فاتحه‌ای از سری فاتحه‌‌خوانی‌های قزوه
کسی که با شاعران بزرگی چون حافظ و مولانا و بیدل هر شب؛ شب‌نشینی دارد و دمخور روح و زبان و فکر آن بزرگان است، مقهور شاعرانی چون سیمین نمی‌شود.
دوستی می‌گفت شنیده‌ای که قزوه یادداشتی نوشته و توش گفته که برای سیمین فاتحه خوانده. گفتم نه. گفت: آره، برای سیمین فاتحه خوانده، هرچقدر هم اصرار کرده که تو هم - یعنی رفیقش - فاتحه بخواند رفقیش فاتحه نخوانده.
گفتم: چرا؟
رفیقمان گفت: مثل اینکه گفته " زبانم به فاتحه نمی‌چرخد. دست خودم نیست. "
گفتم: چطور آخه؟
دوستمان گفت: رفیقش گفته کسی که با شاعران بزرگی چون حافظ و مولانا و بیدل هر شب؛ شب‌نشینی دارد و دمخور روح و زبان و فکر آن بزرگان است، مقهور شاعرانی چون سیمین نمی‌شود.
- اینها را رفیقش گفته؟
- آره.
- عجب حرف بکری!
- چطور؟
- خب اگه قزوه بعد از ۱۰۲۰ سال مرد… ما باید چه بگوییم؟
رفیقمان گفت: زبانت را گاز بگیر.
بعد از اینکه زبانم را یک گاز کوچک گرفتم، گفتم: خب نام سیمین بهبهانی را دست‌کم توی هر کتابی که درباره شعر معاصر نوشته‌اند، می‌خوانیم… تاثیر گذار بود… بدعت‌گذار بود توی غزل… مردمی بود و شعرش حسابی مایه‌های اجتماعی داشت… خیلی‌ها می‌گویند وزنه‌ای بود در شعر معاصر…
رفیقمان گفت: خب…
گفتم: خب رفیق قزوه نگفته اگه سیمین مقهور حافظ و مولانا و بیدل می‌شود، خودش و قزوه مقهور چه کسی می‌شود؟
- نه…
- جدی نگفته؟
- نه خب… ولی احتمالا مقهور من و تو هم بشود…
گفتم: رفیق من که بلد نیستم شعر بگم…
گفت: خب من هم بلد نیستم شعر بگم… ولی یادت می‌آید هفت – هشت سالمان که بود یه شعر گفتیم با " مرگ " تموم می‌شد…
یادم آمد و گفتم: خب… خب…
- چند وقت پیش یه کتاب گرفتم درباره شعر معاصر بود… توش این شعر رو آورده بود و گفته بود یکی از بدترین شعرهای معاصره…
گفتم: خب…
گفت: خب همینم درباره شعر قزوه ننوشتند… انگار وجود ندارد…
گفتم: بابا تو هم دیگه خیلی اغراق می‌کنی…
بعد کمی بینمان سکوت شد. من گفتم: واقعا این جوری است؟ یعنی خدای ناکرده قزوه بعد از ۱۰۲۰ سال که مرد توی کتاب‌ها هم ازش می‌گویند؟
رفیقم گفت: صد درصد.
گفتم: جدی؟
گفت: بله، صد در صد.
گفتم: جدی نمی‌گی؟
گفت: صد در صد.
و دیگر اصرار نکردم.
بعد گفت: پس بیا حالا که قزوه بنده خدا وجود ندارد یه فاتحه‌ای برایش بخوانیم…
گفتم: ما که با این حرف‌ها فاتحه‌اش را خواندیم…
گفت: " حالا اگر دلت خواست و لبت چرخید یک فاتحه‌ای هم بخوان برای آمرزش روحش. "
طنزی از: مجتبا هوشیار محبوب
