ایلنا از پیشروی‌کرونا در شرق ایران گزارش می دهد؛
حاشیهنشینان سیستان و بلوچستان بی‌بهره از لوازم بهداشتی / پرستاران: تجهیزات و کیت تشخیص کرونا نداریم/ بیمارستان‌ها دست‌شان خالی است
نزدیک به بیست روز از ورود مهمان به ظاهر ناخوانده کووید۱۹ یا همان ویروس کرونا در ایران می گذرد و تا امروز -یکشنبه ۱۸ اسفندماه- بیش از یکهزار و ۸۰۰ نفر مبتلا و ۱۴۵ قربانی داشته است، ویروسی که اگر آژیر قرمز رنگش به دور از مصلحت اندیشی مسئولان بی تدبیر زودتر به صدا در می آمد این همه فاجعه به بار نمی‌آورد
به گزارش خبرنگار ایلنا ، «سالی که نکوست از بهارش پیداست» این جمله ورد این روزهای زبان مردم کشور است که نگران سالی که تا چند ورز دیگر تحویل خواهدشد.
سال ۹۸برخلاف گفته های رئیس دولت که آن را سالی پر از آرامش خواند نه تنها هیچ آرامشی نداشت که برای مردم ایران سالی پر از نکبت ونحسی بود. از سیل و زلزله گرفته تا اعتراضات مردم در آبان ماه امسال به بهانه گرانی بنزین و سقوط هواپیمای اوکراینی و آخرین آن ،کرونا که سوغات بی تدبیری مسئولان ما از چین برای مردم درد کشید‌ه ایران است.
سیستان و بلوچستان در ماه های اخیر توفیق اجباری میزبانی سیل را داشته و هنوز در تکاپوی جبران خسارات سیل بود که ملخ ها حمله کردند ان که تمام شد کرونا آمد که به گفته مسئولان که خیلی هم به آن اعتمادی نیست نزدیک 34 مبتلا و یک قربانی داشت.این استان از نظر وسعت و جمعیت بسیار گسترده است اما از نظر عدم وجود زیرساخت های بهداشتی متاسفانه همواره حرف اول را می‌زند.
بسیاری از روستاهای این استان خانه بهداشت ندارند و مردم به ناچار برای بیماری‌هایی مانند سرماخوردگی به دلیل بعد مسافت اقدامی برای رفتن به بیمارستان نمی‌کنند و به درمان های خانگی اکتفا می کنند که این موضوع در شرایط فعلی و با وجود ویروس کرونا بسیار حساسیت زاست .
حاشیه نشینان بی دفاع نگران همسایگی با مرزهای پرخطر
بسیاری از روستاها آب لوله کشی و حتی شرب ندارند چه برسد به اینکه روزی چندین بار دست های خود را بیست ثانیه با آب و صابون بشویند. علاوه بر این،حاشیهنشینان هم درصد بالایی از جمعیت استان را تشکیل می‌دهند که مشکلات بهداشتی و عدم وجود زیرساخت‌های بهداشتی لازم در این مناطق هم بخش دیگری از ماجرای نگرانی این روزهای مردم سیستان و بلوچستان است.
از سوی دیگر هم مرزی با کشوری های افغانستان و پاکستان و همجواری با مرز هم بخش دیگری از نگرانی های مردم این استان را تشکیل می دهد که به گفته رئیس دانشگاه علوم پزشکی زاهدان تمامی تمهیدات لازم برای تست سلامت در مبادی ورودی استان در نظر گرفته شده و به گفته این مسئول جای نگرانی نیست.اما اینکه واقعا جای نگرانی نیست یا هست موضوعی است که چند روز دیگر معلوم می شود.
حال اگر وارد بحث مقابله با ویروس کرونا در سیستان و بلوچستان و اقداماتی که مردم باید انجام دهند شویم، باز هم یک پای ماجرا می لنگد چرا که دفاع بی سلاح است. ماسک، دستکش و محلول ضدعفونی کننده دست ، مواردی است که نیاز شدیدی به آنها برای مقابله با این ویروس وجود دارد این در حالی است که تقریبا در همان ابتدای اوج گرفتن شیوع این بیماری هیچ اثری از این سه قلم کالای بهداشتی در داروخانه ها و فروشگاه های کالای پزشکی نبوده و یک هفته از فقدان این پک حداقل در شهر زاهدان می گذرد و کار را به جایی رسانده که تعدادی از خرازی ها و مغازه ها اقدام به فروش الکل صنعتی کرده و از آب گل آلود ماهی می گیرند.
