قطعنامه ۵۹۸ یک پیروزی برای جمهوری اسلامی بود
معاون وقت وزارت امور خارجه در زمان دفاع مقدس تاکید کرد: قطعنامه ۵۹۸ یک پیروزی برای جمهوری اسلامی است زیرا که بر اساس آن رژیم صدام متجاوز شناخته شد و ایران توانست از حقوق خویش دفاع کند.
حسین شیخ‌الاسلام در گفت‌وگو با خبرنگار ایلنا، در رابطه با اقدامات دستگاه دیپلماسی در دوران هشت دفاع مقدس گفت: نکته نخستی که باید به آن اشاره کنم دلیل حمله رژیم صدام به کشورمان است. دلیل اصلی حمله رژیم صدام به ایران آن بود که آمریکا، رژیم صیهونیستی و شاهنشاهی‌های منطقه از انقلاب اسلامی ایران به هراس افتاده بودند.
وی ادامه داد: آنها از انقلاب اسلامی وحشت کرده بودند٬ زیرا می‌دانستند که یک انقلاب مردمی در ایران رخ داده است و ممکن است که این مسئله به کشورهای منطقه نیز سرایت پیدا کند. از سویی، انقلاب اسلامی پایه‌های مشروعیت آنها را لرزان کرده بود و به همین دلیل آنها به تکاپو مقابله با انقلاب اسلامی افتادند.
مشاور امور بین‌الملل رئیس مجلس شورای اسلامی با بیان اینکه رژیم صدام ابراز دست آمریکا و مرتجعان منطقه بود، اظهار داشت: استکبار جهانی می‌پنداشت که با حمله به ایران، حداقل کاری که می‌تواند انجام دهد این است که می‌تواند مانع از شکوفایی ایران پس از انقلاب اسلامی شود.
شیخ‌الاسلام با یادآوری شرایط کشور در زمان جنگ تصریح کرد: زمانی این حمله صورت گرفت که ایران در شرایط مساعدی نبود. رئیس جمهور وقت فرد بی‌کفایتی بود. گروهک‌ها شرایط نابسامانی را ایجاد کرده بودند و هر روز عده‌ای را به شهادت می‌رساندند. بسیاری از مقام‌ها ترور شده بودند و به همین دلیل، صدام هنگامی که حمله کرد گفت کنفرانس خبری‌اش را یک هفته دیگر در تهران برگزار می‌کند.
وی با بیان اینکه استکبار جهانی صدام برای حمله به ایران تحریک و حمایت کرد، اظهار داشت: اگر هدایت‌های امام خمینی نبود، شاید در جنگ موفق نمی‌شدیم. باید بگویم که هشت دفاع مقدس، فقط جنگ میان ایران و عراق نبود بلکه جنگ ایران با تمام دنیا بود.
معاون وقت وزارت امور خارجه در زمان دفاع مقدس در رابطه با فعالیت‌های دستگاه دیپلماسی در زمان جنگ نیز ابراز داشت: اولین کاری که توسط دستگاه دیپلماسی صورت گرفت٬ این بود که مانع از عربی شدن جنگ شود. به عبارت دیگر، برخی از شاهنشاهی‌های منطقه درصدد بودند جنگ ایران و عراق را جنگ میان عرب و عجم کنند که ما مانع از این اقدام شدیم که ما در این زمینه خوب عمل کردیم.
شیخ‌الاسلام افزود: با هوشیاری و اقدامات خوب دستگاه دیپلماسی در زمان جنگ و درایت حافظ اسد رئیس جمهور فقید سوریه، این توطئه به شکست انجامید و در طول جنگ سوریه حامی ما بود و اقدامات ارزنده‌ای نیز انجام داد.
وی با بیان اینکه در زمان جنگ تحمیلی ایران از هر نظر در تحریم قرار داشت، یادآور شد: هیچ کس در آن زمان حتی سیم خاردار نیز به ایران نمی‌فروخت، چه برسد به تفنگ و اسلحه. آن زمان سوریه برای ما سلاح می‌خرید. ما از این طریق نیازهای تسلیحاتی خود را تامین می‌کردیم. سوریه در زمان حافظ اسد، شیرهای لوله‌های نفت عراق به سمت دریای مدیترانه را بست و همین مسئله موجب ایجاد تنگناهای اقتصادی برای عراقی‌ها شد.
سفیر اسبق ایران در سوریه در رابطه با تلاش‌ها برای پایان دادن به جنگ نیز بیان کرد: سازمان ملل تا زمانی که رژیم صدام خاک ایران را دست داشت، حرفی نمی‌زد و فقط می‌گفت آتش‌بس٬ در حالی که حرفی از عقب‌نشینی نیروها تا پشت خاک‌های خود یا متجاوز شناخته شدن عراق نمی‌زد اما هنگامی که ایران توانست علاوه بر بیرون راندن نیروهای عراقی از خاک خود، بخشی از خاک عراق را هم متصرف کند، زمینه برای مذاکرات برای پایان دادن به جنگ فراهم شد.
شیخ‌الاسلام با اشاره به زمان مذاکرات ۵۹۸ عنوان کرد: قطعنامه زمانی نوشته شد که جمهوری اسلامی ایران در موضع قدرت قرار داشت. اینکه جمهوری اسلامی در زمان جنگ دو خواسته اصولی داشت و آنها را پیگیری می‌کرد. آن دو خواسته، این بود که ابتدا رژیم صدام باید متجاوز شناخته شود و دوم آنکه عراق به خاطر حمله به ما خسارت بدهد که خوشبختانه توانستیم در قطعنامه ۵۹۸ به هر دو خواسته دست یابیم هرچند که مسئله دوم تا به امروز عملی نشده است.
وی در پاسخ به این سوال که عده‌ای قطعنامه ۵۹۸ و مذاکرات صورت گرفته در این باره تفسیر جناحی می‌کنند؟ گفت: نظرات در این باره ممکن است متفاوت باشد و در جمهوری اسلامی آزادی بیان وجود دارد ولی این عده که می‌گویند که نباید مذاکره می‌کردیم باید استدلال کنند که آیا راه حل بهتری نیز وجود داشت که صورت نگرفته باشد؟
این دیپلمات عالی‌رتبه اسبق کشورمان تاکید کرد: قطعنامه ۵۹۸ یک پیروزی برای جمهوری اسلامی است زیرا بر اساس آن رژیم صدام متجاوز شناخته شد و ایران توانست از حقوق خویش دفاع کند.
شیخ‌الاسلام در پاسخ به این سوال که آیا در درون کشور با انجام مذاکرات برای پایان جنگ مخالفت وجود داشت؟ در وزارت خارجه دو نظر وجود داشت؛ یک نظر مخالف مذاکره بود که معتقد بود مذاکره موجب شل شدن نیروها در جبهه‌ها می‌شود و نظر دوم این بود که باید جنگ پایان یابد و پایان هر جنگی دیپلماسی است و ما باید خود را برای آن زمان آماده کنیم.