پروانه سلحشوری در نطق میان دستور:
روزنامهنگار و کارگر باید بتوانند بدون لکنت، صحبتهای خود را ابراز کنند/ مسئولان التیام بخش دردهای روستاییان «چنار محمودی» باشند
نماینده تهران تاکید کرد: اگر روزنامهنگار و کارگر نتوانند بدون لکنت صحبتهای خود را ابراز کنند شعار مبارزه با فساد فریبی بیش نخواهد بود.
به گزارش خبرنگار سیاسی ایلنا، پروانه سلحشوری نماینده اصلاحطلب مردم تهران در بخشی از نطق میان دستور خود گفت: مبارزه واقعی با فساد نیازمند فهمی عمیق از همه ابعاد پیدا و پنهان است. هیچ دشمنی برای نظامی که برآمده از خون هزاران شهید است، بالاتر از فساد نیست.
این نماینده مجلس تاکید کرد: آمریکا و نه هیچ دشمن بیرونی دیگری نمیتواند تهدیدی برای نظام باشد و این فساد است که نظام را تهدید میکند.
سلحشوری با بیان اینکه رویکرد مغفول مانده بنیانگذاران نظام برگرفته از آیین حکمرانی امام علی(ع) است به نامه امیرالمومنین(ع) به مالک اشتر اشاره کرد و گفت: در بخشی از این نامه آمده است مردم باید چنان امنیتی داشته باشند که بدون لکنت صحبتهای خود را بیان کنند اگر آن روزنامهنگار و کارگر نتواند بدون لکنت صحبتهای خود را ابراز کند شعار مبارزه با فساد فریبی بیش نخواهد بود.
وی ادامه داد: هرچند بیش از صد سال است که همه دولتها و شخصیتهای جویای اعتبار با شعار مبارزه با فساد سر کار میآیند و دست آخر حاصلی نداشته است اما به نظر میرسد اکنون حرکت خجستهای از سوی نظام و قوه قضاییه شروع شده و وظیفه ماست که به دور از بدبینی از آن استقبال کنیم.
نماینده مردم تهران، ری، شمیرانات، اسلامشهر و پردیس مجلس شورای اسلامی، تصریح کرد: هوشیار باشیم که تکرار روند گذشته یکصد سال اخیر نباشد. لازمه هوشیاری این است که بدانیم فساد تنها اقتصادی نیست بلکه فساد اقتصادی معلول شرایط است و نادیده گرفتن سرچشمههای فساد اقتصادی خود بزرگترین فساد است.
وی افزود: فساد سیاسی یعنی فقدان فرصتهای برابر سیاسی، حقوقی، فرهنگی و اقتصادی برای آحاد شهروندان، اینکه عرصههای فرهنگی بر مردم تنگ شود و مردم را مخاطب رسانههای برون مرزی دور کند آیا فساد نیست؟ اینکه زنان از برخی حقوق خود محروم باشند آیا جلوه دیگری از فساد نیست؟ اینکه مردم نتوانند طبق اصل ۲۷ قانون اساسی تجمع اعتراضی داشته باشند و بعضا با تهدید و بازداشت مواجه شوند آیا فساد نیست؟
سلحشوری ادامه داد: اینکه بعضی از مطبوعات، رسانهها و نمایندگان مجلس آزادی بیانِ نقد مسئولان و نهادها را خط قرمزهای فراتر از قانون تعریف کنند، آیا فساد نیست؟ آیا راهبردهای منزویکننده و دور کننده ایران از روند توسعه و زدودن فقر و بیکاری از چهره این سرزمین نمیتواند مصداقی از فساد باشد؟ آیا این پرسشها نباید آزادانه مورد بحث و بررسی قرار گیرد و پاسخ بگیرند؟
این نماینده مردم در مجلس شورای اسلامی، ادامه داد: عدم برگزاری دادگاه برای برخی متهمان و محصوران را چگونه میتوان تعبیر کرد، چرا هر نقدی را مشروط به این کنیم که باید از دیدگاه ما درست و سازنده باشد. شهید بهشی در جریان تصویب اصل ۲۴ قانون اساسی جمهوری اسلامی نظریه کمیسیون مربوطه را که توسط شهید باهنر بیان شد، به رأی گذاشت مبنی بر اینکه «آزادی بیان یعنی اینکه کسی بتواند مکتاب بنویسد و بگوید سیتم جمهوری اسلامی ایران را قبول ندارد.» (منبع مشروح مذاکرات مجلس بررسی نهایی قانون اساسی جلد اول صفحات ۶۵۰ -۶۵۹) این نظریه شهید باهنر وشهید بهشتی رأی آورد.
وی ادامه داد: این رویکرد بنیانگذاران قانون اساسی و نظام جمهوری اسلامی رویکر واقعی ضد فساد بود. قوه قضاییه نمود عدالت در هر کشور است و باید پرچم دار مبارزه با فساد باشد. طبق اصل ۱۵۶ قانون اساسی وظیفه این قوه؛ پشتیبانی از حقوق فردی و اجتماعی، تحقق عدالت و پیشگیری از جرم است. در این زمینه چه اقداماتی صورت گرفته است؟ آیا میدانید لازمه تحقق وظیفه پیشگیری التزام به همان قرائت شهید بهشتی و شهید باهنر درباره آزادیهای مدنی است؟
سلحشوری یادآور شد: اینکه علیرغم پیوستن به منشور حقوق بشر، کنوانسیون حقوق کودک و تجویز ماده ۹۱ قانون مجازات اسلامی برای اینکه بتوان مانع اعدام زیر ۱۸ سال شد و مبنای دیدگاه علاوه طباطبایی در کتاب عظیم المیزان درباره اینکه سن رشد ۱۸ سال است، اما متاسفانه با صدور و اجرای این احکام هزینه بسیاری به نظام جمهوری اسلامی تحمیل میشود. آیا نوع دیگری از فساد نیست؟
عضو فراکسیون امید مجلس شورای اسلامی، تصریح کرد: اینکه احکام سنگین زندان برای فعالان مدنی و سیاسی به نوعی صادر شود که رئیس قوه دستور بازنگری دهد اما نتوان آراء و شعب صادرکننده را به چالش کشید، آیا نوعی از فساد نیست؟
وی ادامه داد: باور مردم و اعتماد به مسئولان در گرو مبارزه با اشکال گوناگون فساد است که در حال از بین بردن اعتماد مردم است.
سلحشوری مشکل پیش آمده برای مردم روستای چنار محمودی لردگان را یادآور شد و از مسئولان خواست با درایت بیشتر به گونهای عمل کنند که التیام بخش دردهایشان باشند نه نمکی بر زخم آنان.