از پیراهن سپید تا پیراهن راه راه سیاه و سپید

سال 2006 دو پسر خوش آتیه آرژانتینی پا به مادرید گذاشتند. دو جوانی که آینده سازان برنابئو خوانده شدند. رئال برای فرناندو گاگو بیست و یک ساله که در میانه میدان ریور پلات درخشیده بود بیست میلیون پرداخت و برای گونزالو هیگواین مهاجم بیست ساله ریور پلات، سیزده میلیون. گاگو پس از سپری کردن چهار سال در مادرید راهی رم و والنسیا شد و اکنون چهار سالی است به آرژانتین بازگشته، ولی هیگواین با پیراهن یوونتوس در آستانه فینال لیگ قهرمانان قرار گرفته. در آستانه نشستن بر بام اروپا. گاگو فراموش شده، ولی هیگواین جان کنده. جان کنده و از اسپانیا به ایتالیا رفته و خود را بازتعریف کرده. بازتعریف کرده و خرده گیران را به هیچ گرفته. به هیچ گرفته و بی مهری رئالی را فراموش نکرده.

پیوند هیگواین - مادرید برای پسر محجوب آرژانتینی برخلاف ظاهر شیرینش با تلخی خونسردی از نوع کهکشانی رئال پایان یافت. وقتی هیگواین و رئال در تابستان 2013 جدا شدند، هفت فصل را با هم سپری کرده بودند که زمان طولانی بشمار می رفت: رونالدو برزیلی پنج فصل را در برنابئو سپری کرده بود، رود فن نیستلروی چهار فصل و فابیو کاناوارو سه فصل را...هیگواین  121 بار دروازه ها را گشوده و سه بار قهرمان لالیگا شده بود. برای فابیو کاپلو به میدان رفته بود، همین طور برند شوستر و ژوزه مورینیو. خاطره های مادرید اش  پرشمار بودند: بازی های آخر فصل 08-2007 که به قهرمانی رئال در لالیگا انجامید، همان فصلی که طی له کردن 1-4 بارسا در ال کلاسیکو فقط  پس از پنجاه و هفت ثانیه ورود به میدان دروازه کاتالان ها را گشود. همین طور گل های لحظات آخرش در فصل 09-2008 که او را کنار دیگو فورلان، داوید ویا و تیری آنری قرار داد. او در فصل 2010-2009 با 27 گل در لیگ پس از لیونل مسی بهترین گلزن لالیگا قرار گرفت، بالاتر از زلاتان ایبراهیموویچ در بارسا و همین طور از کریستیانو رونالدو تازه وارد به رئال که یک گل کم تر از او در لیگ زده بود: 26 گل.

ولی ورود رونالدو زنگ خطر را به صدا درآورده و ورود کریم بنزما رقابت در خط حمله را بیشتر کرده بود. هیگواین در فصل 11-2010 گل 700 رئال در لیگ قهرمانان را زد و در فصل 12-2011 با زدن 22 گل در لیگ بالاتر از بنزما ایستاد، ولی بنزما - که او هم مثل گونزالو در 1987 به دنیا آمده بود - گزینه محبوب‌تر خط حمله برنابئو بود. بنزما راهش را در برنابئو ادامه می‌داد و نه او. پسر آرژانتینی فصل 13-2012 را با پیروزی 1-2 در سوپر کاپ برابر بارسا با زدن اولین گل بازی آغاز کرد، ولی خط پایان مادرید همان نزدیکی بود. اهمیتی نمی‌دادند صدمین گلش در لالیگا را زده، اهمیتی نمی‌دادند در سوپر کاپ اسپانیا دروازه بارسلونا را باز کرده و جام را بالا برده... گرت بیل می‌آمد و جایی برای پسر محجوب در خط حمله نمی‌ماند. در حالی که بیست و شش سال داشت، فقط بیست و شش سال.

