باید سعی کنیم فرهنگمان به بهشت زهرا نرود/ آیندگان فرهنگ ایران را با او به خاطر می‌آورند+عکس

به گزارش خبرنگار ایلنا، مراسم تشییع حمید سهیلی مستندساز با حضور همایون اسعدیان، منوچهر شاهسواری و برخی از هنرمندان حوزه مستند در خانه سینما شماره دو برگزار شد.

شهرام درخشان که اجرای این مراسم را برعهده داشت، گفت: کمتر فکر می‌کردم روزی اینجا بایستم و فوت حمید سهیلی را تسلیت بگویم. یکی از بزرگ‌ترین مشخصه‌های این دوست عزیز من سکوت بود. بی‌ادعا بود و گلایه‌ای نمی‌کرد و در نهایت سکوت و در انزوا سال‌ها زندگی کرد و با بیماری سختی دست و پنجه نرم کرد و در نهایت طاقت نیاورد. مجامع جهانی قدر او را دانستند و اثرش را در یونسکو ثبت کردند ولی اینجا قدرش دانسته نشد.

محمد تهامی‌نژاد در ادامه این مراسم اظهار داشت: حس می‌کنم آثار حمید سهیلی آنطور که باید دیده نشده و به همین دلیل دیشب تا دیر وقت متنی را درباره او نوشتم تا در حد بضاعت تصویر درست‌تری از او ارائه دهم.

وی سپس یادداشتی را درباره حمید سهیلی و کارهایی که انجام داده بود، برای حاضران خواند.

منوچهر شاهسواری در ادامه این مراسم بیان کرد: بعضی دوستان می‌دانند که من به سینمای مستند علاقه دارم اما جدا از این علاقه برای حمید سهیلی به خاطر کارهایی که انجام داده احترام ویژه‌ای قائلم. امثال حمید سهیلی به ما اعتباری برای زیستن در این دنیا می‌دهند که این اعتبار آثاری است که او می‌ساخت. در تمام سال‌های بیماری همسر ایشان دلسوزانه از او مراقبت کرد و افراد دیگر نیز کارهایی را در حد وسعش برایش انجام دادند اما اینها در مقابل کارهای او چیزی نبود و ما همچنان مدیون کارهای او هستیم. در نهایت باید بگویم راز هنرمندی کار کردن و کار کردن و کار کردن است.

محسن استاد علی نیز در ادامه این مراسم گفت: باور رفتن شما برای ما خیلی سخت است. البته در دوره زمانه‌ای که جان آدم‌ها ارزش ندارد این زیستن ماست که جای تعجب دارد. آقای سهیلی ما شرمنده شماییم که نتوانستیم سال‌ها قبل پاسداشت شما را برگزار کنیم. شرمنده‌ایم که تمام عمر خود را صرف ثبت فرهنگ مملکت ما کردید اما آنچنان که باید قدر ندیدید. شرمنده‌ایم برای مدیران بی‌مدیری که با آثار شما رشد کردند ولی در یکسال گذشته حتی نامه‌های شما را بی‌پاسخ گذاشتند.

وی افزود: اگر امروز سینمای مستند زنده است، به واسطه ساختن و عشق و سکوت پر معنای شماست. از خدا می‌خواهیم ذره‌ای از معرفت شما را به ما هم اعطا کند تا بتوانیم در این مسیر حرکت کنیم.

مرتضی رزاق کریمی نیز در ادامه اظهار داشت: مرکز گسترش طی سال‌های اخیر با بضاعت اخیری که در کل سینمای مستند دارد، سعی کرد در کنار ایشان باشد. شاید بد نباشد بگویم که شخصیت آقای سهیلی یکی از مصادیق سینمای مستند است که به اندازه جایگاهش دیده نشد.

سودابه مجاوری نیز در ادامه گفت: نمی‌توانم امروز را باور کنم که استادم اینجا باشد من درباره‌اش صحبت کنم. او مرد شریفی بود که هیچوقت لب به شکایت نمی‌گشود. ولی زندگی در آخر خیلی به او سخت گرفت. احساس می‌کنم حمید سهیلی خودش خواست که دیگر نباشد. دهه ۷۰ نتیجه‌گیری زندگی هر هنرمندی است اما برای او اینطور نشد و درگیر مشکلات بسیاری شد. من امروز از تراژدی پایانی زندگی یک مستندساز حرف می‌زنم. پایان زندگی او تراژدی بود. گرچه زندگی‌اش پر از افتخار بود. برای او فیلمسازی همه چیز بود و شاید به همین دلیل بود که خواست نباشد. نیست شدن برای او بهتر از عقیم شدن بود. تراژدی زندگی یک مستندساز اتفاق افتاد و جای او همیشه خالی خواهد ماند.

درخشان در ادامه ضمن بیان اینکه تلویزیون با آقای سهیلی مثل بسیاری افراد دیگر نامهربانی کرد، گفت: البته در تلویزیون هم افرادی همچون سلیم غفوری (مدیر شبکه مستند) بودند که تلاش خود را برای کمک به حمید انجام دادند. او سپس از سلیم غفوری دعوت کرد تا سخنانی درباره حمید سهیلی بیان کند.

سلیم غفوری نیز در ادامه اظهار داشت: بدون شک حمید سهیلی عزیز حق بزرگی در فرهنگ و هنر ایران دارد. مستندهایی که ایشان تولید کردند در تاریخ فرهنگ و هنر ایران باقی خواهد ماند و آیندگان از او یاد خواهند کرد. بیشترین آثاری که ایشان تولید کردند برای تلویزیون بوده و در حد بضاعت سعی شده تا حمایت‌هایی از او صورت گیرد اما انگار غول بیماری زور بیشتری داشت. من از طرف خودم، شبکه مستند و معاونت سیما عرض تسلیت دارم و امیدوارم که ما را در غم خود شریک بدانند.

اسماعیل میرفخرایی نیز در این مراسم بیان کرد: صدایم می‌لرزد و به همین دلیل خواستم که صحبت نکنم. اما به هر حال شغلم را از دست داده‌ام. حمید سهیلی جز فرهنگ ایران است و باید سعی کنیم فرهنگمان به بهشت زهرا نرود. اگر بحث صداقت باشد حمید همان است. در نهایت باید بگویم مرگ چیز خوبی است که آدم به وسیله آن از زجر رهایی پیدا می‌کند.

پدرام اکبری نیز در این مراسم گفت: پیکر حمید سهیلی را از یک سو با اندوه و از یک سو با سرافرازی بدرقه می‌کنیم. اندوه مشخص بوده ولی برای سرافرازی او سخن‌های بسیاری است. حمید از گذشته محجوب، مودب بود و کارش را استادانه و مسئولانه انجام می‌داد. فوق‌العاده به پژوهش اهمیت می‌داد و برای آن وقت می‌گذاشت. ویژگی دیگر حمید این بود که در ۳۵ سال عمر مستندسازی خود شاگردان بسیاری را با آثارش تربیت کرد.

وی در پایان گفت: او باتوجه به مشکلاتی که داشت در پایان آگاهانه تصمیم گرفت که برود و برای این مرد باید احترام قائل بود.