بازی در مدیوم‌های مختلف تفاوت چندانی ندارد

به گزارش خبرنگار ایلنا، هوتن شکیبا یکی از بازیگران مستعد این سال‌های تئاتر است که این روزها با بازی در فیلم «شبی که ماه کامل شد» به کارگردانی نرگس آبیار بیش از پیش مورد توجه قرار گرفته و برخی او را کاندیدای گرفتن سیمرغ سی و هفتمین جشنواره فیلم فجر معرفی می‌کنند. این بازیگر در فیلم «شبی که ماه کامل شد» ایفاگر نقش برادر عبدالمالک ریگی است که از ابتدا تا انتهای فیلم سیر تحولی را طی می‌کند و از یک آدم عاشق به فرد دیگری تبدیل می‌شود.

شکیبا در پاسخ به این پرسش که به عنوان بازیگر چقدر نقش‌هایی که بازی کرده را باور می‌کند، گفت: ماجرا این است که وقتی تفاوت شما به عنوان بازیگر با نقش خیلی زیاد باشد، چاره‌ای ندارید جز اینکه نقش و کاراکتر را در خود حل کنید و از سوی دیگر حواستان باشد که تنها به کاراکتر نزدیک شوید. در نهایت باید بگویم که اگر بازیگر در موقعیت قرار گیرد، دیگر مشکلی برای بقیه کارها نخواهیم داشت. به شخصه برای بازی در هر نقشی تمام تلاش خودم را کردم و امیدوارم که مخاطب آنها را باور کرده باشد.

وی همچنین درباره سختی نقشی که در فیلم «شبی که ماه کامل شد»، بازی کرده، گفت: بخش عمده سختی اصلی این نقش، مربوط به تحولی بود که شخصیت قصه باید آن را طی می‌کرد. به نوعی باید بگویم که این سیر تحول جزو سختی‌های بسیار زیاد نقش بود اما علاوه بر این موضوع، شرایطی که ما در آن فیلمبرداری می‌کردیم خیلی سخت بود. در این فیلم موقعیت‌های بسیار سختی داشتیم که امیدوارم مخاطب از آن رضایت داشته باشد.

شکیبا درباره توافق با کارگردان‌ها در صحنه‌های مختلف نیز اظهار کرد: معمولا سعی می‌کنم با آدم‌هایی کار کنم که قابل گفتگو باشند و خدا را شکر تا به حال از این حیث مشکلی نداشته‌ام. فکر می‌کنم آدم‌ها همیشه با گفتگو به فرایند بهتری دست پیدا می‌کنند. از نظر من؛ همیشه در گفتگو می‌توان به یک نظر سومی رسید که قطعا از چیزی که من یا کارگردان می‌خواهیم، بهتر است.

این بازیگر همچنین درباره تفاوت مدیوم‌های تئاتر، سینما و دوبله که در هرکدام از آنها کارهایی را به انجام رسانده، اظهار داشت: من بازی در همه این مدیوم‌ها را نقش می‌بینم و بر همین اساس در هرجایی سعی می‌کنم چیزی که متناسب با نقش است را انجام دهم و بازی در مدیوم‌های مختلف برایم تفاوت چندانی ندارند. درباره اینکه برای رسیدن به نقش چه کارهایی می‌کنم نیز باید بگویم که این موضوع خیلی مفصل بود که اصلی‌ترین آن این است که به هر حال آدم موقعیت و حس مورد نظر صحنه را درک کند و به اجرای آن بپردازد.