اگر شما دیدید ما هم دیدیم
یکی از شهروندان زاهدانی در این باره می گوید: ۱۰ روز است تمام داروخانه های شهر زاهدان را برای پیدا کردن یک ماسک زیر پا گذاشته ام اما اگر شما دیدید ماهم دیدیم.
عیسی زهی می گوید: اینقدر می گویند خطوط تولید کارخانه ها را به تولید محلول های ضد عفونی کننده، ماسک و دستکش تغییر داده اند و تولید چند برابر شده اما خروجی اش کجاست؟ چرا موجودی داروخانه ها شارژ نمی شود؟ یا اگر می شود چرا نظارتی برای توزیع عادلانه این اقلام بهداشتی ضروری وجود ندارد ؟
یکی دیگر از شهروندان در این باره می گوید: سه روز پیش از یک خرازی در خیابان ویلای زاهدان یک الکل خریدم و اطلاعات کافی نداشتم، فروشنده این الکل را برای ضدعفونی دست و سطوح داد و تاکید کرد که مشکلی برای استفاده از این الکل وجود ندارد حال آنکه تماس مستقیم این الکل با پوست مشکلات فراوانی را به وجود می آورد .
اگر تمام شرایط مقابله با این ویروس را در سیستان و بلوچستان مساعد در نظر بگیریم باز هم جای رضایت پرستاران و کادر درمانی بیمارستان ها که این روزها از آنان به عنوان مدافعان سلامت ملت یاد می شود، خالی است.
تعدادی از پرستاران در گفت و گو با خبرنگار ایلنا از عدم توزیع مناسب و به موقع ماسک ، دستکش ،مواد ضدعفونی کننده دست و لباس های مناسب برای جلوگیری از ابتلا به این بیماری می گویند.
هنوز مردم نمی دانند باید چه کنند ؟
یکی از پرستاران که در بیمارستانی در زابل مشغول به فعالیت است می گوید: تاکنون هیچ گونه کیت تشخیص کرونا در بین پرستاران توزیع نشده و پوشش‌مان برای مقابله با این بیماری به هیچ‌وجه امن نیست.
او می گوید: بی اطلاعی از اینکه مبتلا به کرونا شده ایم یا خیر ، سبب دل نگرانی این روزهای‌مان شده و گویا تدبیری نیست. مدت هاست خانواده های‌مان را ندیده‌ایم و نمی دانیم وضع‌مان چگونه است.
یکی دیگر از پرستاران بیمارستان امام علی (ع) در زاهدان، هم با اشاره به اینکه مردم بی دفاع هنوز نمی دانند که چه کار باید بکنند می گوید: بسیاری از ما که مستقیم با این موضوع در گیر هستیم هیچ گونه تستی برای تشخیص کرونا نداده ایم چون اساسا کیت تشخیص کرونا در زاهدان نیست و آزمایش ها هنوز هم به تهران ارسال می شود.
مهناز قربانی ادامه می دهد : پوشش کادر درمانی بیمارستان به هیچ عنوان امن نیست. اصلا وسایل حفاظت فردی نداریم و در هرشیفت نفری یک یا دو ماسک به پرستاران می دهند که هردوساعت باید عوض شود اما به دلیل نبود ماسک مجبوریم تمام شیفت را با همان یک ماسک سر کنیم. ما گان مخصوص نداریم و تنها پرسنل بحران گان مخصوص دارند که آن هم معمولی است . اوضاع بهداشتی بیمارستان اصلا مناسب نیست و متاسفانه تجهیزات کافی برای مقابله با این بیماری را نداریم.
این پرستار ۳۵ ساله اما مهم ترین مسئله این روزها را عدم اطلاع رسانی درست از سوی دستگاه‌های مربوط می داند و می گوید : مردم هنوز نمی دانند چه کنند و در صورت داشتن علایم این بیماری به کجا باید مراجعه کنند. اغلب پزشکان در این روزها از ویزیت بیماران سرباز می زنند و آنها را به بیمارستان ها می فرستند. بیمارستان هایی که دست شان خالی است، نه کیتی هست که در مدت زمان کوتاهی خیال بیمار را راحت کند و نه دارویی و تختی که بیمار اطمینان یابد پروسه درمانش شروع شده است. با دست خالی چه کار می توان کرد.
