ایده ای برای کمتر کردن تلفات ناشی از بیماری کرونا

در همه‌ی کشورها به دو روش بیماران بیماران را تشخیص می‌دهند. روش اول از طریق تب سنج‌های دیجیتالی صورت می‌گیرد که در اغلب کشورها از جمله ایران نیز از این شیوه استفاده می‌شود. در روش دوم نیز در آلمان، چین و چند کشور پیشرفته‌ی دیگر برای شناسایی بیماران مبتلا به کرونا استفاده می‌شود. در این روش از طریق دوربین حرارت‌سنج و تکنولوژی تشخیص چهره حرارت بدن افراد را به صورت دسته‌جمعی و بدون دخالت دست اندازه‌گیری می‌کنند.

با توجه به اینکه در کشور ما از تب‌سنج‌های دیجیتالی استفاده می‌شود و برای سنجش تب افراد، نیاز به نزدیک کردن دستگاه به فاصله‌ی ده سانتی‌متری است؛ احتمال انتقال بیماری از فرد مبتلا به کادر درمانی و پزشکان را بالا می‌رود و همان‌طور که می‌دانید، چند تن از جان‌باختگان به وسیله‌ی کرونا از پرسنل درمانی و پرستاران عزیز کشورمان هستند. همچنین این روش نیاز به زمان بالا و نیروی کار زیاد دارد که این موضوع نیز از مشکلات روش مذکور است.

بهزاد قاسمی، کارشناس امنیت سایبری و متخصص جرم‌شناسی سایبری و توسعه‌ی نرم افزارهای اپن‌سورس و امنیتی، ایده‌ی جالبی دارد که به وسیله‌ی آن می‌توان مشکلات روش تب‌سنج‌های دیجیتالی را تا حد بسیار بالایی رفع کرد.

ایده‌ چیست؟

قاسمی می‌گوید: «در کشورهای پیشرفته توسط دوربین‌هایی که درون آن‌ها لنز حرارت سنج قرار گرفته افراد را به صورت دسته‌جمعی مورد بررسی قرار می‌دهند؛ البته این شیوه نیز دارای اشکالاتی است. گزارش‌ها نشان داده است که این دستگاه‌ها قادر به تشخیص کامل افراد و میزان دقیق دما نیست. همچنین تراکم جمعیت نیز در اسکن لحظه‌ای تاثیرگذار بوده و باعث ایجاد خطا می‌شود. ایده‌ی من به این صورت است که روی یک برد چند ماژول حرارتی قرار می‌گیرد و به عنوان یک اسکنر اختصاصی برای تشخیص افراد مشکوک به کرونا استفاده می‌شود. دستگاه مذکور بدون دخالت نیروی انسانی کار کرده و عیب‌های حرارت سنج خارجی را نیز برطرف می‌کند.»

نحوه‌ی کار دستگاه مذکور چگونه است؟ او می‌گوید: «این دوربین دمای بدن را با ضریب بسیار پایین‌تری نسبت به دوربین‌های موجود اندازه‌گیری می‌کند و این فرآیند از فاصله‌ی ۳۰ متری و به صورت همزمان روی ۵۰ فرد انجام می‌گیرد. دستگاه به شبکه متصل است و اطلاعات را برای بررسی به مرکز مانیتورینگ ارسال می‌کند. علاوه بر تشخیص دما، افراد مشکوک به کرونا را از طریق تشخیص چهره شناسایی کرده و با هشدار، به اپراتور در مرکز مانیتورینگ اطلاع‌رسانی می‌کند.»

او در پاسخ به این سوال که آیا ایده‌ی او به سرمایه‌گذاری مالی نیاز دارد گفت: «خیر. این دستگاه نه نیاز به سرمایه‌ی مالی دارد و نه قرار است که به فروش برسد. این پروژه پس از تست و اجرا تمامی اطلاعات، اعم از معماری سخت‌افزاری، سورس کد نرم‌افزاری و نحوه‌ی راه‌اندازی آن در دسترس عموم قرار خواهد گرفت.»

چطور می‌توان این دستگاه را ساخت؟

قاسمی گفت: «مانند دوربین‌های مداربسته که از یک برد ضبط‌کننده‌ی تصویر دیجیتال استفاده می‌کنند؛ من از نسل چهارم بردهای رزبری پای برای برد اصلی دستگاه استفاده کرده‌ام که هم قدرت خوبی دارد و هم به راحتی می‌توان هر مدل پردازشی را روی آن پیاده کرد. از آنجا که رزبری پای را می‌توان نوعی برد اپن سورس در نظر گرفت، این امکان وجود خواهد داشت تا با توجه به نیاز، سیستم‌عامل و یا برنامه‌های مدیریتی اختصاصی‌تری را روی این برد توسعه داد و اضافات سیستم‌عامل را در راستای بهبود عملکرد و استفاده‌ی بهینه از منابع، حذف کرد. در نتیجه بازدهی بیشتری در خروجی پروژه حاصل می‌شود.»

بهزاد قاسمی در ادامه توضیح داد که برای ساخت دستگاه مذکور به چه اطلاعاتی و کمک‌هایی نیاز است: «من برای پیاده‌سازی این ایده‌ی نه چندان سخت و دور از اجرا نیاز به اطلاعات دقیق‌تری از پارامترهای بیماران کرونایی مانند حداقل و حداکثر میزان دما، میزان حجم تنفسی و مقدار دقیق عناصر دریافتی در دم و بازدم، در سنین مختلف را دارم. همچنین در صورت وجود علائم فیزیکی، نیاز به این اطلاعات نیز ضروری است.

برای ساخت این دستگاه نیاز به همکاری و همراهی برنامه‌نویسان یا تکنسین‌های الکترونیک است. از فرد یا افرادی که توان تحقیق روی پروژه را دارند؛ یا مجموعه‌های علمی پژوهشی که توان تولید این محصول را با سرعت بیشتری دارند نیز دعوت به همکاری می شود. برای برقراری ارتباط با من می‌توانید به بلاگ شخصی بنده به نشانی https://b.qasemi.pro مراجعه نمایید. این پروژه هرچه زودتر به مرحله‌ی اجرا برسد می‌تواند جان افراد بیشتری را نجات دهد.»