«پائولا برانشتین» و عصیاش بر علیه بی‌عدالتی با «عکس»؛
این عکاس همه عمرش در جنگ بوده+عکس
پائولا برانشتین که حال زنی مسن است بیش از سی دهه از زندگی خود را در مناطق جنگی و جنگ‌زده زندگی کرده است. او عکاسی است که پس زمینه جنگ را از خط مقدم جبهه مهم‌تر می‌داند چرا که آسیب‌های اصلی جنگ متوجه مردم بی‌سلاح و شهروندان عادی است. حاصل یک عمر تلاش او که در غزه نیز حضور داشته، آثاری هستند که مشابه آنها را نمی‌توان در مجموعه عکاسان دیگر دید.
به گزارش خبرنگار ایلنا، عکس‌ها را باید اسناد تاریخی و حتی آثار هنری دانست. اما ماجرا زمانی انسانی‌تر می‌شود که یک عکاس همراه دوربینش، جانش را هم با خودش همراه کند؛ با آمادگی اینکه ممکن است آن را به خانه بازنگرداند. باید گفت بدون شک در میان جمعیت کثیر عکاسان جهان، تعداد آن‌هایی که در خط مقدم جبهه‌ها حضور داشته‌اند و در مناطق جنگی شهری زیر بمب و خمپاره دوام آورده و زندگی کرده و به ثبت لحظات پرداخته‌اند، از بقیه کمتر است.
پائولا برانشتین را باید در دسته عکاسان جسور جنگ قرار داد. البته برخلاف تصور او علاقه زیادی به حضور در خط مقدم جبهه‌ها ندارد تا در همان حوالی، به داستان‌های فراتر ازاین اتفاق تلخ بپردازد. «سی‌ان‌ان» به تازگی درباره او آثارش گزارشی منتشر کرده است.
گفتنی است نمایشگاه پائولا برونشتاین با عنوان »دنیایی در آشفتگی» تا ۱۵ سپتامبر در کشور فرانسه برگزار می‌شود.
سمیر سلیمان عسلیه اهل غزه یک ماه پس از اصابت گلوله به زانو، با پسرش، نصیر در حال بازی کردن است/ سال ۲۰۱۸
معصومه، ۱۸ ساله و زخم‌هایش حین بازدید از یک بیمارستانی در هرات، افغانستان/ او به دلیل مشکلات خودسوزی کرده و هفتاد درصد بدنش دچار آسیب شده است/ پائولا درباره دلیل خودسوزی معصومه سوال می‌کند، اما او جوابی نمی‌دهد
هزاران پناهنده روهینگیایی که از میانمار فرار کرده‌اند! آنها پس از عبور از مرز، وارد بنگلادش شده در یک مزرعه گل‌آلود برنج طی مسیر می‌کنند/ محصول سال ۲۰۱۷
در ابتدای این مطلب آمده است:
یک صف از پناهندگان در یک زمین برنجی گِلی قدم می‌زنند و کیسه‌های وسایلشان بر دوششان سنگینی می‌کند. آنها فقط بخشی از صدها هزار پناهنده روهینگیا هستند که پس از موجی از خشونت‌ها از میانمار به بنگلادش پناه آورده‌اند.
سویتان دختر ده ساله افغان که در کابل به یک رستوران خیره شد/ محصول سال ۲۰۰۲
پائولا درباره این اثر گفته: یک دختر جوان از پشت یک پنجره بخار گرفته به داخل یک رستوران در کابل، افغانستان نگاه می‌کرد. او گرسنه بود و امید داشته که اگر کافی مدتی به آن رستوان نگاه کند، شاید کسی پیدا شود و باقی مانده غذای‌اش را به او بدهد.
دانشجویان در جاکارتا، اندونزی، بعد از استعفای رئیس‌جمهور سوهارتو در سال ۱۹۹۸/ آنها بر فراز ساختمان مجلس تجمع کرده‌اند
سه جوان پرچم قرمز و سفیدی را بالا می‌برند و در حالی که فریاد می‌زنند و به آسمان اشاره می‌کنند، در یک تجمع معترضان حاضر هستند. «سوهارتو»، رئیس‌جمهور اندونزی استعفا داده و پس از ۳۲ سال، دولت پرحاشیه‌اش به پایان رسیده است.
پدری دخترش را با دوچرخه از بازار پرندگان شهر کابل می‌گذراند/ زمان: سال ۲۰۲۱
صحنه‌هایی که هزاران مایل و سال‌ها از هم دور هستند!
تمام این صحنه‌ها (که سال‌ها و هزاران مایل از هم فاصله دارند) به وسیله عکاس خبری پائولا برانشتین مستند شده‌اند. این آثار قرار است در قالب نمایشگاهی در «ویزا پورل ایماژ» امسال که در پرپیگان فرانسه برگزار می‌شود، پیش روی مخاطبان قرار گیرد. این عکس‌ها مرور بخشی از کارنامه چندین دهه‌ای پائولا بر علیه بی‌عدالتی است.
