اهتزاز پرچم «ویتانا» بر قله دماوند توسط بانوی کوهنورد

ایلنا_ کوهنورد است و دونده دو ماراتن؛ راز قله‌ها و دشت‌ها را می‌داند. نام و فامیل او شباهت دارد با کوهنورد فقید کشورمان، مرحومه خانم لیلا اسفندیاری که سال 1390 هنگام بازگشت از قله 8080 متری «گاشربروم» جان خود را از دست داد؛ اما لیلای قصه ما، لیلای دیگری است؛ او هم کوهنورد است و  هم دونده دو ماراتن؛ در زندگی ورزشی خود مقام سوم دو نیمه‌ماراتن کویر لوت را دارد و علاوه بر قله‌های دیگر کشور، 10 باری هم از سر و کول قله دماوند بالا رفته و آن را مسخر گام‌های خود کرده است. خلاصه از بیابانی‌ترین تا مرتفع‌ترین نقاط ایران تسلیم اراده این بانوی ورزشکار شده است؛ ورزشکاری که نمونه‌های آن در بین بانوان کشورمان بسیارند و قابل تقدیر!

داستان آشنایی ما از آنجا آغاز شد که دوستان ما از شرکت «ویتانا» تماس گرفتند و خواستند با این بانوی کوهنورد که در یکی از صعودهایش به قله دماوند، پرچم «ویتانا» را بر فراز این قله برافراشته بود، مصاحبه‌ای در محل این شرکت داشته باشیم. حال خلاصه‌ای از لیلا اسفندیاری از زبان خودش؛ 

دونده کوهنورد

لیلا اسفندیاری هستم، 35 ساله، حدود 6 سال است که کوهنوردی می‌کنم که 4 سال آن به‌صورت حرفه‌ای بوده است؛ همچنین دونده دوی ماراتن هستم و در این رشته نیز تاکنون موفق به کسب مقام سومی کشور نیز شده‌ام؛ تاکنون 10 مرتبه به قله دماوند، بلندترین قله ایران با ارتفاع 5610 متر صعود کرده‌ام و در یکی از صعودها (ششمین صعود) پرچم شرکت «ویتانا» را نیز با خود حمل و بر قله دماوند به اهتزاز در آورده‌ام.

برخورد خوب مدیران ویتانا باعث انگیزه شد

«لیلا»ی قصه ما در مورد دلیل و انگیزه خود از اهتزار پرچم «ویتانا» بر قله دماوند، می‌گوید: مدتی به‌عنوان برنامه‌ریز تولید در شرکت «لاویز» کار می‌کردم که ویتانا بخش عمده سهام آن را خریداری کرده بود و این موضوع باعث شده بود که من با مدیران شرکت ویتانا ارتباط کاری داشته باشم؛ در همان مدتی که با شرکت ویتانا همکاری می‌کردیم، نوع متفاوت برخورد این شرکت با کارکنان، برایم بسیار لذت‌بخش و خوشایند بود و به‌همین دلیل همیشه دوست داشتم به شکلی این موضوع را جبران کنم و این موضوع انگیزه‌ای شد تا در یکی از صعودهایم که به اتفاق دوستم ورزشکارم خانم قاسمی به قله دماوند انجام می‌شد، پرچم ویتانا را نیز همراه خود داشته و به اهتزار درآورم.

وی ادامه می‌دهد: برنامه حمل پرچم ویتانا، مربوط به دوره‌ای می‌شد که دیگر حتی در شرکت مذکور هم فعالیت نمی‌کردم اما با مسئولان شرکت ویتانا تماس گرفتم و از آنها خواستم که یک پرچم به من بدهند تا با خود به قله دماوند ببرم.

وی در ادامه می‌گوید: تا کنون 10 بار به قله دماند صعود داشته‌ام و هنگامی که پرچم ویتانا را با خود حمل می‌کردیم، ششمین صعود من به دماوند بود که این صعود هم جالبی دارد؛ در طی این صعود که از جبهه شمال شرقی انجام می‌گرفت، یک بار تا ارتفاع 5300 متر بالا رفتیم و به علت بدی هوا مجبور شدیم به ایستگاه «تخته فریدون» در ارتفاع 4300 متری برگشته و چند ساعت استراحت کردیم و دوباره صعود را انجام دادیم.

