ناشکری ریشه بسیاری از بلاهای فردی و اجتماعی است

به گزارش ایلنا، محسن اسماعیلی روز پنجشنبه مصادف با ایام شهادت حضرت فاطمه زهرا(س) در جمع عزاداران فاطمی در تهران به یادآوری وظیفه بندگان مبنی بر «شکر» در برابر نعمت‌های خداوند پرداخت و افزود: هر چقدر که پیامبر(ص) قدردان این نعمت بود، اما امت پیامبر(ص)، کفران نعمت کردند و با کسی که خدا بخاطرش بر پیامبرش منت گذاشت، بدترین رفتارها را کردند.

وی با اشاره به آیه شریفه «إِنَّا أَعْطَیْنَاکَ الْکَوْثَرَ» اظهارداشت: علامه طباطبائی در تفسیرالمیزان نوشته است که این سوره در مقام امتنان است یعنی خداوند بر پیامبر(ص) منت می‌گذارد و می‌گوید ما لطف و محبت داشته ایم که زهرا(س) را عطا کرده‌ایم. پیامبر(ص) هم جانانه شکرگزار این نعمت بود؛ از این رو رابطه پیامبر(ص) و حضرت زهرا(س)، تنها رابطه پدر و دختر نیست بلکه پیامبر ایشان را «مادر» خود می‌خواندند و ایشان را می‌بوئیدند چون بوی بهشت را استشمام می‌کردند.

استاد حوزه و دانشگاه اضافه کرد: انسان از طریق آراسته شدن به صفت شکر، می‌تواند تا بالاترین درجات ممکن بالا برود و نعمت‌هایی که خداوند عطا فرموده را حفظ و زیاد کند اما چه می‌توان کرد که انسان معمولا از وظیفه شکرگزاری غفلت می‌کند و دچار کفران نعمت می‌شود.

عضو مجلس خبرگان رهبری همچنین با اشاره به اثر شکر در دفع بلا، گفت: ناشکری ریشه بسیاری از بلاهای فردی و اجتماعی است و یکی از آثار شکر که در همین دنیا پیدا می‌شود، دفع بلا و افزایش نعمت است. شکر انتهای خوبی و آخر مسیر کمال است که البته کمتر کسی می‌تواند به مقام شکر دست یابد.

وی در بخش دیگر سخنانش با تاکید بر اینکه نعمت‌های خداوند همه از سر لطف و فضل اوست و نه توانایی و استحقاق بندگان، گفت: شکر نعمت‌های خداوند دارای سه مرحله قلبی، زبانی و عملی است. انسانی که شاکر واقعی است باید هر سه مرحله را انجام دهد اما وقتی «الحمدلله» می‌گوییم، فقط تشکر زبانی کرد‌ه‌ایم.

اسماعیلی افزود: اولین مرحله و سنگ‌ بنای شکر این است که انسان بداند آنچه دارد متعلق خداوند است و به حساب خود و زرنگی خود نگذارد؛ بلکه قلبا باور کند که بدون اینکه طلب داشته باشد، به او عطا کرده‌اند. اگر کسی قلبا و واقعا باور کرده باشد هر آنچه دارد از خداست، خود به خود زبانش به حمد خداوند باز می‌شود.

این استاد حوزه و دانشگاه ادامه داد: شاکر واقعی بنده‌ای است که اگر یکی از بندگان خدا هم به او خوبی کند، ضمن اینکه از آن بنده قدردانی می‌کند، ولی به حساب خدا بگذارد. بالاتر از شکرگزاری زبانی، شکر عملی است یعنی انسان قدر نعمت را بداند و نعمت را در راه درست مصرف کند و اگر نمی‌تواند نعمت خدا را در راهی که او می‌خواهد استفاده کند، حداقل در راه خلاف خواست خداوند به کار نگیرد.

اسماعیلی اظهارداشت: نخستین قدم کفر هم این است که انسان مغرور شود و توکل خود را از دست بدهد و فکر کند نعمت‌هایی که در اختیار دارد ناشی از خودش است.