ثبت ۷۰ غار و پناهگاه صخرهای از دوران پارینهسنگی در بررسیهای باستانشناسی ایذه
فصل اول بررسی باستانشناسی محوطههای پارینهسنگی حاشیه دشت ایذه خوزستان منجر به ثبت ۱۲۱ غار و پناهگاه صخرهای شد که ۷۰ عدد از آنها دارای آثاری از دوران پارینهسنگی جدید و فراپارینه سنگی هستند.
به گزارش خبرنگار ایلنا از خوزستان، مژگان جایز عضو هیئت علمی پژوهشکده باستانشناسی و سرپرست هیأت اظهار داشت: فصل نخست بررسی غارها و پناهگاههای صخرهای دوران پارینهسنگی در بخشی از دشت ایذه معروف به تنگه آببندان که تنگهای نعل اسبی شکل در حاشیه تالاب فصلی بندون با ساختارهای کارستی است و منجر به شکلگیری فضاهای غاری و پناهگاهی متعدد در منطقه شده انجام شد.
به گفته این باستانشناس، در این بررسی تخصصی، ثبت، نقشهبرداری و نمونهبرداری کنترلشده یافتههای فرهنگی دوران پارینهسنگی شامل دستساختههای سنگی سطحی بصورت حرفهای انجام شد.
جایز تصریح کرد: نتایج مقدماتی بررسی تنگه بندون ایذه نشان میدهد که در دوران پارینهسنگی جدید و فراپارینه سنگی، گروههای شکارگران ـ گردآورندگان در دفعات مکرر و به صورت فشرده از فضاهای غار و پناهگاههای صخره منطقه به عنوان سکونتگاههای کوتاهمدت و طولانیمدت استفاده میکرده اند.
وی افزود: تعداد و تراکم بالای محوطه های پارینه سنگی و فراوانی دست ساخته های سنگی این دوران در این منطقه به وضوح نشانگر اهمیت بالای این منطقه در مطالعات پارینهسنگی ایران است.
این باستانشناس با بیان اینکه بررسی دشت ایذه اولین بار در دهه 1970 میلادی توسط باستانشناس آمریکایی«هنری رایت» به صورت موردی صورت گرفت، گفت: فصل نخست بررسی غارها و پناهگاههای صخرهای تنگه بندون به بازبینی و تکمیل مطالعات سالهای گذشته و همچنین بررسی مناطق جدیدی متمرکز است که برای اولین بار مورد بررسی پیمایشی پیاده و فشرده قرار گرفتهاند.
به گفته وی، نتایج این فصل از بررسی که با مجوز پژوهشگاه میراث فرهنگی و گردشگری صورت گرفته، شامل تعیین محوطههای دارای نهشتههای فرهنگی مناسب برای کاوش در فصول آتی این طرح میشود که در آن مطالعات دیرین اقلیمشناسی منطقه براساس مطالعه رسوبات نهشتهشده در کف تالاب فصلی نیز پیشبینی شده است.
این باستانشناس اظهار کرد: اهمیت دشت ایذه به طور کلی در مطالعات پارینه سنگی ایران و زاگرس بالاخص در موقعیت جغرافیایی آن به عنوان منطقهای مابین زاگرس مرکزی و جنوبی است.
جایز با بیان اینکه این منطقه مرز بین قلمروهای فرهنگی است که به احتمال زیاد گروه های شکارگران - گردآورندگان متفاوتی در آنها سکونت داشتهاند، تصریح کرد: به همین دلیل تداوم مطالعات باستان شناسی پارینه سنگی در این منطقه منجر به آشکار شدن نتایج علمی در زمینه جابهجاییهای جمعیتی گروههای انسانی در انتهای دوران پارینه سنگی میشود.
