این نوع سرطان‌ها قابل درمان هستند
درست است که میزان مبتلایان به سرطان در جهان رو به افزایش است، اما خوب است که بدانید همه سرطان ها کشنده نیستند و برخی از آن ها به راحتی درمان می‌شوند.
به گزارش ایلنا به نقل از تبیان، بسیاری از افراد بعد از انجام آزمایش‌هایی، از پزشک جمله ترسناک "شما مبتلا به سرطان هستید" را می‌شنوند. این جاست که زندگی فرد تغییر می‌کند و مراحل درمانی از جمله شیمی درمانی، پرتو درمانی و یا مصرف دارو آغاز می‌شود.
سرطان دهانه رحم
سرطان دهانه رحم یکی از قابل درمان‌ترین سرطان‌هاست، آن هم به دلیل وجود روش‌های در دسترسی که برای شناسایی آن وجود دارد. تست پاپ اسمیر به سرعت، وجود سلول‌های غیر طبیعی در دهانه رحم را حتی قبل از سرطانی شدن آن تشخیص می‌دهد.
با این وجود، اگر سلول‌های سرطانی در دهانه رحم ظاهر شوند، آنها با سرعت بسیار کندی رشد می‌کنند. اگر این سلول‌ها در مرحله پیش سرطانی تشخیص داده شوند، می‌توان قبل از انتشار در بدن، آن را درمان کرد.
سرطان سینه (در مراحل اولیه صفر و یک)
دو نوع مرحله صفر در سرطان سینه وجود دارد: کارسینوم مجرایی درجا(DCIS) زمانی رخ می‌دهد که سلول‌های سینه در مجرای سینه گسترش پیدا می‌کنند، و سرطان لوبولار محلی (LCIS)هنگامی اتفاق می افتد که سلول های غیرطبیعی در لوبول‌ها گسترش می‌یابند.
در مرحله یک سرطان سینه، اگر تومور (توده) کوچک‌تر از یک بادام زمینی (2 سانتی متر یا کمتر) باشد، بسیار قابل درمان بوده و کشنده نخواهد بود. نرخ بقای پنج ساله در این حالت، مانند مرحله صفر این سرطان، صد در صد است.
سرطان بیضه
پزشکان می‌توانند سرطان بیضه را در مراحل اولیه و یا زمانی که تومور به سایر بخش‌های بدن منتشر نشده باشد، درمان کنند. به طور معمول، پزشکان با انجام یک عمل جراحی، یک یا هردو بیضه را که تومور دارند، خارج می‌کنند.
در اغلب بیماران یک بیضه حذف می‌شود، در حالیکه آن یکی دیگر، به اندازه کافی هورمون برای رابطه جنسی و تولیدمثل تولید می‌کند. جراحی و ترکیبی از پرتودرمانی و شیمی درمانی برای از بین بردن سرطان بیضه موثر است.
مقاله‌ای در مجله انکولوژی، پیشرفت در درمان سرطان بیضه را یکی از بزرگترین دستاوردهای پزشکی می‌داند. این امر به ویژه ناشی از تجویز داروهای شیمی درمانی سیس پلاتین است که میزان بقا را برای این نوع سرطان ارتقا می‌بخشد. هرچند که 95 درصد از درمان‌های سرطان بیضه موفقیت آمیز است، اما تشخیص و درمان زود هنگام آن می‌تواند این میزان را تا 98 درصد افزایش دهد.
سرطان پروستات
تومورهای پروستات می‌توانند با سرعت بسیار کمی رشد کنند و یا اصلا رشدی نداشته باشند. این تومور ها به اندازه کافی خطرناک به نظر نمی‌آیند تا نیاز به درمان پیدا کنند. بسیاری از مردان مبتلا، زندگی عادی خود را بدون هیچ گونه عارضه دنبال می‌کنند. طی یک بررسی نشان داده شده که هیچ تفاوتی از نظر میزان حیات بین افرادی که تحت جراحی، پرتو درمانی قرار گرفته‌اند با آنهایی که تنها نظارت پزشک قرار دارند، وجود ندارد.
در آنهایی که تحت عمل جراحی و یا پرتو درمانی قرار می‌گیرند، خطر انتشار بیماری به استخوان‌ها و گره‌های لنفاوی در مقایسه با افرادی که تنها تحت نظارت پزشک قرار دارند، به نصف کاهش پیدا می‌کند. اگر چه درمان، زندگی در ده سال اول را طولانی‌تر نمی‌کند، اما به نفع میزان بقا در پنج و یا ده سال بعدی است.
ملانوما
میزان بقای ملانوم (یک نوع سرطان پوست) بالا در نظر گرفته شده است، زیرا شناسایی آن در حالیکه در مراحل اولیه باشد، بسیار آسان است. شما می‌توانید پوستتان را از نظر وجود لکه‌های بزرگ و تیره و دارای شکل عجیب و خال مانند بررسی کنید.
اگر ملانوما در اوایل درمان نشود، می‌تواند گسترش یافته و به سایر بخش‌های بدن انتشار پیدا کند، که در این حالت درمان دشوار خواهد بود و ممکن است این بیماری کشنده شود. بررسی پوست سر، کیسه بیضه و لابه لای انگشتان را به منظور یافتن علائم بیماری جدی بگیرید.
سرطان تیروئید (بستگی به نوع بافت دارد)
غده تیروئید با تولید هورمون به سوزاندن کالری و کنترل ضربان قلب کمک می‌کند. پاپیلاری، رایج ترین نوع سرطان تیروئید، به آهستگی رشد می‌کند.
زمانی که تومور تیروئید بزرگ شود و یا به بافت‌های مجاور راه بیابد، پزشک می‌تواند آن را با کمک جراحی و حذف غده درمان کند. با حذف تیروئید، بیمار ناگزیر به مصرف قرص حاوی هورمون مصنوعی تیروئید خواهد بود.
لنفوما
به طور معمول، برخی از انواع لنفوم به خوبی به درمان پاسخ نمی‌دهند، اما مشخص شده است که لنفوم هوچکین توسط سلول‌های رید-استرنبرگ، بسیار قابل علاج است.
بیماران تشخیص داده شده با مراحل اولیه این نوع لنفوم، به دلیل پاسخ به شیمی درمانی و پرتودرمانی شانس 90 تا 95 درصد بقا را دارند. با این حال، افراد مبتلا در مراحل بعد هنوز هم یک فرصت خوب در بهبود را دارند. بیمارانی که تا 15 سال بعد از درمان نیز زنده مانده اند، برای مردن دلیلی غیر از لنفوم هوچکین دارند.