانی را بد نشان بدهد. در این فیلم ۲ قاچاق‌بر بد هستند که آنها در همه جای جهان بد هستند.

علی شادمان بازیگر این فیلم نیز در این نشست درباره چگونگی یادگیری لهجه افغانستانی بیان کرد: من به مدت ده روز  هفت ساعت ریز به ریز دیالوگ‌ها را تمرین کردم ضمن اینکه کارگردان ما هم افغانستانی بود.

نوید محمودی در ادامه نشست اظهار کرد: با لهجه صحبت کردن بسیار سخت است اما این بچه‌ها، به معنی واقعی لهجه را درست می‌گویند. ما اگر می‌پذیریم که یک بازگیر ایرانی جای افغانستانی صحبت کند یعنی این چالش را پذیرفتیم ضمن اینکه آنها این کار را بی‌نظیر انجام دادند. البته ما خودمان هم می‌ترسیم لهجه‌ها را تأیید کنیم چون فکر می‌کنیم مدت زیادی در ایران بودیم و لهجه یادمان رفته به همین دلیل یک معلم دیگر آوردیم.

وی در بخش دیگر از صحبت‌هایش بیان کرد:همین که ما اینجا نشستیم و حرف می‌زنیم یعنی ایران بد نیست.

این کارگردان درباره اینکه چرا درباره مدافعان حرم افغانستانی فیلمی نمی‌سازد مطرح کرد: اتفاقا من طرحی به نام «ناگفته‌ها» برای تلویزیون نوشته بودم. مهاجران افغان در ایران به دلیل چهار دهه حضور در ایران جزو ایران هستند آنها نسلی جدیدی هستند که در ایران پرورش پیدا کردند، نباید به افغان‌ها به چشم کارگر نگاه کرد، بلکه آنها تاثیرگذار هم هستند. همانطور که گفتم دخترم شناسنامه ندارد، او نه سال دارد ولی نمی‌توانم کاری کنم تا شناسنامه داشته باشد با این وجود ما آنقدر در هم تنیده شدیم که وقتی هواپیمایی ایرانی سقوط می‌کند در آن چند افغانستانی هم فوت می‌کنند، بنابراین باید واقعیت‌ها را دید.

وی درباره نشان دادن قوم‌ها در این فیلم عنوان کرد: یک مسأله در افغانستان است که باعث می‌شود این کشور هیچوقت درست نشود و آن انگشت گذاشتن روی قومیت‌هاست. 

محمودی همچنین درباره سهم مشارکت فارابی بیان کرد: ۲۷ درصد از سرمایه‌گذاری فیلم بر عهده فارابی بوده است.

این کارگردان در پایان گفت: سینمای ایران با لطف با ما همراه بوده است امیدوارم برای بچه‌های فیلم ما همان اتفاقی رخ دهد که بعد از حضور ساعد سهیلی در فیلم ما برای ساعد رخ داد.