ارشاد ۴ صفحه اصلاحیه به فیلمنامه شیار ۱۴۳ الصاق کرده بود

فیلم سینمایی «شیار ۱۴۳» به کارگردانی نرگس آبیار روز گذشته(۲۵ فروردین) از ساعت ۱۷.۳۰ دقیقه در سینما فلسطین به نمایش درآمد و نشست نقد و بررسی آن نیز با حضور نرگس آبیار کارگردان، محمدحسین قاسمی تهیه کننده، مریلا زارعی بازیگر، سعید قطبی‌زاده و حسین معززی نیا از منتقدان سینما برگزار شد.

به گزارش خبرنگار ایلنا؛نرگس آبیاردر این نشست درباره شکل گیری سوژه این اثر گفت: سوژهٔ مادری که چشم انتظار فرزنده به جبهه رفته خود است پیش از این هم کار شده بود. بنابراین وقتی ما به سراغ این سوژه رفتیم برخی دوستان گفتند که این سوژه تاکنون بار‌ها کار شده است. حالا شما می‌خواهید چگونه آن را در یک اثر به کار ببرید که تکراری به نظر نرسد؟! اما من آن زمان فقط و فقط به لحظات حسی و عاطفی این فیلم فکر می‌کردم. حتی زمانی که فیلمنامه را به خانم زارعی هم دادم ایشان به من گفتند که به نظرتان فیلمنامه کمی تخت نیست؟ من هم گفتم اگرچه این طور به نظر می‌رسد اما شیار ۱۴۳ فیلمنامه‌ای کاملا حسی دارد و با بازی خوب پیش می‌رود. در واقع فیلمی است که بر همین لحظه‌ها بنا شده وهمین مساله هم مخاطب را پای آن نگه می‌دارد.

وی درباره ملاک‌هایش در انتخاب مریلا زارعی به عنوان بازیگر نقش اول زن(الفت) ادامه داد: از‌‌ همان ابتدا که مشغول نگارش فیلمنامه بودم به مریلا زارعی به عنوان بازیگر نقش الفت فکر می‌کردم. می‌خواستم کسی این نقش را بازی کند که دغدغه و به اصطلاح جنم نقش‌های متفاوت و سخت را داشته باشد.

کارگردان فیلم سینمایی «اشیا از آنچه در آینه می‌بینید به شما نزدیک ترند» درباره سوژه جنگ و بسترهای زیادی که برای قصه‌پردازی فراهم می‌کند؛ افزود: از سال ۷۵ نویسندگی می‌کنم و از‌‌ همان سال‌ها داستان‌هایم در مجله‌های مختلفی مثل دنیای سخن و ماهنامه‌های داستانی چاپ می‌شد. به طور ناخواسته‌ای وارد فضای داستان نویسی جنگ شدم. اما بعد از ورود به این حوزه حس کردم که چقدر جای کار دارد. امروزه دوربین‌های دیجیتال به ثبت بسیاری از وقایع مثل زلزله‌ها می‌پردازند و همه سعی می‌کنند تا لحظه به لحظه این رویداد‌ها ثبت شود. به نظرم باید در رابطه با جنگ هم همین اتفاق بیافتد. فضایی که تم اصلی آن از دست دادن آدم هاست. آدم‌ها در جریان جنگ ساخته و شکوه‌مند می‌شوند. این فیلم نگاه مردمی به جنگ را در بر می‌گیرد. اتفاقی که کمتر در سینما افتاده است. چراکه ما معمولا نگاهی از بالا به این مقوله داشته‌ایم.

مریلا زارعیبازیگر نقش الفت نیز درباره علت بازی‌اش در این اثر سینمایی بیان داشت: فیلمنامه شیار ۱۴۳ را در شرایطی خواندم که در کنار آن سه سناریوی دیگر هم به من پیشنهاد داده شده که البته عافیت طلبی آن‌ها هم بیشتر بود. راستش نگران این بودم که چه می‌شود؟ متاسفانه در سینما نقش‌های خوب و درستی برای زنان نوشته نمی‌شود و شاید اگر بخواهیم سخاوتمندانه نظر بدهیم هر سال دو یا سه نقش خوب در فیلم‌های سینمایی برای زنان می‌نویسند. وقتی پیشنهاد بازی در شیار ۱۴۳ با من مطرح شد هم دلم می‌خواست که در این کار بازی کنم و هم نگران نتیجه‌اش بودم. ابتدا سعی کردم این پیشنهاد را از سر خودم باز کنم. نقش بسیار حساس بود و الان بعد از بازی در آن افرادی را می‌بینم که خودشان دغدغه مندند، خودشان الفت‌اند و آن زمان نگران بودم که آیا دعای خیر آن‌ها نصیب من می‌شود یا نفرینشان. در ‌‌نهایت احساس من به این نقش باعثشد آن را قبول کنم. معمولا وقتی منطق جواب نمی‌دهد به نشانه‌ها متوسل می‌شوم. وقتی هم برای بازی نقش الفت یاعلی گفتم پایش ایستادم.

وی که در سی و یکمین جشنواره فجر موفق به دریافت سیمرغ بهترین بازیگر نقش زن شد، درباره چگونگی رسیدن به این فرم از بازی افزود: خانم آبیار یک سری مستند در اختیار من گذاشتند و باید بگویم که با دیدن یکی از آن‌ها تکلیفم با نقش الفت روشن شد. بعضی از آن‌ها به قدری تاثیرگذار بود که حتی توان دیدنشان را نداشتم. البته خودم هم با جنگ بیگانه نبودم. جزو نسلی هستم که کودکیشان در سال‌های جنگ گذشته است.

محمدحسین قاسمیتهیه کننده فیلم شیار ۱۴۳ نیز درباره حواشی و مشکلاتی که در روند تولید این فیلم پشت سر گذاشته شد، گفت: حواشی فیلم به قبل از حضورش در جشنواره فجر برمی‌گردد. زمانی که برای گرفتن پروانه ساخت فیلم پیگیری می‌کردیم این فیلم را نه ضدجنگ که ضد ارزش می‌دانستند. شاید نزدیک به ۴ صفحه بند برای اعمال در متن به ما دادند. اما هیچ کدام از آن‌ها اعمال نشد. زیرا می‌دانستیم که خروجی کار آنچه الان می‌بینید نخواهد شد. برای مثال یکی از بند‌ها این بود که وقتی الفت قالی را قیچی می‌کند آن را به مسجد جمکران ببرد و بگوید که پسرم با امام زمان(ع) بر می‌گردد! بنابراین هیچ حمایتی از این فیلم صورت نگرفت.

وی در همین رابطه ادامه داد: تنها جایی که تمام قد پشت ما ایستاد و از ما حمایت معنوی کرد، شرکت مس سرچشمه بود که اگرچه مردان آن اهالی صنعت‌اند و شاید تصور شود دیالوگ فرهنگی ندارند، اما در واقع بیشتر از کسانی که این ادعا را دارند با ما درباره کار حرف می‌زدند.