مبتلایان به ام اس منعی برای ازدواج ندارند

عضو کمیته علمی انجمن‌ام اس ایران گفت: داروی تری‌فلونوماید احتمالاً ظرف ماه‌های آینده وارد کشور می‌شود.

به گزارش ایلنا، حمیدرضا ترابی، دبیر اجرایی یازدهمین کنگره بین‌المللی‌ام اس در افتتاحیه این کنگره، درباره تولید داروهای خوراکی بیماران مبتلا به‌ام اس، اظهار کرد: با توجه به پیشرفت‌هایی که در سال‌های اخیر شده داروهای خوراکی در دسترس مبتلایان به‌ام اس قرار گرفته است.

وی افزود: اولین داروهای بیماران مبتلا به‌ام اس در ۱۹۹۳ میلادی ساخته شد و هدف آن پیشگیری از عود و پیشرفت بیماری بود. این دارو‌ها اینترفرون‌ها بودند که جنبه تزریقی داشتند.

در سال ۲۰۰۰ میلادی دارویی به نام متوسانتران ساخته شد که نوعی داروی شیمی درمانی است که در مبتلایان به بیماری‌ام اس که کنترل بیماری آن‌ها دشوار است، کاربرد دارد.

ترابی ادامه داد: سال ۲۰۰۶ میلادی آمپول تای‌سابری به بازار آمد که خوشبختانه به تازگی نیز در ایران ارائه شده است. این دارو ویژه کسانی است که در سیر پیشرفت بیماری هستند یا به اینترفرون‌ها مقاوم شده‌اند.

عضو کمیته علمی انجمن‌ام اس ایران تصریح کرد: در ۲۰۱۰ میلادی اولین قرص خوراکی به نام فینگولیمود(جی‌لینا) وارد بازار شد که در ایران نیز ساخته شده است و حدود یک سال است که بیماران مبتلا به‌ام اس از آن استفاده می‌کنند و بیش از هزار بیمار تحت پوشش این دارو هستند.

این متخصص مغز و اعصاب ادامه داد: از سال ۲۰۱۳ میلادی مصرف سه داروی دیگر توسط سازمان بهداشت جهانی مورد تایید قرار گرفته است که این دارو‌ها تکفیدرا(BG۱۲)، فوماراد(دی متیل فوماراد) و تری‌فلونوماید(آباجیا) هستند.

وی افزود: فوماراد بسیار ایمن است و کمترین عارضه را دارد. خوشبختانه طی ماه‌های آینده این دارو توسط شرکت‌های داروسازی ایرانی تولید می‌شود.

همچنین داروی تری‌فلونوماید احتمالاً ظرف ماه‌های آینده وارد کشور می‌شود.

این نورولوژیست، گفت: آلن نوزوماب(لمترادا) تزریقی است و عوارض آن بیشتر از داروهای دیگر است اما برتری آن در نحوه مصرف آن قلمداد می‌شود چرا که فرد مبتلا به‌ام اس دو بار در سال این دارو را تزریق می‌کند.

عضو کمیته علمی انجمن‌ام اس، اظهار کرد: استفاده از داروهای تزریقی و خوراکی در مبتلایان به بیماری‌ام اس بر اساس روند سیر بیماری و تشخیص پزشک که نشأت گرفته از شرایط بیمار و سیر بیماری است تعیین می‌شود.

وی ادامه داد: داروی دیگری که مانند اینترفرون‌ها مورد قبول بوده و تأثیر خوبی بر بیماران دارد «گلاتیر امراستات» است که در ایران نیز موجود بوده و در درمان‌های پیشگیرانه از روند پیشرفت‌ام اس جلوگیری می‌کند.

این نورولوژیست با تاکید بر حفظ امید در مبتلایان به بیماری‌ام اس، تصریح کرد: نمی‌توان گفت بیماری‌ام اس به طور قطعی درمان می‌شود چرا که در سبب‌شناسی آن نیز نمی‌توان دلیل قطعی برای ابتلا به آن عنوان کرد اما با توجه به پیشرفتی که در زمینه تولیدات داروهای کندکننده سیر بیماری و عدم عود مجدد صورت گرفته است می‌توان امیدوار بود که بیماران به نتایج مثبتی در درمان خواهند رسد.

این متخصص مغز و اعصاب با بیان اهمیت انتخاب نوع دارو توسط متخصص مربوطه اظهار کرد: در شرایطی که بیمار از مصرف اینترفرون‌ها نتیجه خوبی به‌دست می‌آورد بهتر است دارو تغییر پیدا نکند و در صورتی که فرد نسبت به اینترفرون‌ها مقاوم شده یا سیر بیماری وی پیشرفت بیشتری داشته است با نظر پزشک می‌توان از سایر دارو‌ها مانند داروهای خوراکی استفاده شود.

وی پذیرش بیماری را به معنای تسلیم ندانست و قبول بیماری از سوی بیمار را در درمان مؤثر دانست و افزود: پذیرش موجب می‌شود تا بیمار در بهبودی موفق باشد. با توجه به سیر بیماری لازم است فرد بهداشت زندگی را رعایت کند که این بهداشت شامل تغذیه، خواب، تحرک و کاهش فشارهای روانی است.

این نورولوژیست در پاسخ به این سؤال که آیا مبتلایان به‌ام اس می‌توانند ازدواج کنند، گفت: با توجه به اینکه این بیماری بین سنین ۲۰ تا ۴۰ سالگی که بهترین سنین باروری است رخ می‌دهد افراد منعی برای ازدواج ندارند منتها باید همسر خود را از این بیماری مطلع کنند و او نیز بیماری را بپذیرد.

وی افزود: شانس ابتلای فرزندان به‌ام اس ۵ تا ۱۰ درصد است که این احتمال پایین است و تنها منعی برای داشتن فرزند ندارند. هم‌چنین تحقیقات نشان می‌دهد که شانس ابتلای‌ام اس در دوقلوهای تک تخمکی ۲۰ تا ۳۰ درصد است.

وی گفت: با توجه به اینکه این بیماری در بهترین دوران زندگی فرد ایجاد می‌شود و در زنان نسبت به مردان شیوع بیشتری دارد باید شرایط روحی مبتلایان در نظر گرفته شود. امروز آمار‌ام اس در جهان و ایران نشان می‌دهد که شرایط زیست‌محیطی، استرس و عدم رعایت بهداشت زندگی شانس عود بیماری را بیشتر کرده است.

ترابی خاطرنشان کرد: پس از ابتلای فرد به‌ام اس زندگی او تمام نمی‌شود و با توجه به اینکه این اختلال طیف وسیعی دارد باید بیمار مبتلا را درک کرد تا بیماری خود را قبول کند و با برنامه‌ریزی درمانی مناسب و برنامه‌های توانبخشی به بازتوانی خود پرداخته و زندگی خود را از سر بگیرد.