برانشتین همچنین جایزه «ویزای طلای دستاورد عمر» مجله فیگارو در سال ۲۰۲۴ را دریافت کرد. عکس‌های او یک راهپیمایی غم‌انگیز در مسیر سی‌ساله بحران‌های بشردوستانه تاریخ است که روی جنگ تمرکز دارد.
پائولا برانشتین دراینباره گفت: کار من هرگز فقط در خط مقدم نبوده. هیچ‌گاه. همیشه در حال بررسی داستان‌های عمیق‌تر بوده‌ام. واقعاً به مردم و زندگی‌شان نگاه می‌کنم. به اینکه مردم چگونه در پس‌زمینه جنگ زندگی می‌کنند؟
یک بازمانده توتسی از نسل‌کشی در روآندا در سال ۱۹۹۴ در تخت بیمارستان دراز کشیده است. میلشیاهای هوتو که به دنبال پاک‌سازی روآندا از توتسی‌ها بودند، ۸۰۰۰۰۰ نفر را به کشتن دادند
مکان کشور اوکراین به سال ۲۰۲۲/ کشیش میخائیل هلبا کشیش کلیسای زازیما در حال انجام مناسک تدفین کشته‌شدگان جنگ روسیه و اوکراین است/ به گفته عکاس؛ این کشیش در حین رفتن به محل کارش بر اثر حمله موشکی روسیه کشته شده است
باید گفت برونشتین طی دوران فعالیت حرفه‌ای خود بیشتر روی کشور افغانستان متمرکز بوده است. او از سال ۲۰۰۱ تا ۲۰۲۲ بارها به این کشور سفر کرد تا به این واسطه در میانه شورش طالبان و جنگ همیشگی آمریکا راوی داستان‌های مردم باشد.
یکی از تصاویری که او ثبت کرده، مربوط به اوائل جنگ در سال ۲۰۰۲ است. دختری جوان به نام محبوبه در کنار دیواری پر از گلوله ایستاده است. او در صف یک کلینیک برای درمان «لیشمانیازیس» قرار دارد. این عارضه یک بیماری پوستی ناشی از انگل‌های پروتوزوآ است.
محبوبه دختر هفت‌ساله اهل افغانستان در کلینیک صحرایی به سال ۲۰۰۲/ آثار گلوله در پس زمینه عکس به شدت خودنمایی می‌کند
برونشتین می‌گوید که افغان‌های فقیر به خاطر خوابیدن روی زمین به این بیماری مبتلا شده‌اند.
در عکس مشاهده می‌کنیم که صورت محبوبه با پماد بنفش مشخصی پوشیده شده است که درمانی برای بیماری «لیشمانیازیس» است. بیانیه این تصویر واضح است. «فقر و خشونت» اثر خود را بر روی این دختر و دنیای او گذاشته‌اند. او در هیچ‌کدام از این‌ها حق انتخاب نداشت.
برونشتاین در بخش دیگری از صحبت‌هایش گفته است: در طول تمام این سال‌ها، مدام در حال کشف بودم. خودم را عکاس خوش‌شانسی می‌دانم که چنین تنوع وسیعی در آثارم ایجاد کرده‌ام.
یک دختر روهینگیا پس از چند روز پیاده روی دچار کم‌خوابی شده و در حال گریستن است. او یکی از پناهجویانی است در آفتاب مانده برای فرار به بنگلادش است/ محصول سال ۲۰۱۷
پائولا پس از سال‌ها کار در افغانستان، آن زمان که نیروهای آمریکایی شروع به خروج کردند و طالبان به سال ۲۰۲۱ کنترل را در دست گرفتند، در صحنه حضور داشت. او در آن مقطع برای روزنامه وال استریت ژورنال کار می‌کرده و زمانی که طالبان به شهر کابل می‌رسند، این رسانه او را از منطقه دور می‌کند.
اما این عکاس پس از تصرف افغانستان، دوباره به این کشور باز می‌گردد تا از مردم تحت حاکمیت طالبان بگویید. او در مقطعی به افغانستان باز می‌گردد که رسانه‌ها در کنترل و محدودیت‌های خفقان‌آوری قرار داشته‌اند و زنان در شرایط بسیار ناامن به زندگی ادامه می‌داده‌اند. در همین دوره بوده که آرایشگاه‌های زنانه به دستور طالبان تعطیل می‌شوند و فعالیت‌های هنری برای زنان ممنوع می‌شود.
او تاکید کرده: زنانی که راوی قصه‌های‌شان بوده‌ام حال به طور کلی از جامعه در حال حذف شدن هستند. این اتفاقی است که آن را پیش‌بینی کرده بودم و در نهایت هیچکس نتوانست مقابل همه آن بی‌عدالتی‌های عظیم و بهمنی از اتفاقات ناعادلانه را بگیرد.
