زنان، قربانی اصلی تحولات یکسال اخیر در افغانستان/ اجازه ندهید طالبان چهره دین را مخدوش کند

به گزارش خبرنگار ایلنا، نشست «افغانستان یکسال پس از سقوط؛ زنان و نقض سازمان‌یافته حقوق بشر» روز گذشته به کوشش انجمن حامی با همکاری انجمن علمی مطالعات صلح ایران برگزار شد. 

سیما سمر، رئیس سابق کمیسیون مستقل حقوق بشر افغانستان طی سخنانی در این نشست گفت: وقتی می‌خواهید یک ملت را از بین ببرید، مسائل مرتبط با تعلیم و تربیت را خراب می‌کنید، سپس ملت را تقسیم می‌کنید و زنان را در درجه دوم قرار می‌دهید و وقتی مادر را در سطح پایین‌تر قرار می‌دهید تبعیض در خانواده نهادینه می‌شود که همین مساله زمینه‌سازی برای تبعیض و عدم اعتبار به مسائل حقوق بشری است در این حالت دیگر در جامعه حاکمیت قانون مطرح نیست.

وی ادامه داد: این تبعیض در حالی صورت می‌گیرد که دین مبین اسلام تاکید دارد که همه انسان‌ها با کرامت آفریده شده‌اند و برتری انسان‌ها به تقوا است. دین اسلام اولین پیامش خواندن بوده و طالبان به نام دین، اجازه درس خواندن را از نیمی از مردم جامعه می‌گیرند و توقع دارند زن بی‌سواد یک مسلمان خوب باشد. اعلان می‌کنند زنان باید روی خودشان را بپوشانند که اگر نپوشانند مرد خانواده مجازات می‌شود، در حالی که در جریان حج همه مردم رویشان باز است یعنی در مقدس‌ترین مکان، روی زنان پوشیده نیست.

رئیس سابق کمیسیون مستقل حقوق بشر افغانستان افزود: در جامعه مطلوب طالبان تقویت مردسالاری صورت گرفته و مردان به خشونت علیه زنان ترغیب می‌شوند در حالی که این اقدامات خلاف ارزش‌های اسلامی و کرامت انسانی است. ما باید تلاش کنیم و زنان مسلمان باید تلاش کنند تا با اقدامات طالبان که تحت لوای دین انجام می‌دهند، مبارزه کنند و از زنان افغانستان حمایت کنند. امروز با کمال تاسف دنیا شاهد سکوت و ناکامی دسته جمعی جمهوریت در افغانستان است. چه بخواهید و چه نخواهید همسایگان افغانستان در مرتبه نخست و جامعه جهانی در مرحله بعدی از این اقدامات طالبان متضرر می‌شوند. ما نمی‌توانیم ادعا کنیم که خداوند زنان را تنها برای خدمت به مردان خلق کرده است.

فاتحه دستگاه قضا در افغانستان خوانده شده است/ در هر محکمه تنها یک قاضی و یک مفتی حضور دارند

هما علیزوی، قاضی و عضو شورای عالی قضایی افغانستان نیز در این نشست گفت: از پیشرفت‌هایی که در ٢٠ سال گذشته در حوزه زنان در افغانستان صورت گرفته اطلاع دارید و حالا می‌گویم در این یکسال بر زنان چه گذشت؛ زنان در افغانستان امروز از انسانی‌ترین حقوق‌شان محروم شدند و قوانینی که ضامن حقوق زنان بود، دیگر اعمال نمی‌شود. این درحالی است که خشونت طالبان زبانزد جهان است؛ می‌گویند ما تغییر کرده‌ایم اما پس از رسیدن به قدرت در اعلامیه‌های‌شان گفتند که ما قوانینی که ساخته دست بشر است را رعایت نمی‌کنیم و قوانین ما قوانین اسلام است اما کاش به قوانین اسلام پایبند بودند.

وی ادامه داد: در قدرت درهای ادرات را به روی زنان بستند، درب مدارس را به روی دختران بستند و به عملکرد سابق خودشان برگشتند. با چاپ بنرها سعی کردند که قوانین سابق را اعمال کنند. امروز در مقر وزارت امور زنان به عنوان وزارت امر به معروف فعالیت می‌کنند. این‌ها هیچ دیدگاهی برای حکومت‌داری ندارند و همه اقدامات‌شان حول امور زنان می‌چرخد. طالبان همیشه در حذف سیستماتیک زنان فعالیت می‌کند و عملکردشان ضدیت با زنان است.

وی افزود: برخورد طالبان دو گونه است؛ یکی برخورد افراطی ناشی از برخورد پشتون و دیگری برخورد ابزاری برای به رسمیت شناختن حاکمیت‌شان است. حقوق زنان در گرو خواسته‌های سیاسی طالبان قرار گرفته است. طالبان زن را عامل فساد مردان می‌داند و صدای پاشنه کفش زن را محرک مردان می‌دانند. با تفسیر غلط از دین زنان را محکوم به خانه‌نشینی می‌کنند. دستگاه قضایی افغانستان که قوه مستقلی بود دیگر آن استقلال و رسمیت را ندارد و حکومت طالبان برای دستگاه قضایی افغانستان فاجعه بود. مشخص نیست امروز دستگاه قضایی افغانستان دست کیست و چه دانشی دارد. شخصی است که از حکومت دستور می‌گیرد. در هر محکمه تنها یک قاضی و یک مفتی در دادگاه هستند.

