بازهم روز کارگر دیگری از راه رسید....

واقعیت این است که در ایران نیز کارگران همواره کوشیده‌اند تا با وجود همه فراز و فرودها از روز جهانی کارگر برای طرح مطالبات صنفی خود استفاده کنند، مطالباتی که جنس آنها سالهاست تقریبا دست‌نخورده باقیمانده است، البته کلیت این خواسته‌ها چیزی فراتر از حقوق به رسمیت شناخته شده در اصول قانون اساسی و مقاوله‌های سازمان جهانی کار نیست، در یک کلام برخورداری از حق تامین معاش آبرومندانه، بهر‌مندی از حداقل امنیت شغلی، دسترسی به حقوق اساسی همچون امکانات بهداشتی و درمانی، مسکن و خدمات آموزشی که کیفت و کمیت آنها متناسب با شان و کرامت خانواده‌های کارگران باشد، نیست.

با این حال کم توجهی مستمر دولت‌های پس از جنگ از اجرای اصول قانون اساسی، سالهاست باعث شده است تا کارگران به جای توسعه مطالبات خواسته‌های صنفی، تمرکز خود را به حفظ حداقل‌های موجود محدود کنند.

برای همین مدتهاست که کارگران در هر مناسبتی از جمله روز جهانی کارگر از گران بودن هزینه‌های زندگی و ناکافی بودن مزد، نبود امنیت شغلی و نگرانی از جرح و تعدیل حداقل حقوق باقیمانده در قالب موضوعاتی تغییر مقررات قانون کار، توسعه مناطق آزاد ویژه اقتصادی و... صحبت می‌کنند.

البته نباید فراموش کرد مطالبات امسال روز جهانی کارگران به نسبت گذشته تفاوت محسوسی دارد، چرا که همین چند ماه پیش بود که دولت و مجلس در اقدامی‌تعجب آور مسئولیت صندوق درمانی سازمان تامین اجتماعی را به وزارت بهداشت واگذار کردند، اقدامی‌که اگر برای اصلاح آن گام موثری برداشته نشود، در آینده نزدیک برای نیروی کار بحرانی به نام دسترسی به خدمات درمانی مهیا خواهد کرد.

منبع: روزنامه تجارت/ حسین حبیبی- عضو هیات مدیره کانون هماهنگی شوراهای اسلامی‌کار استان تهران