یک عکس از البرز ملک‌پور در خانه‌ی عکاسان تهران به نمایش درمی‌آید
نمایش عکسِ «من هانری کارتیه برسون نیستم» اثر البرز ملک‌پور، روز پنجشنبه ۲ آذرماه ساعت ۱۷ تا ۲۰ در خانه عکاسان تهران افتتاح می‌شود.
به گزارش ایلنا، نمایش عکسِ «من هانری کارتیه برسون نیستم» اثر البرز ملک‌پور، روز پنجشنبه ۲ آذرماه ساعت ۱۷ تا ۲۰ در خانه عکاسان تهران افتتاح می‌شود.
کاملیا پزشکی (هنرمند و عکاس مقیم کانادا) این عکس را نشان ثبتِ لحظه‌ای می‌داند که در حال اتفاق است. او می‌گوید: البرز ملک‌پور، این تبحر را در نشان‌دادن این لحظه‌ای که می‌گذرد و می‌رود و ممکن است که دیگر اتفاق نیفتد، دارد. از حقیقت زندگی صحبت می‌کند. به دنبال راه حلی است که چطور زندگی را حل کنی؛ امّا بقیه از کنارت با شتاب رد می‌شوند. دو نسل در دو جهت مختلف رو در رو و در تضاد با هم قرار می‌گیرند. زندگی روزمره است. دو نفر در حال جنب و جوش و دو نفر دیگر شطرنج بازی می‌کنند. تضاد و دوگانگی لحظه‌ای که اتفاق افتاده. تضاد حرکت و سکون. آرامش و جنب و جوش. یک روز دیگر از روزمرگی انسان‌های درگیر. شطرنج به عنوان سمبل مفاهیم بسیار پیچیده در زندگی که تلاش در حل آن دارند. در این گیر و دار و پیچاپیچی؛ بتوانی بنشینی و تمرکزت بر روی یک چیز باشد به جای پراکنده بودن.
او ادامه می‌دهد: همه‌ی حرکت‌ها، و رفت و آمدها در جهت مقابله با زندگی است. البرز ملک‌پور به ویژه در این عکس به شناخت لحظه‌ایِ اهمیتِ یک رویداد، در ثانیه می‌رسد و نگاه مصممی دارد برای به دام انداختن گذران زندگی و تکرار آن. نگاهش عمیق است به احساسات انسانی و ثبت در قالب تصویر که نمی‌تواند تصادفی باشد و از یک توانمندی هنری بر می‌آید؛ گویی داری به صحنه‌ای از تئاتر یا نمایشنامه‌ای از زندگی نگاه می‌کنی.
بردیا یادگارى (بازیگر؛ نویسنده و کارگردان) نیز درباره‌ی این عکس می‌گوید: «من هنرى کارتیه برسون نیستم» عنوانى است برگرفته از سَلَف خود رنه مگریت که زیر نقاشى بزرگى از یک چپق نوشت: «این یک چپق نیست». زدودن اصل واقع در اثر به نفع خلق مضامینى مرتبط و در عین حال پارادوکسیکال. برسون به عنوان مبدع لحظه قطعى اولین نگره‌ای است که در این عکس به نظر مى‌آید. اما تکذیب نام او تحت عنوان این اسم بیش از همه به تکثیر نگاه برسون و توأمان با آن به آشنایى‌زدایى از او مى‌انجامد؛ لذتى متناقض و مؤکد که پیشینه‌اى سبک‌شناختى به عکس مى‌بخشد و به تکرارى بودنِ یگانگى زندگى چه در خیابانى در پاریس در عکسى از برسون چه گذرى در ایران از البرز ملک‌پور تجسد مداومى مى‌بخشد. شتاب مردى که مى‌گذرد آناتومى ناآشنایى از گردن او مى‌سازد. دست بیرون از چادر زنى که چرخ خریدش را مى‌کشد حالت غریبى به خودش مى‌گیرد، نیمه‌کاره بودن دکان تلقى سبکسرانه‌اى مى‌جوید و آن‌طور که این دو رهگذر مى‌روند و قرار مى‌گیرند سکونِ مرد و پسر شطرنج باز را به شکلى فیگوراتیو بازمى‌سازند. لحظه‌اى براى رفتن به مسیرهاى متضاد و یکسان، فراموش کردنِ جنبش‌ها در محو شدن حالت‌ها، چشم دوختن به تغییر سریع اندام‌ها در گذر زمان، دوباره ساختن یا به نابودى رفتنِ مکان‌ها در هاله‌اى از تاریکى فراهم آمده بر تقدیر یک لحظه و زمینه‌اى رو به زوالْ که بر جریان یک زندگى محیط شده. و آنچه در مرکز این جنبش و سکون از توقف بازنخواهد ایستاد چرخِ خریدِ زنى است که به نمایندگى از طبقه متوسط همچنان در حرکت است.
در ادامه، مهرشاد کارخانی (فیلم‌ساز، کارگردان، نویسنده، بازیگر و عکاس ایرانی) درباره‌ی این عکس عنوان می‌کند: شاید دو پهلو بودن این نام «من هانری کارتیه برسون نیستم» چندان به کار این تک عکس البرز ملک پور نمی‌آید. مگر اینکه ملک‌پور خواسته با انتخاب این نام توجه بیننده را به عکس خود جلب کند که این بحث دیگری دارد.
کارخانی ادامه می‌دهد: ولی جدا از این نام، عکس البرز ملک‌پور در نگاه اول ما را به فضای نمایش یک تئاتر می‌برد که آدم‌هایش در یک پرده از نمایش با پس زمینه سیاه در حال اجرا هستند. بخصوص عکس در لحظه‌ای ثبت شده است که به لحاظه فیزیکی و حرکت به آدم‌ها فرم تئاتری داده است تا اینکه یک عکس اجتماعی در فضای رئالیستی. بیننده با دیدن این عکس حتی می‌تواند قصه‌ای را تصور کند. قصه آدم‌هایی که در دور باطل زندگی جا مانده‌اند. این عکس می‌تواند نگاه تاثیر پذیر البرز ملک‌پور بعد از سال‌ها فعالیت در زمینه طراحی صحنه فیلم در سینما باشد.
نمایشگاه عکسِ «من هانری کارتیه برسون نیستم» تا ۸ آذرماه هر روز از ساعت ۱۶ تا ۱۹ ادامه دارد.
آدرس: یوسف آباد؛ خیابان چهارم؛ پلاک ۳؛ خانه عکاسان.
