«مرد آرام» قصه فردی است که سعی دارد انسان بهتری باشد/ کاش ورای مرزبندی‌ها به انسان نگاه کنیم

بهنوش صادقی کارگردان فیلم سینمایی «مرد آرام» که در بخش مسابقه چهل‌وسومین جشنواره فجر امسال حضور دارد، در گفتگو با خبرنگار ایلنا، درباره به تصویر کشیدن وجهه‌ای متفاوت از مردم افغانستان در این اثر سینمایی اظهار کرد: فیلم «مرد آرام» اثری درباره انسان و نمی‌خواهم آن را محدود به مردم یک کشور خاص بدانم اما به هر حال «مرد آرام» قصه مردی افغانستانی را روایت می‌کند و این مرد 30 سال است که در ایران زندگی می‌کند و به این موضوع هم در فیلم اشاره می‌کند.

صادقی خاطرنشان کرد: این مرد گذشته‌ای دارد که نشانه‌هایش را در فیلم می‌بینیم، او تلاش کرده که گذشته‌اش را پاک کند و آدم بهتری شود و به همین دلیل در بزنگاه‌هایی در زندگی‌اش رفتاری دارد که شاید تصور عام نسبت به یک مرد نسبتاً مسن افغانستانی با این مرد متفاوت باشد. ما در سینما آدم‌های متفاوتی را روایت می‌کنیم چرا که آدم‌های عادی در سینما نمی‌توانند جذاب باشند.

این کارگردان تأکید کرد: می‌توانیم این برداشت را داشته باشیم که شاید فرهنگ ایرانی و حضور طولانی مدتش در ایران بر شخصیت او تأثیر گذاشته اما مسئله اصلی برای من در «مرد آرام» این است که او به عنوان یک انسان فارغ از اینکه چه اصالتی دارد، در تلاش است که انسان بهتری باشد. ما انسان‌ها می‌توانیم به شکلی زندگی کنیم که گذشته ما ربطی به آینده‌مان نداشته باشد و ما با هر گذشته‌ای می‌توانیم تلاش کنیم تا اگر گذشته خوبی نداریم، اشکالاتمان را جبران کنیم و انسان بهتری شویم. من سعی دارم به مخاطبم بگویم که انسان‌ها را به طور قطع قضاوت نکنیم و نگوییم که او چون از فلان فرهنگ آمده پس نمی‌تواند انسان بهتری باشد.

وی افزود: اینکه من برای زنده بودن بخواهم هویتم را پنهان کنم بسیار دردناک است، اگر من با این فیلم توانسته باشم تأثیری بر نگاه نژادپرستانه داشته باشم و به مخاطبم بگویم که ما جدا از جغرافیایی که در آن به دنیا آمده‌ایم انسان هستیم به نظرم به هدفم رسیده‌ام و امیدوارم که اینطور باشد.

صادقی تصریح کرد: در این کشور ما با چند میلیون مهاجر که اکثراً افغانستانی هستند زندگی می‌کنیم، باید شرایط این همزیستی را فراهم کنیم و قضاوت‌هایمان را کلیشه‌ای و قطعی نکنیم. ما هیچ‌گاه پای صحبت افغانستانی‌های مهاجر ننشسته‌ایم وگرنه متوجه می‌شویم که مشکلات این مردم هم شبیه ما است و هیچ فرقی با ما ندارند. به نظر من سینما می‌تواند در این مسائل تأثیرگذار باشد و ما را به همزیستی در کنار هم دعوت کند.

این کارگردان در پایان اظهار کرد: اگر ما خودمان را هنرمند می‌دانیم و حس می‌کنیم که رسالتی در جهان داریم به نظر من باید درد دیگری را درک کنیم و برای من به شخصه هیچ اهمیتی ندارد که یک نفر متعلق به چه کشوری است و در چه جغرافیایی به دنیا آمده، برای من انسان بودن مطرح است و سعی دارم درد انسان‌ها را درک کنم و به آنها نزدیک شوم. من در پروسه ساخت و نمایش این فیلم با بسیاری از اتباع افغانستان صحبت کردم و باید بگویم که آن‌ها مردمانی بسیار مهربان، مهمان‌نواز و سختکوش هستند و من معتقدم که حداقل ما مردم باید مرزبندی‌هایمان را حذف کنیم و به هم به چشم انسان نگاه کنیم.