این حقوق‌دان افغانستانی گفت: در این سال‌ها ما قانون خانواده، منع خشونت علیه زنان و منع تبعیض را داشتیم که کنار گذاشته شده است. اکثریت کسانی که در قوه قضائیه افغانستان هستند پشتون هستند و همه قومیت‌ها را حذف کرده‌اند. طالبان با حذف دادستانی مستقیما اداره پلیس را وادار به تبعیت و ارسال موضوعات به دادگاه می‌کنند. لذا متاسفانه طالبان قوانین سختگیرانه و افراط‌گرایی را احیا کرده‌اند. در این دوره فاتحه دستگاه قضا خوانده شده است و هیچ عدالتی وجود ندارد.

 زنان افغانستان می‌دانند تبعیض علیه آن‌ها دستور اسلام نیست/ اجازه ندهید افغانستان مزرعه و کشتزار تروریسم شود

حمیرا ثاقب، رئیس خبرگزاری زنان افغانستان به عنوان دیگر سخنران این نشست گفت: وقتی می‌خواهم صحبت کنم و بگویم در این یکسال چه شد و بر ما چه گذشت و بر هر آنچه ما با خون دل و مبارزه به دست آورده بودیم فکر می‌کنم یک دنیا سکوت و یک دنیا حرف وجود دارد. متاسفانه قربانی درجه یک جنگ‌های بزرگ و جنگ‌های نیابتی زن‌های افغانستان بودند آنچنان که امروز مشارکت سیاسی زنان افغانستان صفر مطلق است. من در حوزه خبرنگاری زنان کار کرده‌ام و باید بگویم در طول ۲۰ سال گذشته علیرغم فرهنگ‌های نادرستی که در کشورمان وجود دارد و در حوزه زنان کمتر کار شده بود، با این حال رسانه‌های خوبی در حوزه زنان داشتیم، بیشتر از هزاران خبرنگار زن داشتیم که بسیار مسئولانه کار می‌کردند اما امروز بعد از گذشت یکسال از آمدن طالبان به صحنه سیاسی، با توقف گردش اطلاعات به ویژه در حوزه زنان مواجه هستیم.

وی ادامه داد: به باور من یک زلزله در حوزه خبری اتفاق افتاده و بیشترین آسیب متوجه زنان خبرنگار بوده است حتی می‌بینید که در محتوای اخبار نیز زنان حذف شده‌اند. در این بین به باور من زمانی که حرفی از حقوق زن نباشد صحبتی از حقوق بشر نیست. زنان افغانستان می‌دانند این ناشی از دین نیست و تصمیم سیاسی طالبان است. طالب یک حاکم زورگویی است که با نقاب دین اقدامات خود را انجام می‌دهد. این بحث داخلی افغانستان نیست و همیشه می‌گویم اجازه ندهید طالبان چهره دین را مخدوش کند. از مراجع دینی در ایران تقاضا می‌کنم موضع خود را نسبت به طالبان اعلام کنند. این موضوع داخلی افغانستان نیست.

وی افزود: متاسفانه کشور افغانستان به دلیل موقعیت جغرافیایی میزبان مجموعه جنگ‌های نیابتی است و اگر قرار باشد حکومت طالبان به رسمیت شناخته شود یک زنگ خطر برای منطقه و جهان است. این بستری برای رشد تروریسم است و ما اجازه ندهیم افغانستان مزرعه و کشتزار تروریسم شود. اول مردم افغانستان قربانی هستند و تبعات این را در رشد داعش می‌بینیم. زنان افغانستان شعار خودشان را با عنوان نان، کار و آزادی آغاز کردند. چطور می‌توان یک گروه را به رسمیت شناخت که خودکامه است و نیمی از نفوس جامعه را به رسمیت نمی‌شناسد.

زنان افغانستان ۲۰ سال به عقب برگشته‌اند

خجسته علیزاده به عنوان فعال حقوق زنان که همچنان در افغانستان حضور دارد نیز در این نشست گفت: می‌خواهم با شما از روز سیاه ١۵ آگوست بگویم که در یک روز تمام تلاش سالیان زنان افغانستان از بین رفت و ٢٠ سال به عقب برگشتند. من در آن روز به محل کار رفتم و اخبار را دنبال می‌کردم که خبر رسید که طالبان وارد کابل شدند. آن روز مادر یکی از دوستان شهید من که از نیروهای نظامی افغانستان بود به من گفت دخترم را از دست داده‌ام اما نمی‌خواهم تو را که مانند دخترم هستی را از دست بدهم. آن روز فکر می‌کردم کسانی که جان عزیزان‌شان را برای امنیت مردم افغانستان از دست داده‌اند چه فکر می‌کنند یا افرادی که طی ۲۰ سال در راه امنیت و جمهوریت در افغانستان معلول شده‌اند به خانواده خود چه می‌گویند که برای چه هدفی سلامت خود را از دست داده‌اند؛ این فکر و بغض همچنان در این یک سال با من است.