انتقال هیگواین به ناپولی برای رئال مترادف با  سود سی میلیونی بود و برای گونزالو رفتن از بزرگ ترین باشگاه جهان به باشگاهی که طی حیاتش فقط دو بار سری آ را فتح کرده. با این وصف او طی سه فصل در کرانه‌های مدیترانه درخششی داشت بی‌بدیل. درخششی چنان پر آب و تاب که بانوی پیر برای پر کردن جای خالی شده کارلوس توز نود میلیون پرداخت: برای او که بیست و نه ساله شده بود. روزنامه گاردین همان زمان زیر عکسی که هیگواین پیراهن راه راه شماره 9 یووه را در دست گرفته بود با نیش و طعنه نوشت: تئاتر پوچی... ولی گونزالو راهش را ادامه داد و در اولین فصل برای بانوی پیر بیش از 20 گل زد تا کنار دو اسطوره باشگاه – جان چارلز و اومار سیووری – قرار بگیرد. جایی بالاتر از بزرگان راه راه پوش. بالاتر از روبرتو بتگا، روبرتو باجو، آلساندرو دل پیرو،  دیوید ترزگه...

حالا طلیعه نبرد بزرگ جلوه کرده: هیگواین - رئال مادرید... آوردگاهی که پسر آرژانتینی محجوب می‌تواند هم تاریخ نبرد دو باشگاه را ورق بزند و هم انتقام شخصی‌اش را بگیرد. قربانی کردن بارسا فرصت تاریخی به زانو درآوردن رئال را مهیا کرده. شکست بانوی پیر در فینال لیگ قهرمانان 1998 آمستردام برابر رئال فراموش نشده. شکستی طی نبرد پایاپایی برابر تک گل میاتوویچ. در شبی که مارچلو لیپی، زیدان را پشت سر دل پیرو و اینزاگی قرار داد، ولی باز هم برابر یوپ هاینکس شکستخورد. حالا زیدان روی نیمکت رئال نشسته و در آستانه دوگانه جادویی قرار گرفته. حالا مکس آلگری هم باید اسطوره یووه را شکست دهد و هم افسانه رئال را. زیدان را.

نبرد یووه – رئال نمی تواند یادآور فینال لیگ قهرمانان 2015 نباشد. یادآور شکست 1-3 یووه از بارسلونا، رقیب ازلی رئال. طرفداران بانوی پیر اعتقاد دارند این بار به قهرمانی اروپا نزدیک تر شده‌اند. می‌گویند از یووه آنتونیو کونته رسیده‌اند به یووه آلگری. هم دفاع آهنین‌شان را ستایش می‌کنند و هم خط حمله‌ای را که تا این جا در لیگ قهرمانان 19 گل زده را: دو گل بیشتر از دو سال پیش تا فینال. آنها برای به رخ کشیدن قریحه تاکتیکی آلگری به روی آوردنش به سیستم 1-2-4-3 برابر موناکو در دیدار اول نیمه نهایی لیگ قهرمانان اشاره می کنند. به این که کوادرادو جوان را کنار گذاشت و دنی آلوز 33 ساله را در صف چهار مرد برابر سه مدافعش قرار داد... به این که هیگواین با دو گل در فرانسه، پسران موناکویی و امپاپه، پسر جادویی هجده ساله، را محو کرد. یک گل در نیمه اول زد و یکی در نیمه دوم.

خاطره‌های اروپایی ما از هیگواین - سوای نبرد با موناکو - با پیراهن رئال شیرین نبوده‌اند. او بود که برابر لیون در فصل 10- 2009 آن فرصت طلایی را از دست داد و مادرید 1-2 طی دو دیدار در مرحله یک هشتم نهایی شکست خورد. او در این فصل هم طی پیروزی تاریخی یووه برابر بارسا گلی نزده، همین طور برابر پورتو. گشودن دروازه دینامو زاگرب در دیدارهای گروهی را هم کسی به یاد نمی‌آورد. 19 گل در 65 دیدار اروپایی درخشان نبوده‌اند. اما هیگواین در آستانه سی سالگی فرصت تاریخی پیدا کرده، فرصتی تکرار نشدنی ورای قهرمانی سری آ با پیراهن راه راه سیاه و سپید... نبرد کاردیف برایش طعم دیگری یافته، طعم انتقام.

 منبع: ورزش سه- حمیدرضا صدر