یک پناهجوی عراقی در سال ۲۰۱۵ در لسبوس، یونان، از حصار در اردوگاهی که هزاران پناهجو در انتظار رسیدگی بودند، نگاه می‌کند
پائولا در بخش دیگری از صحبت‌هایش گفته برخی از همان زنان با او از طریق شبکه‌های اجتماعی در تماس هستند. او اذعان داشته: اغلب آنها با پیامهای‌شان از من درخواست کمک دارند یا اینکه مبهم و رمزآلود صحبت می‌کنند. زنی را می‌شناختم که آرایشگر بود و همان موقع تسلط طالبان بر افغانستان، آرایشگاهش تعطیل شد و همچنان هم تعطیل است. یا مثلا خانمی را می‌شناختم که پزشک بود. او هنوز در همان بیمارستانی که قبلا بود، مشغول به کار است.
او می‌گوید: واقعا نمی‌دانم چه زمانی دوباره به افغانستان بازمی‌گردم. این در حالی است که پس سال‌ها حضور در افغانستان نمی‌توانم ویزای این کشور را دریافت کنم!
برونشتاین در سال ۲۰۲۲ هنوز در افغانستان کار می‌کرده است. زمانی که جنگ روسیه و اوکراین آغاز شد او می‌دانست که این اتفاق اولین جنگ اروپایی پس از جنگ جهانی دوم بوده؛ لذا برای رفتن به اوکراین شتاب کرد.
یکی دیگر از مجموعه‌های پائولا تصاویری از سیلاب‌هایی است که سال ۲۰۱۰ پاکستان را درنوردید و منجر به کشته شدن دوهزار نفر شد.
سیل مهیب در پاکستان، منطقه «میرپور بوریرو» در سال ۲۰۱۰/ مردم محاصره شده در صف تخلیه آذوقه هستند
برونشتین به خاطر مجموعه «سیلاب» به همراه دنیل برهولاک (همکارش در گتی ایمجز) به عنوان یکی از نامزدهای نهایی جایزه پولیتزر ۲۰۱۱ در بخش عکاسی اخبار فوری شناخته شد، به خاطر عکس‌هایش از سیلاب. آنچه موجب این اتفاق شده، ارائه تصویر جذاب از اراده انسانی برای بقاء، عنوان شده است.
عکسی از مجموعه «سیلاب»/ این مرد به قایق پائولاو همراهانش آویزان شده تا او را نجات دهند
سطح ویرانی‌های نشان داده شده، ترسناک است. یکی از عکس‌ها روستایی را نشان می‌دهد که تقریبا به طور کامل در آب غرق شده و تا افق کشیده شده! این در حالی است که مردم روی یک نوار باریک از زمین ایستاده و منتظرند تا کسی بیاید و آنها را نجات دهد. عکس دیگر هم مردی را نشان می‌دهد که برای بقا و زنده ماندن به قایقی که پائولا برونشتین در آن نشسته، چنگ زده است.
در حالی که مردم در حال انتظار برای نجات در یک نوار باریک از زمین خشک ایستاده‌اند. دیگری مردی را نشان می‌دهد که به شدت به قایق نجاتی که برونشتین در آن سواری می‌کرد، چنگ زده است. پائولا درباره این عکس اینگونه توضیح داده: من در آن موقعیت با تیم‌های نجات که تلاش داشتند مردم را نجات دهند همراه شده بودم. فردی که در عکس است یکی از کشاورزان فقیری است که منتظر است نجات داده شود. این مرد رفته تا دام‌هایش را نجات دهد که مانند برخی دیگر از اهالی منطقه نمی‌تواند شنا کند. به همین دلیل است که به قایق ما آویزان شده بود. درادامه اعضای تیم نجات قایقی دیگری آوردند تا او را نجات دهند. ما واقعا برای سوار کردن این کشاورز جا نداشتیم.
او با ویرانگر دانستن سیلاب پاکستان گفته: این سیلاب در مقابل سیلاب‌های بعدی چیزی نیست چراکه آنها قدرت تخریب ده برابری دارند. اما موضوع این است که گویا مردم جهان بی‌احساس شده‌اند.
این عکاس خبری دو سال گذشته را در اوکراین گذرانده و می‌گوید این سکونت در منطقه‌ای پر خطر فقط به دلیل نشان دادن مقاومت مردم و عظم و امیدشان به آزادی است.
یکی از تصاویر پائولا دخترک جوانی است که در کنار کوهی از ماشین‌های اسقاطی و زنگ‌زده و تخریب شده، قرار دارد. این فضا که از آن به عنوان گورستان ماشین‌ها یاد می‌شود با این عکس، پس از مدتی کوتاه به مکان توریستی جنگی تبدیل شده است.
