تیم ملی گل زدن را به اندازه دفاع کردن بلد نبود

ماموریت غیرممکن فوتبال ایران بازهم ممکن نشد. تیم ملی نظیر سه دوره گذشته جام جهانی در مرحله گروهی از دور رقابت ها کنار رفت و حسرت صعود برای هواداران تیم ملی باقی ماند. آوردگاه جام بیستم برای تیم ملی و فوتبال ایران دستاوردهای بزرگی داشت و بار دیگر فاصله فنی و کیفی فوتبال ما با تیم های بزرگ دنیا را نشان داد تا به قول کارلوس کی روش بدانیم ایران برای رسیدن به سطح اول فوتبال راه طولانی در پیش دارد و باید بیشترکار کند.

به گزارش خبرنگار ایلنا، شاید بتوان بزرگترین ره آورد فوتبال ایران از سرزمین قهوه را تاکتیک پذیری، کارتیمی و منسجم بازیکنان تیم ملی با هدایت مربی بزرگی چون کارلوس کی روش تفسیر کرد. او نظیر رهبر ارکستری هماهنگ و هدفمند توانایی های فوتبال ایران را در قالب یک کار تیمی به بروز و ظهور رساند و بر این تفکر که بازیکنان ایران تاکتیک پذیری ندارند خط بطلان کشید.

کی روش با علم به اینکه با چه حریفانی در جام جهانی روبرو خواهد شد، بیشتر به دنبال دفاع تیمی و حفظ دروازه ایران بود تا از اصل غافلگیری در ضد حملات دروازه حریفان را تهدید کند و به دنبال گلزنی باشد.

او با چنین تفکری ایران را مقابل تیم هایی با سطح فنی و کیفی بالاتر دفاعی ساخت و از مردانش ابتدا اجرای ماموریت دفاعی را خواست. در واقع پلان اول نقشه کی روش در جام جهانی حفظ دروازه و گل نخوردن بود و با این شیوه دو بازی اول ایران مقابل نیجریه و آرژانتین مطابق خواست ایران پیش رفت و حتی می توانست با نتایج غیرمنتظره نیز همراه شود.

استراتژی اصلی مرد پرتغالی برای سه مسابقه جام جهانی ابتدا تساوی مقابل نیجریه بود تا دیدار آخر ایران مقابل بوسنی تشریفاتی نباشد. او می دانست امتیاز گرفتن از آرژانتین تقریبا ناممکن است و آرزوهای خود را باید مقابل دو حریف دیگر جستجو کند.

بازی اول مطابق خواست کی روش پیش رفت و نیجریه در دفاع آهنین ایران گرفتار شد و عقاب های بزرگ مقابل دفاع بسته تیم ملی زمین گیر شدند تا ایران درجام بماند و به انتظار اتفاقات دو بازی آینده امیدوار باشد. رویارویی با آرژانتین یک بازی متفاوت و تاریخی برای ایران بود. هماوردی با یکی از بزرگان فوتبال دنیا و مدعیان جام جهانی برای فوتبال ایران و کارلوس کی روش هیجان دیگری داشت. ایران پر روحیه و با انگیزه به مصاف شاگردان سابیا و یاران مسی رفت و با نمایشی خیره کننده که حداقل می توانست با تساوی همراه شود روی هنرنمایی اعجوبه آرژانتینی در وقت های اضافه واگذار کرد.

ضربه ای که اتفاقات بعدی نشان داد انگار پایان کار ایران در جام جهانی بود و تیم ملی با گل دقایق پایانی مسی دیگر تمام شد و نتوانست انرژی و روحیه از دست رفته خود را مقابل بوسنی بازسازی کند.

دیدار با حرفه ای های بوسنی شرایط متفاوتی را برای ایران رقم زد. تفکرات دفاعی برای تیمی که حالا نیاز به بردن داشت دیگر جواب نداد و حریف که بازی تشریفاتی را برگزار می کرد و بدون فشار و استرس مسابقات جام جهانی، فوتبالی روان و تک ضرب را مقابل تیم خسته و کم رمق ایران به اجرا درآورد تا یکی از سنگین ترین شکست های تاریخ فوتبال ایران در جام جهانی ثبت شود.

