«سایه وآر» مسعود شعاری و پژمان حدادی منتشر شد
آلبوم «سایه وآر» که به همنوازی مسعود شعاری و پژمان حدادی اختصاص دارد، رونمایی شد.
به گزارش ایلنا، نشست خبری رونمایی آلبوم «سایه وآر»، عصر روز گذشته سه‌شنبه اول اسفند با حضور مسعود شعاری و پژمان حدادی برگزار شد.
مسعود شعاری در این نشست خبری درباره آلبوم «سایه وآر» گفت: از ابتدا با آلبوم‌هایی که کار کردم آثاری کاملا سنتی و کلاسیک را منتشر کردم. این رشته‌ای است که در کنسرت‌ها هم به آن پرداخته‌ام. بخشی از زندگی و وجود ما همین موسیقی کلاسیک و سنتی است و البته باز هم امکان دارد آثاری تلفیقی هم منتشر کنم.
این موزیسین در ادامه افزود: بخش‌هایی از این اثر در سال‌های گذشته ضبط شده بود و بخش‌هایی هم سال گذشته ضبط شد. این اثر بازسازی موسیقی قدماست. آقای حدادی هم پس از شنیدن حاصل ضبط‌ها استقبال کردند که اثر در قالب این آلبوم منتشر شود. اصولا بازسازی آثار قدما را دوست داشته‌ام. این کار هم آثار آهنگسازان قدیمی است که من بازسازی کرده‌ام. آثار قدیمی ظرفیت‌های بسیاری دارند که خیلی از آنها به اعتقاد من هنوز به خوبی شنیده نشده‌اند و زیبایی‌هایشان کشف نشده است.
وی همچنین عنوان کرد: از طرفی گوش‌ها هم عادت شنیداری‌شان تغییر کرده و از این فضاها فاصله گرفته است. اگر کمی در بازسازی و نواختن کار قدما دقت کنیم و در عین حفظ اصالتشان، بتوانیم زیبایی‌هایی هم به آنها اضافه کنیم؛ مخاطب خودشان را پیدا می‌کنند. ملودی‌هایی که در آثار قدما هست در گوش همه‌ی ما هست. من این آثار را به عنوان یک وظیفه ضبط نکرده‌ام، بلکه این آثار بخشی از زندگی من هستند.
شعاری گفت: موسیقی دستگاهی فُرم مشخص و خصوصیاتی دارد، بخشی از این ماجرا هم زمان است. یعنی باید این موسیقی را شنید، نواخت و با آن زندگی کرد. چیزی نیست که بتواند در مدت کوتاهی شکل گیرد. آدمی باید پخته شود که بتواند کاری در این وادی اجرا کند. اثری که الان می‌شنوید فُرم موسیقی دستگاهی است. این فرم اینگونه ایجاب می‌کرده که ساز کوبه‌ای جای بداهه‌نوازی نداشته است. این فرم موسیقی است که از پیشنیان رسیده و ما هم همان فُرم را اجرا کرده‌ایم. اما از نظر صوتی چیزی که می‌شنوید برای شما جدیدتر و بدیع‌تر است. چرا که اثر آثای شهنازی آثارش را بیشتر با تار اجرا می‌کرده است. در عین حال بیشتر اجراهایش به صورت تکنوازی بوده و ساز کوبه‌ای همراهش نبوده است.
این نوازنده سه‌تار گفت: از نظر من موسیقی دستگاهی به دو تیپ تقسیم می‌شود، یکی مکتبی که فقط فرم موسیقی دستگاهی را می‌زده‌اند و مکتب دیگر که اعتقاد به بداهه نوازی بر اساس همان موسیقی دستگاهی داشته‌اند. ما در این آلبوم از مکتب اول پیروی کرده‌ایم و فرم اصیل موسیقی ایرانی را ارجا کرده‌ایم. در واقع این اجرا شیوه‌ی پژمان و شیوه‌ی مسعود در بستر گذشته بوده است. بداهه نوازی در حال فراموشی نیست و اکنون در حال پیش رفتن است. قرار نیست هر بداهه نوازی منتشر شود و در معرض عموم قرار گیرد.
وی همچنین عنوان کرد: هیچ مرزی در موسیقی را قبول ندارم. اعتقادی به این مرزبندی‌ها و خط قرمزهایی که دور خودم و بقیه بکشم نیستم. اما اعتقاد دارم که نباید اصول را خدشه دار کرد. من نوازنده سه تارم و ممکن است که تجربه‌ای با این ساز بکنم که شیوه نوازندگی این ساز را مخدوش کنم. باید برای مخاطب شیوه را مشخص کرد. من مرزی را قائلم که باید کار هنری را جدی گرفت. مهم این است که آدم کاری که انجام می‌دهد را جدی بگیرد. ماندگاری اثر دست ما نیست و آن را تاریخ معین می‌کند.
