بازیگران ارتباط صحیح با هم را تجربه نمی‌کنند

ایلنا: مریم باقری، بازیگر نمایش «جامانده» که به نویسندگی و کارگردانی بهار محمودزاده در حوزه هنری روی صحنه است‎، اعتقاد دارد‎؛ به دلیل توجه بیش از اندازه گروه‌ها به چیدمان و طراحی صحنه، ویژگی‌هایی مانند ارتباط صحیح بازیگران در آثار نمایشی کاهش یافته و حتما باید عباراتی میان بازیگران رد و بدل شود تا مخاطب متوجه نوع ارتباط‌ها شود.

به گزارش خبرنگار ایلنا، این هنرمند جوان درباره نمایشی که در آن به ایفای نقش می‌پردازد، گفت: این نمایش انسان‌هایی را روایت می‌کند که بیرون از جبهه‌های جنگ حضور داشتند و به نوعی این نکته را گوشزد می‌کند که تنها حاضران در جبهه‌ها با مصائب و مشکلات مواجه نبودند بلکه خانواده‌های ایرانی همه با هم تحت تاثیر این رویداد خانمان‌سوز قرار داشتند.

وی ادامه داد: نقش زنی را بازی می‌کنم که به او می‌گویند شوهرش در جنگ مفقود الاثر شده و او نگران فرزندی است که در شکم دارد. از طرفی این نکته که آیا سرانجام همسر و عشق خود را خواهد دید یا خیر نیز ذهن او را به خود درگیر کرده است.

باقری با اشاره به تمرین‌های سه ماهه گروه برای اجرای نمایش در خصوص رسیدن به نقش در این اثر اظهار کرد: معمولا خیلی سخت به نقش نمی‌رسم و بعد از دو سه بار خوانش با آن کنار می‌آیم. شاید اگر قرار بود سلیقه شخصی من در ایفای نقش لحاظ شود علاقه داشتم تا کارکتر فردی پخته‌تر و جدی‌تر باشد اما باید به نظر کارگردان احترام بگذاریم و این شد که الان در اجرا با شخصیتی جز آنچه گفتم مواجه هستیم.

وی تصریح کرد: من با کلیت نمایش مشکل ندارم و متوجه هستم کار قصد دارد حرفی جدی را در قالب طنز بیان کند، به همین علت لازم است با تمحیداتی میان شوخی و تراژدی تناسب ایجاد کنیم. چیزی که بیان کردم بیشتر از این جهت بود که به این روش نقش من خوب دیده نمی‌شود و کدام بازیگر است که دوست ندارد دیده شود؟

بازیگر نمایش «جامانده» درباره اجر در سالن‌های نمایش حوزه هنری بیان کرد: سالن‌های تئاتر حوزه هنری خیلی زنده نیست و فکر می‌کنم نیاز است تا نمایش‌های پرطرفدار و با کیفیت بسیار خوب به این مجموعه دعوت شوند تا بار دیگر به عنوان یک محل اجرای تئاتر معتبر برای مخاطب جا بیفتد و جان بگیرد. در حال حاضر واقعا نمی‌دانم کارها ضعیف بوده یا تبلیغاتِ کم موجب چنین اتفاقی شده است.

وی افزود: البته مشابه همین اتفاق برای سالن‌های مجموعه تئاترشهر هم افتاده و تعداد تماشاگران نمایش‌ها در این مجموعه هم نسبت به دوران قبل کمتر شده که نیاز داریم دلایل را با آسیب‌شناسی مشخص کنیم.

این بازیگر در توضیح صحبت‌های خود اضافه کرد: هنگامی که نمایش «جامانده» در جریان جشنواره ماه حوزه هنری به صحنه رفت سالن طی دو اجرا مملو از جمعیت بود که فکر می‌کنم اجرای عمومی هم رفته رفته به همین سمت حرکت خواهد کرد.

باقری در پاسخ به این سوال که چرا تفاوت ایفای نقش در متن‌های ایرانی به ویژه با محوریت دفاع مقدس با نمایش‌نامه‌های غربی چیست، گفت: این آثار شاید از نظر زبانی و فیزیکی پیچیدگی‌های نمایش‌نامه‌های غربی را نداشته باشند اما به عنوان مثال پیدا کردن نقش مردم در دوران جنگ تلاش زیادی را طلب می‌کند. چون نسل ما ارتباط تنگاتنگی با آن دوران نداشته و خود من از نظر سنی بسیار کوچک بودم که چنین اتفاقی افتاد، به همین علت باید تلاش زیادی کنم تا به آنچه متن می‌گوید برسم.

وی به علاقه شخصی خود اشاره کرد و بیان داشت: به ایفای نقش در نمایش‌‌های اجتماعی علاقه بیشتری دارم و دلم می‌خواهد آنچه بازی می‌کنم حرف مردم زمانه باشد. دوست ندارم مخاطب را با حجم زیادی از دیالوگ مواجه کنم اما وقتی از سالن بیرون می‌رود با خود چیزی به یادگار نبرد. اعتقاد دارم ما با حرکتی کوچک در صورت خود می‌توانیم معانی زیادی را با تماشاگر در میان بگذاریم و توجه او را به نکته‌ای مغفول مانده جلب کنیم.

این هنرمند جوان ادامه داد: متاسفانه این روزها به خلق این معانی کمتر توجه می‌شود و بیشتر توجه‌ها جذب چیدمان و دکور صحنه شده است. در صورتیکه برای انتقال معانی اصلا به چیدمان عجیب و غریب نیاز نیست. شاید شخصا به تئاتر بی‌چیز اعتقاد دارم، به دیالوگ کمتر و رساندن مفهوم مورد نظر از طریق حرکات صورت و بدن، به طور کل از طریق ایفای نقش بازیگر روی صحنه.

باقری در پایان گفت: به نظرم مخاطب باید بدون رد و بدل شدن دیالوگ متوجه ارتباط دو شخصیت روی صحنه بشود، ‌ همانطور که وقتی افرادی به منزل ما می‌آیند، ‌ بدون اینکه من صحبت خاصی با اعضای خانواده عنوان کنم متوجه ارتباط مادری و فرزندی خواهند شد. متاسفانه این روزها در آثار نمایشی چنین چیزی را کمتر شاهد هستیم و بسیار اتفاق می‌افتد که گروه بازیگران ارتباط صحیح با یکدیگر را تجربه نمی‌کنند.