تهران اواخر دهه‌ی ۳۰ چند مالک و چند مستاجر داشت؟
در شهریور ۱۳۳۷ یکی از خبرنگاران مجله‌ی «اطلاعات بانوان» با امضای «خانه‌به‌دوش» گزارشی را درباره‌ی جمعیت تهران، تعداد بیکاران، مالکان و مستاجران تهران به نقل از اداره‌ی آمار وزارت کشور وقت منتشر کرد. بخش‌هایی از این گزارش را به نقل از همان مجله به تاریخ ۷ شهریور ۳۷ در پی می‌خوانید:
طبق آخرین آماری که اداره‌ی آمار وزارت کشور در اختیار ما گذاشته است، جمعیت تهران و حومه روی‌هم‌رفته یک میلیون و هفتصد و نود و هفت هزار و چهارصد و بیست و نه نفر (۱.۷۹۷.۴۲۹) است. این جمعیت سیصد و نود و چهار هزار و دویست و چهل و دو (۳۹۴.۲۴۲) خانواده را تشکیل می‌دهند.
از این عده صد و سی و چهار هزار و ششصد و بیست و سه (۱۳۴.۶۲۳) خانوار مالک خانه‌ای هستند که در آن نشسته‌اند و دویست و پنجاه و نه هزار و ششصد و نوزده (۲۵۹.۶۱۹) خانوار دیگر مالک خانه‌ی خود نیستند یعنی اجاره‌نشین و خانه‌به‌دوش‌اند.
بیکاره‌ها
از کلیه‌ی سیصد و نود و چهار هزار و دویست و چهل و دو خانوار تهران بین سیصد و سی هزار و صد و هشتاد و چهار خانواده یک یا دو نفر نان‌آور مشغول به کار وجود دارد و بقیه که شصت و چهار هزار و پنجاه و هشت (۶۴.۰۵۸) خانوارند نان‌آور شاغل به کار ندارند. تازه از این جمعیت عده‌ای واقعا بیکارند و جمعی نیز مثلا برای تحصیل به تهران آمده‌اند و خرج‌شان از طرف پدر و مادرشان می‌رسد و تقریبا پنج شش هزار خانوار خرج‌شان از راه عایده ملک و اجاره‌بها می‌گذرد. ملاحظه می‌فرمایید که سرنوشت مسکن و ماوای دویست و شصت هزار خانوار در دست پنج شش هزار نفر است و در حدود نصف عواید این عده‌ی زیاد به جیب آن پنج شش هزار نفر می‌رود.