مسعود شعاری گفت: هر آنچه در این آلبوم می‌شنوید، ساخته‌ی استادان گذشته است و تمام تکنوازی‌هایی که اجرا کرده‌ام به صورت بداهه است و برداشت من از گوشه‌های مختلف و ارتباط بین این گوشه‌هاست. در موسیقی دستگاهی دو ساختار مهم داریم. یکی قالب بندی مودالیته یا مایگی یک گوشه و یک دستگاه هست. برخی ها ساختار ملودیک را اعتقاد دارد. یعنی براساس ملودی پیشینیان اثر را بسط و گسترش می دهند. یعنی یک مکتبی می آید که خودش خالق ملودی می شود و یکی هم برداشتی از ملودیهای گذشته می کنند. بحث پریف و خاصی است.
پژمان حدادی نیز در بخش دیگری از این نشست خبری گفت: موسیقی ایرانی به اندازه کافی غنی هست و قدرت این را دارد که بتواند مخاطب را در هر زمانی که باشد، تحت تاثیر قرار دهد. موسیقی‌های کلاسیک در همه جای دنیا همیشه جایگاه خود را داشته اند و از بین نمی‌روند. آثار کلاسیک باید از جانب موزیسین‌ها معاصر مورد توجه قرار گیرند و با در کیفیت ضبط بهتر و نگاهی متفاوت‌تر ضبط شوند.
این نوازنده سازهای کوبه‌ای در ادامه افزود: از زمان حسین تهرانی به بعد، بُرهه‌ای بود که تنبک‌نوازی خیلی تکنیکی و پیشرفته نبود. الان خیلی پیشرفته شده و تکنیک‌های زیادی وارد این ساز شده است. اما در بخش همنوازی این اتفاق نیفتاده است. ما نیاز داریم که نوازندگان تنبک بتوانند محتوای ملودی را درک کنند و با موسیقی دستگاهی آشنا باشند. آنقدر تکنیک‌ها در تنبک‌نوازی استفاده شده که بخش همنوازی ضعیف شده است و پیامی که ملودی دارد را از بین می‌رود.
وی همچنین عنوان کرد: همان تکنیک‌هایی که در تکنوازی استفاده می‌کنند و همنوازی هم به کار می‌برند. همنوازی همواره معنی خاصی داشته و با الگوهای ریتمیک ساده‌تر برخورد می‌شده و ریتم در خدمت ملودی بوده است. نوازندگان تنبک بهتر است که بیشتر با موسیقی دستگاهی آشنا باشند. در این آلبوم من در نوازندگی تنبک تنها نقش همراهی کننده را داشته‌ام. تنبک می‌تواند هویت خود را حفظ کند اما در برخورد با آثار قدما بهتر است که نقش همراهی کننده را داشته باشد. در هنر مرز و محدوده‌ای نیست. قرار است اتفاق‌های زیادی در هنر رخ دهد.
پژمان حدادی گفت: خیلی از تجربه‌هایی که الان دارد رخ می‌دهد هنوز معلوم نیست که می‌تواند به عنوانی یک شیوه جا بیافتد و برای خودش سبک شود یا نه. در قالب کارهای تجربی هر اتفاقی می‌تواند رخ دهد. من ترجیح می‌دهم که گاهی با موسیقی به طور مدرن برخورد کنم و گاهی هم دوست دارم با این ساز خیلی سنتی برخورد کنم. ساده نوازی با کارهای کلاسیک اصلا ساده نیست. نواختن ریتم رنگ بسیار دشوار است. جمله بندی و لحن خیلی مهم است که همراه با بافت ملودیک و به صورت هماهنگ حرکت کند.
وی در ادامه افزود: آموزش برای من یکی از مهمترین انگیزه‌ها است. آمدم که بمانم. اما به خاطر اتفاق‌های خیلی خیلی خوبی که دراد رخ می‌دهد الان مردد شده‌ام. چیزی که می‌توانم به نسل بعد از خودم منتقل کنم، دستاوردی است که داشته‌ام و دوست دارم به نسل بعد منتقل شود. سال‌های بسیاری در خارج از ایران تدریس کرده ام اما هرگز دستاورد و نتیجه‌ای که می‌خواستم نداشته است. این کار تنها در ایران رخ می‌دهد. در فیگورهای ریتمیک هم ساختارها در لحظه رخ می‌دهد. گاهی حتی اساس یک کمپوزیسیونی شکل می‌گیرد و در بداهه‌نوازی‌های اساس یک کار جدید شکل می‌گیرد.
این نوازنده تنبک عنوان کرد: این آلبوم مخاطب خاص دارد و چندان درآمد مالی برای ناشر ندارد اما نقطه تعریف در زمان فعالیتش همواره آثاری منتشر کرده که خیلی ارزشمند بوده‌اند.
