ضعف عمومی فیلمهای ایرانی چیست؟
مدرسه ملی سینمای ایران با همکاری دانشکده علوم اجتماعی دانشگاه تهران نخستین نشست تخصصی «سینما- دانشگاه» راسه‌شنبه ۲۶ آبان در دانشگاه تهران برگزار کرد.
به گزارش ایلنا، یونس نوربخش (رئیس دانشکده علوم اجتماعی) در این نشست بعد از نمایش فیلم چهارشنبه 19 اردیبهشت گفت: انگیزۀ مشترک مدرسه ملی سینمای ایران و دانشکدۀ علوم اجتماعی دانشگاه تهران را از اجرای این سلسله نشست‌ها، برقراری پلی موثر و جدی میان سینما و دانشگاه است و ورود دانشگاه، فرهیختگان و صاحب‌نظران علوم اجتماعی به حوزۀ سینما عاملی موثر برای غنی‌تر شدن سینمای ایران است.
او این نشست‌ها را به عنوان لابراتواری برای به بحث گذاردن دانسته‌های دانشجویان و در عین حال، محفلی مفید و کاربردی برای فعالان سینمایی معرفی کرد.
محمد گذرآبادی، فیلم‌نامه‌نویس، مترجم و نمایشنامه‌نویس، نخستین سخنران این نشست بود؛ او ایدۀ برخورد سینما و دانشگاه را اتفاقی جدید و نو عنوان کرد و ماهیت سلسله نشست‌های «سینما- دانشگاه» را متفاوت از آنچه به عنوان نقد فیلم شناخته می‌شود، دانست. گذرآبادی همچنین فلسفۀ اجرای این نشست‌ها را ارائۀ پیشنهاداتی کاربردی جهت بهبود وضعیت سینمای ایران، به‌ویژه در حوزۀ فیلمنامهنویسی معرفی کرد.
این کار‌شناس فیلمنامه، تعریفی از درام اجتماعی ارائه و تصریح کرد که یکی از مهمترین مسائل سینما این است که سینماگران و فیلمنامهنویسان ما هنگام خلق اثر، کمتر به مخاطبان خود میاندیشند.
به‌گفتهٔ او، فیلم چهارشنبه ۱۹ اردیبهشت از نظر برانگیختن عواطف و احساسات مخاطب موفق به برانگیختن احساساتی چون ترحم و تحسین شخصیتها می‌شود اما طیف گستردهتری از عواطف و احساسات مورد غفلت واقع می‌شود و مخاطب برای برانگیخته شدن این احساسات است که به سینما میآید، این ضعف کلی اکثر فیلمهای ایرانی تلقی می‌شود که نتیجۀ آن به وضوح در گیشۀ سینمای ایران قابل مشاهده است.
حمیدرضا جلائی‌پور نیز با اشاره به مشکلات، آسیب‌ها و مصیبتهای اجتماعی مطرح شده در فیلم چهارشنبه ۱۹ اردیبهشت پرداخت و با اشاره به ارجاعات فیلم چهارشنبه ۱۹ اردیبهشت، توضیحاتی جامعهشناسانه در باره جامعۀ ایران ارائه کرده و افزود تحلیل اینگونه فیلمها که از محتوای جامعهشناسانه برخوردارند، زمینۀ خوبی برای ما جامعهشناسان فراهم میکند که بتوانیم از رهگذر آنها مشکلات و آسیبهای اجتماعی ایران را مورد بررسی و تحلیل قرار دهیم.
او گفت، بیان مسائل و آسیبهای اجتماعی به واسطۀ علم جامعهشناسی، بیانی خشک و بیروح خواهد داشت، که این نقص را میتوان با بهرهگیری از زبان هنر و سینما جبران کرد، چرا که مسائل اجتماعی به زبان فیلم مسلما جذابیت و مخاطب بیشتری خواهند داشت.
حسینیزاد، به عنوان سومین سخنران بخش تحلیل نشست گفت: سالهاست بنا داشتهایم ارتباط موثری میان سینما و دانشگاه برقرار کنیم، و البته در برهههایی هم نشستهایی انجام شد اما متاسفانه این اتفاق هیچگاه تبدیل به جریانی مداوم نشد. وی اجرای سلسله نشست‌های «سینما- دانشگاه» را امری خجسته دانست و ابراز امیدواری کرد که این حرکت تبدیل به جریانی همیشگی میان سینما و دانشگاه شود.
این مدرس دانشگاه دربارهٔ استفادۀ فیلم چهارشنبه ۱۹ اردیبهشت از نشانههای بازنمایی تصویری، عنوان کرد که یکی از ضعفهای فیلم این است که در برخی صحنهها به تخیل مخاطب چندان مجال خیالپردازی نداده، گرچه فیلم هرجا نگاهی مستندوار به موضوع داشته، فوقالعاده عمل کرده است؛ ضمن اینکه بازی بازیگران این فیلم در نماهایی بازنمایی تصویری خوبی داشته کرده است، به‌ویژه بازی نیکی کریمی که در واقع استاد بازیگری با سکوت خود است، بیان خوبی از مشکلات این شخصیت ارائه داده است.
مدرسه ملی سینمای ایران این سلسله نشست‌ها را با هدف برقراری ارتباطی موثر و کاربردی میان سینما و دانشگاه و همچنین ایجاد محفلی متشکل از جامعهشناسان و دیگر صاحب‌نظران علوم انسانی، برای به بحث گذاردن فیلمهای روز سینمای ایران، هر دو هفته یکبار، با همکاری دانشکدۀ علوم اجتماعی دانشگاه تهران، در این دانشکده ادامه خواهد داد.