سامان احتشامی:
آیا بدون نشان دادن ساز هم می‌توان موسیقی خوب را به مردم شناساند
درحالی‌که برای خیلی از تخصص‌ها برنامه ویژه تولید و پخش می‌شود، اما برای موسیقی که بر فرهنگ و تربیت یک خانواده و کشور موثر است، هیچ برنامه‌ای نداریم. آیا واقعا به این شکل می‌شود موسیقی خوب را به مردم شناساند و معرفی کرد؟
به گزارش خبرنگار ایلنا، سامان احتشامی (نوازنده پیانو و آهنگساز) در یادداشتی که درباره ذائقه شنیداری مردم کشورمان نوشته و برای ایلنا ارسال کرده، آورده است: این روزها ذائقه موسیقایی مردم همچون غذا خوردنشان بسیار متفاوت شده است. به عبارتی همانطور که در سطح شهرها تعداد فست فود‌ها از رستوران‌های سنتی بیشتر شده، علاقه مردم هم به موسیقی‌های غیرسنتی هم بیشتر شده است. موسیقی که امروزه مردم آن را می‌شنوند، همان چیزی است که در همه جا پخش می‌شود و مردم هم آن را زمزمه می‌کنند. به بیان دیگر مردم برای گوش دادن، کمتر موسیقی انتخاب می‌کنند یعنی در اصل می‌توان گفت مردم خود را تسلیم موسیقی‌هایی کرده‌اند که از این طرف و آن طرف پخش می‌شود و اساسا موسیقی انتخاب نمی‌شود!
ما اصلا برنامه موسیقایی از رسانه ملی نداریم! درحالی‌که برای خیلی از تخصص‌ها برنامه ویژه تولید و پخش می‌شود، اما برای موسیقی که بر فرهنگ و تربیت یک خانواده و کشور موثر است، هیچ برنامه‌ای نداریم. فقط یک برنامه چند دقیقه‌ای که آن هم در ساعات پایانی شب پخش می‌شود! برنامه‌ای که در آن، موسیقی و سازها اجازه نمایش ندارند! بنابراین آیا واقعا به این شکل می‌شود موسیقی خوب را به مردم شناساند و معرفی کرد؟
به هر ترتیب موسیقی سنتی ما اصلا دیده نمی‌شود و ترجیح می‌دهم در مورد آن صحبت نکنم! کسانی که موسیقی را با انتخاب درست، می‌شنوند و در معرض شنیدن صحیح آن قرار دارند، می‌توانند دنبال کننده‌های اصیل موسیقی ایرانی باشند و چقدر خوب است از وسایل صوتی خانه‌ها، موسیقی سنتی پخش شود تا نسل جوان و نوجوان ما با هنرمندان بزرگ این عرصه آشنا شوند و موسیقی را درک کنند. من معتقدم باید گوش شنیداری مخاطب در خانواده‌ها تقویت شود، چراکه موسیقی ایرانی بر پایه علم است و باید درست و صحیح آن را شناخت.
من بر این باورم موسیقی سنتی ایرانی بر موفقیت فرد در زندگی شخصی و هنری‌اش بسیار تاثیر گذار است و البته که می‌تواند الگویی برای نسلی شود. در همین راه یکی از الگوهای رفتاری هنرمندان‌مان همایون خرم است؛ کسی که تا پایان زندگی خود، خانواده‌اش را حفظ کرد و افتخار دارم که اجرایی با ایشان داشتم. من از همایون خرم عشق و هنر را آموختم و به راستی که نام همایون خرم برای جشنواره‌های عالی هنری کشور برازنده است.
اگر به همین شکل پیش برویم دیگر نسلی مثل همایون خرم، حبیب الله بدیعی و سایر هنرمندان بزرگ موسیقی ایرانی پدید نخواهد آمد. متاسفانه تصویر موسیقایی مردم عوض شده است! اما بازهم با وجود برگزاری جشنواره‌هایی همچون جشنواره موسیقی «نوای خرم» می‌توان به آینده موسیقایی کشور امیدوار بود. برگزاری این جشنواره کودکان و نوجوانان را برای حضور جدی و موفق‌تری به جامعه هنری کشور معرفی و حفظ می‌کند. به بیان دیگر جشنواره موسیقی «نوای خرم» حافظ سرمایه‌های فرهنگی کشور است.
