نمایشگاه «میزانسن»؛ دمِ کوتاهِ خوشی

چشم‌هایی محو و صورت‌های به مانند ماسک بر آدم‌هایی درهم حل شده که از مسیر رنگ‌های غلیظ و بر خلاف آنچه آدمی است، نقش بسته‌اند تا در وضعیتی چیدمان شده، مورد تایید قرار بگیرند. چیدمانی که با عنوان «میزانسن» با آثاری از شهرزاد قاضی‌زاهدی به بیان جهان ساختگی انسان امروز بر خلاف جریان روح آدمی خبر می‌دهد. آثار او با ضرب قلم‌های شدید به رویکردی برون‌گرایانه و حتی معترض به این چیدمان بر صحنه‌ی زیست آدمی ختم می‌شود. آدم‌ها یا به بیانی نزدیک به بیان تصویری هنرمند، آدمک‌ها در نمایشی بی‌پایان بر اساس چهارچوب‌هایی از زندگی روزمره از چهره‌ی واقعی خود دور شده‌اند و با تمام رنگ‌هایی که بر خود می‌زنند بر بستری خاکستری و به فرآیندی شبه زیستن می‌رسند. 

قاضی‌زاهدی در نخستین گام‌های فعالیت خود بیش‌تر به آثار رئال پرداخته و به مرور توانسته به فرم جدیدی از راه رنگ‌گذاری و ابزار کاری دیگری برای خلق آثار اکسپرسیونیستی برسد. از این رو آثار او یادآور نگاهی مدرنیستی هستند و از منظر دریافت‌های بیرونی هنرمند و تاثیر آن بر رنگ‌ها نشانه‌های هنر معاصر را در بر دارد. 

جهان نقاشی‌های هنرمند بر تصویر کردن صحنه‌هایی از زندگی روزمره بنا شده‌اند؛ جایی‌که او جلوه‌هایی از خوشی‌های زندگی، نظیر جشن‌ها یا مهمانی‌ها را با حضور افراد گوناگون تصویر کرده است. در این مناظر، جزئیات بصری تقریباً به‌تمامی حذف شده‌اند و جز پیکره‌های انسانی و تکه‌هایی پراکنده از محیط اطراف چیزی در تصویر به‌چشم نمی‌آید. به‌جای جزئیات بصری قاضی‌زاهدی بافت‌های بصری گوناگون را جایگزین کرده است که در قالب سطوح وسیع به رنگ خاکستری به چشم می‌آیند. ماهیت این سطوح وسیع تک‌رنگ چندان مشخص نیست اما این سطوح از یک‌سو توجه ما به سوی پیکره‌ها را جلب می‌کنند و از سوی دیگر حال‌وهوایی را به آثار می‌افزایند که می‌تواند نوعی از تلخ‌اندیشی را نمایندگی کند. از طرف دیگر رد قلم‌موها بر روی بوم نگاه نقاشانه‌ی نقاش را تشدید کرده و فضای بصری را نمایش می‌دهد که گاه به شیوه‌ی نقاشان اکسپرسیونیست بسیار نزدیک می‌شود. 

نمایشگاه «میزانسن» بیش از هر چیز یادآور نوعی از نگاه جبری به حیات است؛ انگار که فرصت پیش آمده در تصاویر او – جشن‌ها و حضور مردمان در کنار هم – فرصتی موقتی است که پس‌زمینه‌ی وسیع خاکستری سطح بوم را مخدوش کرده و امکانی را برای زندگی فراهم کرده است. آن‌چه هنرمند می‌کند انگار ستایش همین لحظات کوتاه و گذرای زندگی است؛ فرصتی کوتاه اما باارزش که ما در کنار هم می‌گذرانیم.