زمان صعود بستگی به هدف شما دارد

اسفندیاری توضیح می‌دهد: دماوند بلندترین قله ایران است که برای صعود چهار جبهه اصلی شامل: جنوبی، شمال شرقی، شمالی و غربی دارد و در بین این جبهه‌ها اختلاف مسافت 2 الی 3 کیلومتری وجود دارد؛ جبهه جنوبی، جبهه‌ای است که اکثر افراد از آن جبهه صعود می‌کنند، چون اصطلاحا پاکوب بهتر و راحت‌تری دارد اما من مسیر جبهه شمال شرقی را بیشتر دوست دارم. زمان صعود هم بستگی به هدف شما از صعود دارد؛ اما من تلاش می‌کنم که در زمان کمتری این کار را انجام دهم.

وی در ادامه و در مورد اهتزار پرچم ویتانا بر قله دماوند و حمایت‌های شرکت ویتانا می‌گوید: این صعود تقریبا یک سال قبل انجام شد و ماجرا همان جا تمام شد؛ چون من این کار را از روی علاقه قلبی انجام داده بودم و هیچ انتظاری از این بابت نداشتم تا اینکه همین چند روز قبل از طرف شرکت با من تماس گرفتند و برای این مصاحبه دعوت کردند.

مشکلات ورزش بانوان

در بخش دیگری از مصاحبه با خانم اسفندیاری به مشکلات و چالش‌های ورزش بانوان پرداختیم و وی که در دو رشته دوی ماراتن و کوهنوردی فعالیت می‌کند، توضیح داد: دوی ماراتن، برعکس آنچه شاید برخی افراد فکر می‌کنند، اصلا ورزش ارزانی نیست و به تجهیزات و امکانات گران‌قیمتی مانند کفش کتانی مناسب و... نیاز دارد؛ مثلا برای یک برنامه دوی ماراتن باید تمرین‌های مختلفی در کوه، دشت، آسفالت، شیب‌های مختلف و... داشته باشید که هر کدام از این تمرینات نیاز به کفش مخصوص دارد و قیمت آنها هم بسیار بالا است.

اسفندیاری ادامه می‌دهد: بخش دیگر مربوط به بستری است که در آن می‌دوید؛ در تهران شاید یکی دو تا پیست وجود داشته باشد که خانم‌ها و آقایان بتوانند تمرین کنند اما در اکثر پیست‌ها فقط باید خانم‌ها باشند و امکان حضور مربی مرد در آن وجود ندارد. شخصا به‌دلیل اینکه سر کار می‌روم، مجبورم صبح زود تمرین کنم که هیچ پیستی در آن ساعت وجود ندارد و مجبوریم در خیابان و... تمرین کنیم.

محدودیت ها کم نیستند

این بانوی ورزشکار اضافه می‌کند: از طرفی برای خانم‌های ورزشکار مشکلات پوششی وجود دارد؛ چراکه آقایان راحت‌تر می‌توانند لباس بپوشند اما برای خانم‌ها چنین چیزی ممکن نیست و از نظر پوشش ورزشی محدودیت‌های زیادی دارند؛ محدودیت‌هایی از این قبیل مخصوصا برای بانوان زیاد است، اما با همین شرایط هم دونده‌های خانم بسیار خوبی در ایران وجود دارند که نسبت به بسیاری از خانم‌ها در دیگر کشورها که با چنین محدودیت‌هایی هم نیستند، از شرایط بهتری برخوردارند.

وی در ادامه می‌گوید: برای ورزش کوهنوردی نیز همین مسائل وجود دارد؛ کفش‌های مخصوص کوهنوردی و دیگر تجهیزات آن قیمت بسیار بالایی دارد که شخصا مجبور می‌شوم آنها را به‌صورت دست دوم تهیه کنم.

اسفندیاری در پاسخ به سوالی در مورد حمایت برخی شرکت‌ها از ورزشکاران، گفت: اینجا است که برخی شرکت‌ها می‌توانند با اسپانسری و حمایت از ورزشکاران، به آنها کمک کنند و از طرفی ورزشکاران نیز برند این شرکت‌ها را تبلیغ کنند؛ بسیاری از ورزشکاران توانمند وجود دارند که به‌دلیل اینکه اسپانسر و حامی مالی ندارند، مجبورند برنامه‌های بین‌المللی و برون‌مرزی خود را به هم بزنند.

