امام (ره) حق بزرگی گردن همه ما دارد

«و باز دوباره خرداد و باز روزهای غم‌بار!

در ماه خرداد ظاهرا سری نهفته است، نیمه خرداد ۱۳۴۲ که حضرتش از آن انتظار فرج داشت و این‌که وصالش با حضرت حق نیز در نیمه خرداد اتفاق افتاد، خمینی روح الله حق بزرگی گردن همه ما دارد،  آنان که با او بودند و آنان که او را ندیدند، اصحاب، انصار و تابعین. چرا که او راه را گشود تا حرکت امکان‌پذیر شود، و موانع را از سر راه برداشت تا دیگران ‌آسیب نبینند، او سرباز بود اما سرباز خدا! او مصداق عین‌الیقینی بود که حق‌الیقین شد، آمدنش برای شدن بود، تا راه استقامت نشان شود و رفتن ارزش باشد نه ماندن چرا که ماندن اضمحلال است و رفتن معراج و او در نیمه خرداد عروج نمود.

او در پی حشمت و جاه نبود و از خرقه و مسند بیزار و آنچه که او را تسکین می‌داد دیدن روی دل آرای دوست بود.

رهرو عشقم و از خرقه و مسند بیزار

به دو عالم ندهد روی دل آرای تو را

او به خوبی می‌دانست که راه عشق راهی سخت است و طولانی اما همیشه در فکر آن بود، از کجا برود تا بر دوست و ره توشه چه بردارد که دست خالی نباشد؟

چه کنم تا به سر کوی تو راه دهند؟

 که این سفر توشه همی خواهد و این ره دور است

ره توشه‌ای که عاقبت او یافت ایمان جوانان این مرز و بوم بود، ایمان به خود، ایمان به امام و ایمان به خدا.

و در مقابل همه این راهبری مخلصانه و حکیمانه به دنبال اجر و پاداش دنیوی نبود، چرا که او از نسل همانایی بود که اطعام را برای خشنودی خدا انجام می‌دادند،

انما نطعمکم لوجه الله لانرید منک جزاء و لاشکورا

و در مقابل این هدایت معنوی به دنبال پست و مقامی هم نبود،

.... قل لا اسالکم علیه اجرا ان هو الا ذکری للعالمین

و زبان حال او این بود

لطف کن ای دوست، از رخ پرده بگشا، ناز کم کن

دل تمنایی ز دلبر غیر دیداری ندارد.

رحمت و رضوان واسعه الهی بر روح پرفتوح او