رقیب استراتژیک دوست دائمی نیست

مهدی مطهر نیا- آینده پژوه سیاسی اجتماعی- در جهان اقتصاد نوشت:  باید واقعیت های سیاسی را پذیرفت. واقعیت سیاسی آن است که بزرگترین رقیب استراتژیک ایران در سطح اقتصادی، روسیه است اما به عنوان دوستی استراتژیک به عنوان مبارز با آمریکا در سوریه از یکدیگر یاد می آوریم اما در عمل ایران و روسیه با یکدیگر تعارف دارند.

چین نیز همین طور است، این کشور اگر چه بالاترین طرف اقتصادی ما در بازار اقتصادی و صادرات و واردات است اما باید این نکته را مورد توجه قرار داد که چین بزرگترین شریک اقتصادی آمریکا در عرصه بین الملل است.

از این رو چین به جهت رقابت با آمریکا شراکتی بسیار در هم تنیده با آمریکا در اقتصاد بین المللی و در سطح جهانی دارد. عدم قبول این واقعیت و تکیه بر سیاست های آرزو مندانه موجب شده ایران گاها نگاهی به شرق داشته باشد اما نهایتا مشاهده شده شرق بیش از اینکه با ایران باشد همکار و شریک غرب بوده است.

در شرایطی که ایران تعهدات خود را انجام داده و آمریکا با بدعهدی از این توافق خارج شده باید نگاهی نو به مسائل مختلف داشت. به هر تقدیر جهان امروز جهان قدرت است و حرف آخر را قدرت در آخر می زند اگر چه در ساحت واقعی این حق و معیارهای حق و حقیقت است که به قضاوت گذاشته می شود اما در واقیعت این قدرت است که حق مجازی است که قدرتمند است.

در سیاست خارجی هر میزان بر این واقیعت ها پا می فشاریم هزینه هایی پرداخت می کنیم. باید این ادراک را داشته باشیم که در کجای این واقعیت ها قرار داریم و دارای چه استعداد ها و توانمندی هایی در جهت استفاده از وضعیت موجود برای فربه تر شدن و قدرتمند تر شدن بیشتر در آینده هستیم. از این جهت ما به همگرایی فعال در درون و انزوای فعال  از برون روی آوردیم که به عنوان یک داکترین آن را پذیرفته و در چارچوب پارادایم سلام و صلح آن را دنبال نماییم تا ما به همگرایی فعال در درون و ایجاد یک اتحاد ملی معنا دار و تعریف پذیر و باور پذیر روی نیاوریم و انزوا طلبی فعال را در اغماء قرار ندهیم، باید از گردونه واقعی موانع خود را پشت سر گذاشته و هر روز نسبت به گذشته با دادن هزینه های بسیار بالا منافع بسیار کمتر هم در اختیار داشته باشیم. پس باید در این زمینه با تصمیمات واقعی وارد عمل شده و تنها به منافع خود در نظام بین الملل بیاندیشیم.