وی گفت: فدراسیون در این زمینه حمایت‌ چندانی نمی‌کند و برای انتخاب نفرات سخت‌گیری زیادی انجام می‌دهد و تعداد نفرات محدودی را انتخاب می‌کند و اکثر ورزشکاران مجبورند با هزینه‌های شخصی در مسابقات شرکت کنند.

آرزوی صعود قله‌های بالای 8 هزار متری را دارم

لیلا اسفندیاری از برنامه‌های آینده ورزشی خود نیز صحبت کرد و گفت: در ورزش کوهنوردی علاقمند هستم که به سمت قله‌های بالای 8 هزار متری بروم که نیاز به یک برنامه‌ریزی حداقل یک ساله دارد و هزینه‌های زیادی طلب می‌کند و لازم است که برای یک سال فقط روی این موضوع تمرکز داشته باشم و در این صورت نمی‌توانم سر کار کار بروم که در صورت کار نکردن، باید کسی هزینه‌ها را تامین کند.

وی اضافه کرد: در دو میدانی هم حضور در مسابقات جهانی را مد نظر دارم؛ مثلا مسابقات دوی ماراتن که دیماه 1403 در دوبی برگزار می‌شود؛ یا اینکه شهریورماه همین سال در ترکیه یک مسابقه دوی ماراتن برگزار می‌شود که برای شرکت در آنها باید برنامه‌های مناسبی وجود داشته باشد. خرید تجهیزات و وسایل ورزشی، هزینه‌های سفر و حضور در مسابقات مختلف و دیگر هزینه‌ها وجود دارد؛ مخصوصاً در مسابقات خارجی، اسپانسرها می‌توانند از ورزشکاران حمایت کنند.

ویتانا حامی ورزشکاران بوده و هست

در ادامه حسن گرجی، رئیس هیات‌مدیره شرکت «ویتانا» نیز ضمن تبریک به خانم اسفندیاری که موفق به این صعود شدند و آرزوی موفقیت برای ایشان، گفت: گروه صنعتی ویتانا به‌دلیل رسالت اجتماعی که برای خودش قائل هست، تقریبا در تمام طول هفتاد سال گذشته، روند حمایتی از ورزشکاران کشور را در پیش داشته و در این مورد هم که خانم اسفندیاری زحمت حمل پرچم «ویتانا» را به قله دماوند کشیده‌اند به این همکاری ایشان افتخار می‌کنیم.

گرجی ادامه داد: از اینکه پرچم این برند هفتاد ساله را بر قله دماوند به اهتزار در آوردند سپاسگزاریم و امیدواریم که ما هم بتوانیم از ایشان حمایت کنیم تا در آینده نیز به موفقت‌های بیشتری دست پیدا کنند.

وی گفت: خانم اسفندیاری سال گذشته زحمت حمل پرچم ویتانا را به قله دماوند کشیده بودند و ما مشتاق بودیم که از نزدیک این ورزشکار عزیز کشورمان را ملاقات کنیم و بابت این کارشان تشکر کنیم؛ به همین دلیل از ایشان دعوت کردیم و امروز در شرکت حضور دارند؛ سعی خواهیم کرد که برای مرتفع کردن مشکلات ایشان در مسیر زندگی ورزشی به ایشان کمک کنیم.

گرجی در پاسخ به سوالی در مورد حمایت ویتانا از ورزشکاران، گفت: این شرکت عملا به موضوع حمایت از ورزشکاران ورود کرده و بعد از این هم هر چقدر که امکان‌پذیر باشد، این رسالت را انجام خواهد داد؛ چراکه این جوانان آینده‌سازان کشور هستند و نتیجه تلاش‌ها و افتخاراتشان برای همین مملکت باقی می‌ماند و امیدواریم که ما نیز بتوانیم ذره‌ای در این مسیر کنار آنها باشیم.

وی افزود: بحث رسالت اجتماعی و خدمت به ورزشکاران ما را مجاب می‌کند تا از این ورزشکاران حمایت کنیم؛ چراکه به این موضوعات واقف هستیم که مثلا در مورد خانم اسفندیاری، رسیدن به قله دماوند و موفقیت‌های دیگر، کاری نبوده که یک روزه اتفاق بیفتد و تمرین‌ها و ممارست‌های زیادی پشت این قضیه بوده است تا به این سطح از آمادگی بدنی و ذهنی رسیده باشند و لازم است که از این ورزشکاران حمایت کرد.