مصطفی عبدالهی؛ بازهم بستری می‌شود
فردا یا پس فردا برای پلاسما فرز که به دیالیز و تسویه کردن خون شباهت دارد؛ به بیمارستان طالقانی یا دی می‌روم اما ابتدا باید ببینیم کدام یک امکان این کار را فراهم می‌کنند.
مصطفی عبدالهی دور تازه درمان را در حالی پشت سر می‌گذارد که به دلایل مختلف امکانی برای خرید آمپول‌های مورد نیاز برای ادامه کار را نداشته و پزشکان از شیمی درمانی و تسویه خون به عنوان درمانی جایگزین استفاده می‌کنند.
به گزارش خبرنگار ایلنا، مصطفی عبدالهی سال‌های زیادی را صرف مبارزه با بیماری سرطان کرده و در پیکار خود با این شیطان همواره پیروز میدان بوده است. در این میان اما روزهای زیادی را در تنهایی، البته همراه همسر و فرزندانش ولی بدون توجه هم‌نسلان و همکاران خود پشت سر گذاشته؛ مدیران فرهنگی که جای خود دارد.
روز گذشته زنگ صدای این هنرمند تئاتر آهنگ متفاوتی داشت. تاثیر فشار ناشی از بیماری و شیمی درمانی – به جای تزریق آمپول‌هایی که باید برای تکمیل درمان تزریق می‌کرد – از پشت گوشی تلفن به وضوح حس می‌شد.
عبدالهی که چندی قبل نمایش «مرگ تصادفی یک آنارشیست» را در مجموعه تئاترشهر روی صحنه برد؛ درخصوص شرایط این روزهای خود گفت: بیماری پیشروی کرده و فعلا در منزل هستم اما طی یکی دو روز آینده باید برای چندمین بار در یکی از بیمارستان‌های دی یا طالقانی بستری شوم تا پزشکان با تزریق داروهای شیمی درمانی جلوی پیشروی بیماری را بگیرند.
این هنرمند درباره دلیل تزریق داروهای شیمی درمانی، در حالیکه تاثیر آمپول‌های اصلی مورد نیاز برای ادامه درمان را ندارد؛ اظهار داشت: پس آنکه فرد کلاهبردار مبلغ پرداخت شده برای ارسال آمپول‌ها را به سرقت برد و به دلیل هزینه‌ی بسیار زیاد آمپول‌ها دیگر امکان ادامه کار وجود نداشت، پزشکان تلاش می‌کنند با تزریق داروها شیمی درمانی از پیشرفت بیماری جلوگیری کنند.
کارگردان نمایش «جنگ در طبفه سوم» پلاسما فرز – تسویه خون برای بالا بردن مقاومت– را یکی از راه‌هایی دانست که پزشکان به عنوان راه جایگزین برای درمان درنظر گرفته‌اند و خاطرنشان کرد: در حالت عادی باید آمپول‌های مورد نظر را هر ۱۴ روز یک بار استفاده می‌کردم اما به دلیل اینکه باید از آمریکا تهیه می‌شد و همچنین هزینه بسیار چنین امکانی نداشتم و نتوانستم دوره‌های درمانی را کامل کنم.
عبدالهی در پایان گفت: فردا یا پس فردا برای پلاسما فرز که به دیالیز و تسویه کردن خون شباهت دارد؛ به بیمارستان طالقانی یا دی می‌روم اما ابتدا باید ببینیم کدام یک امکان این کار را فراهم می‌کنند.
این هنرمند تئاتر و تلویزیون کشور در حالی مراحل درمانی را طی می‌کند که خبرنگاران حدود دو سال است به شیوه‌های گوناگون تلاش می‌کنند به مسئولان و همکاران عبدالهی اعلام کنند ادامه این مسیر پردرد و رنج بدون همراهی برادرانه میسر نیست؛ اما متاسفانه تا امروز جز دستور پی‌گیری نیم‌بند توسط رئیس سازمان صدا و سیما شاهد پی‌گیری جدی که سنگینی بار را از دوش هنرمند کشور و خانواده‌اش بردارد نبوده‌ایم. گره‌ای که بیشتر انتظار می‌رود توسط نهادهایی همچون سازمان حلال احمر و وزارت بهداشت و درمان و البته وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی باز شود متاسفانه به کلاف سردرگم تبدیل شده و آهنگ آرام و کم‌رمق صدای عبدالهی از پشت گوشی تلفن این نگرانی را بوجود آورده که نکند بار دیگر به سیاق تاریخی‌مان عمل کنیم و در نهایت هم «آآه ای کاش» سر دهیم.
