«درخت به پاییز نشسته» دو سال در نوبت چاپ بود

مصطفی مهریزی (نویسنده) در گفتگو با خبرنگار، با اشاره به مجموعه داستان جدید خود گفت: مجموعه داستان «درخت به پاییز نشسته»، روز چهارشنبه، هجدهم آذر ماه منتشر شد. با اینکه کتاب در بهار 93 مجوز نشر خود را از وزارت ارشاد گرفته بود؛ نزدیک به دو سال در انتشارات نگاه در انتظار چاپ باقی ماند. «درخت به پاییز نشسته» در ابتدا قرار بود با شمارگان هزار نسخه منتشر شود ولی ناشر کتاب را با پانصد جلد منتشر کرده است.

او درباره‌ی تم داستان‌ها افزود: این مجموعه متشکل از 10 داستان است که از نظر محتوا، بی‌شباهت به هم نیستند و در واقع می‌توان گفت داستان‌ها پرش موضوعی ندارد. سعی کرده‌ام کلیتی درباره‌ی روابط زن و مرد و عشق و علاقه‌ی بین آن‌ها بیان کنم.

مهریزی با اشاره به اینکه این داستان‌ها را در نیمه‌ی اول سال 92 نوشته‌ام، گفت: این مجموعه از سوی وزارت ارشاد، تنها با چند مورد اصلاحی کوچک که به متن اصلی ضربه نمی‌زد، مجوز گرفت. در واقع اصلاحات روی برخی از کلمات بود که با جابه جایی آن‌ها، مجوز صادر شد.

این نویسنده با اشاره به رمان جدید خود اظهار داشت: رمان «بی‌جار» را در سال 92 نوشتم که همزمان نشر ققنوس و نگاه آن را رد کردند و گفتند فعلاً چاپ کار جدید، در سیاست‌هایشان نیست. اما من فکر می‌کنم دلیل اصلی اینکه کتاب را رد کردند، حجم زیاد آن بود. این رمان نیز مانند مجموعه داستان، تم عاشقانه‌ای دارد، با این تفاوت که در جزئیات شخصیت‌ها دقیق‌تر شدم.

وی افزود: من احساس می‌‌کنم در ادبیات داستانی و درحوزه‌ی نثر دچار مشکل هستیم. من در مجموعه داستان‌هایم، سعی کردم نثر شاعرانه را به کار بگیرم و در رمان نیز سعی کردم از نثر خوب و سالم فارسی استفاده کنم و قصه‌ای را درنظر بگیرم که برای خواننده گیرا باشد. 

مهریزی با اشاره به یک مجموعه داستان دیگر خود بیان کرد: یک مجموعه داستان، هم اکنون آماده‌ی انتشار دارم که فضای آن بی‌شباهت به «درخت به پاییز نشسته» نیست. آنچه برایم حائز اهمیت است،‌ عشق و احساسی است که در روابط آدم‌ها وجود دارد و متأسفانه در این دوره و زمانه توجه به این موضوع کم شده. خیلی‌ها می‌گویند که عشق دروغ است و من سعی کردم به این مسئله بپردازم. البته پرداختن به این مسئله، قطعاً اثری عامه‌پسند را پدید نمی‌آورد و چیز عمیق‌تری هست که من به دنبال آن هستم. 

این نویسنده در اعتراض به وضعیت نشر گفت: مدت‌ها فکر می‌کردم مسئله‌ی ادبیات کشور ما، مربوط به سانسور یا خودسانسوری است. خودِ من در مجموعه داستان «درخت به پاییز نشسته» سعی کردم طوری بنویسم که مجوز بگیرد و نخواهم با جایی درگیر باشم. در واقع خواستم حرفم را بزنم که البته این نیز، نوعی خودسانسوری است. اما باید بگویم مسئله‌ی اصلی ما سانسور نیست بلکه ناشران هستند.

او ادامه داد: در شرایطی که فضا برای چاپ کتاب در دولت جدید باز شد، ناشران سراغ چاپ کتاب‌هایی رفتند که پیش از این نمی‌توانستند منتشر کنند و کتاب‌های دیگری که مجوز گرفته و در انتظار نشر بودند را فراموش کردند. قطعاً کتاب‌های اخوان، شاملو یا براهنی برای ناشر سود بیشتری دارد.

مهریزی با بیان اینکه ناشران بیشتر یک بنگاه اقتصادی هستند تا بنگاه فرهنگی، بیان کرد: درست است که اقتصاد رکن اصلیِ فعالیت نشر است، اما نباید از توجه به مافیای نشر نیز غافل بود. خودِ ناشران بزرگترین عامل بازدارنده‌ی نویسندگان جدید هستند. آن‌ها برای سودهای اقتصادی خود، چاپ کارِ نویسندگان جدید را به تعویق می‌اندازند و بیشتر به این فکر می‌کنند که کدام کتاب در بازار بیشتر می‌فروشد.

وی با اشاره به نقش ویراستار گفت: ویراستار تنها کسی نیست که یک ویرگول جابه‌جا می‌کند. نقش ویراستار در کتاب بسیار مهم است و بسیار خوب است که برخی انتشاراتی‌ها از نویسندگانی به عنوان ویراستار استفاده می‌کنند. درست است که این‌ها ممکن است تجربه‌ی کاریِ یک ویراستار را نداشته باشند اما اتفاق خوبی است که یک نویسنده کارهای دیگری را تصحیح کند.

این نویسنده در پایان سخنان خود گفت: اتفاق خوب در حوزه‌ی نشر، اپلیکیشن‌های کتابخوان است. با استفاده از این اپلیکیشن‌ها می‌توان کتاب‌های مورد علاقه را با قیمت‌های بسیار پایین‌تر تهیه و مطالعه کرد. اگر این روند ادامه پیدا کند، می‌تواند اتفاقات خوبی بیفتد.