تاریخ، از حمله عراق به ایران عبرت بگیرد

به گزارش ایلنا، ابوالفضل پسندیده طی مقاله‌ای در روزنامه «لا رپوبلیکا» اروگوئه به سالگرد تجاوز عراق به خاک ایران اشاره کرد و با عنوان«تاریخ: آیینه عبرت» نوشت:چهل سال پیش و در چنین روزهایی، صدام حسین، دیکتاتور عراق که در آن زمان محبوب بسیاری از کشورهای مدعی حقوق بشر و برخوردار از انواع سلاح های مدرن و روز بود، شیپور تجاوز نظامی علیه ایران را به صدا در آورد. ایرانی که تنها ۱۹ ماه پیش از آن تاریخ بواسطه انقلاب دچار یک دگرگونی عظیم گردیده بود.

صدام جاه‌طلب، با توجه به اوضاع نابسامان آن زمان ایران اعلام کرد که ظرف یک هفته در تهران خواهد بود. او بر روی کاغذ و طی محاسبات خود، ارتش تحت امرش  را مسلح به آخرین سلاح های کشنده روز و بسیار منسجم تر از نیروهای نظامی ایران می دید. دیکتاتور عراقی حتی بر این باور بود که مردم ایران بواسطه تنگناهای اقتصادی، فرش قرمز برای او پهن خواهند کرد. در همین چارچوب صدام از تجاوز به ایران به عنوان زنگ تفریح نام برده بود.

در ادامه این مطلب سفیر ایران در اروگوئه آمده است: خواب آشفته صدام تعبیر نشد. تجاوز او به ایران ۸ سال طول کشید. دامنه این تجاوز حتی به شهروندان غیرنظامی و استفاده از سلاح شیمیایی علیه مردم ایران نیز کشیده شد. در تمام این مدت، حامیان آن روزهای صدام که تعدادشان هم بسیار زیاد بود، فقط نظاره گر بودند. شاید هم از کشته شدن مردم ایران با سلاح های فروخته شده شان به صدام راضی بودند. چون هم سود فراوانی را به دست می آوردند و هم صدای استقلال طلبی ایرانیان را به خیال خود خفه می کردند.

تهاجم هشت ساله صدام به ایران منجر به شهادت بیش از ۲۲۰ هزار تن و مجروحیت نزدیک به ۷۰۰ هزار ایرانی گردید. لطفاً این اعداد را نه با محاسبات ریاضی، بلکه با عینک بشردوستانه بخوانید. کودکان زیادی یتیم شدند. والدین فراوانی داغدار فرزندانشان شدند. برادران، خواهران و همسران عاشق برای همیشه از هم جدا شدند. لیکن حتی یک وجب از خاک ایران پس از ۸ سال منازعه نابرابر به بیگانگان واگذار نشد.

در پایان این مقاله عنوان شده است: به راستی چرا صدام، علیرغم برتری‌های نظامی و حمایت‌های سیاسی و مالی به عمل آمده از وی نتوانست ایرانیان را به زانو در آورد؟ اشتباه محاسباتی، واژه مناسبی برای پاسخ به این سوال است. صدام و حامیانش بر روی مؤلفه‌های سخت‌افزاری قدرت تکیه می کردند. آنها غافل از این واقعیت بودند که ایرانیان، وطن شان را دوست دارند. قدرت اصلی ایران همین عشق و علاقه بود. ایرانیان مثالی معروفی دارند: "خون، جان و خانواده مان را می دهیم، اما ذره‌ای از وطن و شرافتمان را هرگز."

ایرانیان طی ۲۵۰ سال گذشته هرگز به کشور دیگری تجاوز نکرده و چشم طمع به کشورهای دیگر نداشته اند. لیکن این ملت عبرت های فراموش نشدنی به متجاوزان داده است.  صدام و بسیاری از حامیان وی رفتند، ولی ایران و ایرانی همچنان سرافزار و پابرجا است.  لذا آنهایی که امروز ایران را تهدید نظامی کرده و صحبت از خط قرمز و توانایی های مالی و نظامی و ... خود می نمایند، بهتر است تاریخ تجاوز هشت ساله صدام به ایران و شکست خفت بار وی را با دقت بخوانند تا دچار اشتباه محاسباتی از نوع صدام نشوند.

تاریخ آیینه عبرت است آن را خوب بخوانیم.