آمار جالب از کاهش مهاجرت به پایتخت، چهار سال پیش از پیروزی انقلاب / تهران‌نشینان، چند درصد بومی و چند درصد غیربومی بودند؟
براساس نتایج به‌دست‌آمده از این آمارگیری، جمعیت تهران بزرگ در پایان سال ۱۳۵۲ معادل ۳ میلیون و ۹۳۱ هزار و ۳۰۰ نفر بوده است.
براساس سرشماری جمعیت سال ۱۳۵۳ در پایتخت، ۳ میلیون و ۹۳۱ هزار و ۳۰۰ نفر ساکت تهران بزرگ بودند که ۴۳ درصد آن را مهاجران تشکیل می‌دادند. آذربایجان شرقی، اصفهان و گیلان استان‌هایی بودند که در آن سال‌ها بیش‌ترین مهاجران به تهران را داشته‌اند. خبر را به نقل از روزنامه اطلاعات ۶ مهر ۱۳۵۳ بخوانید.
مهاجرت ساکنین سایر شهرهای ایران به تهران به میزان محسوسی کاهش یافته است. این مطلب در آمارگیری از خصوصیات جمعیت تهران بزرگ (شامل تهران، ری و تجریش) توسط مرکز آمار ایران اعلام شده است.
براساس نتایج به‌دست‌آمده از این آمارگیری، جمعیت تهران بزرگ در پایان سال ۱۳۵۲ معادل ۳ میلیون و ۹۳۱ هزار و ۳۰۰ نفر بوده است.
جمعیت فوق نسبت به آخرین آمارگیری که در سال ۱۳۴۵ انجام شده است قریب یک میلیون نفر افزایش را نشان می‌دهد که بدین ترتیب میزان افزایش جمعیت سالانه حدود ۴ درصد است.
جمعیت بومی تهران بزرگ یعنی کسانی که در همین منطقه متولد شده‌اند دو میلیون و ۲۳۲ هزار نفر می‌باشد و بقیه‌ی جمعیت که حدود ۴۳ درصد از جمعیت تهران بزرگ است از افراد غیربومی که به تهران مهاجرت کرده‌اند تشکیل شده است.
بیش‌ترین گروه افرادی که به تهران مهاجرت کرده‌اند به ترتیب اهمیت از استان‌های آذربایجان شرقی، اصفهان، گیلان، همدان، خراسان، زنجان و سپس از سایر استان‌ها می‌باشد.
رشد جمعیت تهران بزرگ در فاصله‌ی بین سال‌های ۳۵ تا ۴۵ سالانه معادل ۶ درصد بوده که در آمارگیری اخیر این رقم به ۴ درصد تقلیل یافته است.
علت اصلی کاهش تعداد مهاجرین به تهران در اثر سیاست عدم تمرکز و برنامه‌های عمرانی شهرستان‌ها و نیز ایجاد قطب‌های صنعتی دور از مرکز تشخیص داده شده است.
ساکنین خارج از محدوده
همچنین براساس این آمارگیری حدود ۳۴۵ هزار نفر از جمعیت تهران بزرگ که ۹ درصد از کل جمعیت این منطقه را در برمی‌گیرد در خارج از محدوده‌ی شهرداری‌های ۱۲ گانه‌ی تهران زندگی می‌کنند.