ایران که براساس تفکرات کی روش بر اساس طرح دفاعی سازماندهی شده بود در روزی که برای صعود نیاز به برد و پیروزی داشت نشان داد پلان دیگری برای بازی ندارد و راه گلزدن و بردن را به اندازه دفاع کردن نمی داند.

ایران هر چند بدون برد و تنها با یک گل زده وداع تلخی با جام بیستم داشت و هواداران که امیدوار بودند مقابل بوسنی حماسه ای دیگر رقم بخورد و صعودی تاریخی را جشن بگیرند از شکست ایران سرخورده شدند اما فراموش نکنیم که دستاوردهای این دوره قطعا پربارتر از تمامی سه دوره حضور ما در جام جهانی بود.

با وجود اینکه ایران درچهارمین حضور خود نتوانست ماموریت غیرممکن خود را ممکن کند اما نمایش فوق العاده یوزهای ایرانی مقابل آرژانتین و حتی نیجریه به این زودی ها از حافظه فوتبالی مردم و هواداران فوتبال ایران پاک نخواهد شد.
معجزه کی روش را باور نداشتیم

جام جهانی ۲۰۱۴ برای ایران به پایان رسید؛ درست مثل سه دوره قبل اما برخلاف جام جهانی ۲۰۰۶ این بار عایدی‌های زیادی از این حضور، نصیب فوتبال ایران شد.

فاصله بازی برابر کره ‌جنوبی از اولسان تا بازی برابر بوسنی در سالوادور پنج روز بیشتر از یک سال بود؛ مدت زمانی که شاید فوتبال ایران بیشتر آن را در خواب گذراند و برنامه و بهتر بگوئیم اراده ای برای آماده شدن برای مسابقاتی در سطح جام جهانی را نداشت.

از وقتی که کی‌روش در پرواز بازگشت از سئول به تهران گفت که نمی‌خواهد تیمش به سرنوشت کره شمالی در جام جهانی آفریقای جنوبی دچار شود تا همین چهارشنبه شب که تیم ملی آخرین بازی‌اش در برزیل را انجام داد مثل همه فرصت‌های دیگر از کف فوتبال ایران رفت اما حداقل یک چیز اثبات شد و آن هم اینکه برای موفقیت باید «باور و ایمان» داشت. اینکه می توانیم و شدنی است و تنها باید خودمان و توانایی های مان را باور کنیم.

در همه‌ روزها و شب‌هایی که فوتبالی‌ها «فوتبال ایران» را باور نداشتند، کی‌روش امیدوارانه حرف می‌زد اما فوتبال ایران که کمتر مربی بزرگ به خود دیده باور نداشت که می‌تواند. کسی باور نمی‌کرد که فوتبال ایران توانایی تنه زدن به ستاره‌های بزرگ فوتبال دنیا مثل مسی، ایگوآین، دی ماریا، اوبی میکل، ژکو و… را دارد به همین خاطر وقتی کی‌روش می‌گفت تیمش به اردوی بلند مدت در آفریقای جنوبی نیاز دارد بعضی‌ از مربیان و کارشناسان وطنی می‌گفتند «کی‌روش به خاطر دیدن زن و بچه‌اش می‌خواهد تیم ملی را به آفریقا ببرد». تیم ایران این گونه آماده حضور در جام جهانی شد، در ناامیدی کامل و بی اعتمادی مطلق به نتیجه گیری در برزیل!

حتی مسئولان عالی‌رتبه ورزش هم تیم ملی را باور نداشتند. تیم ملی داشت در برزیل خوب و با افتخار بازی می‌کرد، آنها می‌گفتند که به دنبال تهیه سور و سات برگزاری مراسم استقبال از تیم ملی هستند، آن هم در شرایطی که تیم ملی برخلاف مرتبه‌های قبلی تا روز آخر شانس صعود داشت.

کسی منتظر معجزه کی‌روش نماند چون کسی به این تیم باور نداشت تا بزرگترین افتخار فوتبال ایران برای همیشه آن بازی درخشان برابر آرژانتین و ستاره‌هایش باشد؛ روزی که دنیا به فوتبال ایران احترام گذاشت و کلاهش را از سرش برداشت…