چند مسئله بسیار مهم در رابطه آتشفشان ها

فوران های آتشفشانی

شکی نیست که آتشفشان ها می توانند مخرب و خطرناک باشند. با این حال، هنگامی که به خطرات ناشی از آتشفشان فکر می کنید، به احتمال زیاد تصویری از گدازه های سرخ و گرم را که در سمت یک آتشفشان در جریان است، در ذهن خود خواهید دید! اما باید بدانید در این هنگام گاز های سمی نیز از دهانه آن خارج می شوند.

گازهای آتشفشانی

بیایید نگاهی دقیق تر به گازهای تولید شده در هنگام فوران آتشفشانی بیاندازیم تا بتوانیم اثرات آنها را کاملاً درک کنیم. گازهایی که در هنگام فوران آتشفشانی آزاد می شوند در اعماق زمین تشکیل شده اند. در ماگما که سنگهای مذاب و بسیار داغی هستند حل می شوند، این فرایند؛ در لایه های عمیق تر زمین رخ می دهد. از آنجا که این سنگ ذوب شده کمتر از سنگهای اطرافش تراکم دارد؛ به سمت سطح زمین بالا می آید. بنابراین گازهای حل شده درون ماگما شروع به تشکیل حباب می کنند، که باعث افزایش حجم مخلوط، شده و بیشتر از تراکم ماگما کاسته می شود و این باعث انفجار در دهانه آتش فشان و رها شدن گاز ها در جو می شود.

گازهای اصلی آتشفشانی بخار آب، دی اکسید کربن و دی اکسید گوگرد هستند و گازهای دیگری نیز وجود دارند که در مقادیر کمتری آزاد می شوند. بیایید نگاهی به هریک از این گازهای اصلی و تأثیرات آنها بیندازیم.

بخار آب

وفورترین گاز خارج شده در هنگام فوران آتشفشانی بخار آب است. بخار آب سمی نیست و از آنجا که در هنگام فوران مقدار زیادی از آ آزاد می شود؛ می تواند به چرخه آب سطح زمین کمک کند و بر تغییرات آب و هوایی تاثیر بگزارد.

دی اکسید کربن

دی اکسید کربن، گاز دیگری است که معمولاً در هنگام فوران آتشفشانی بیرون می آید. دی اکسید کربن به عنوان یک گاز گلخانه ای در نظر گرفته می شود؛ به این معنی که این گاز در اتمسفر است و یکی از عوامل گرم شدن سطح زمین می باشد. با این حال، تصور نمی شود میزان دی اکسید کربن که هر سال از آتشفشانها ساطع می شود، به تغییرات جهانی آب و هوا به اندازه انتشار گازهای دست بشر تاثیر گزار باشد.

دی اکسید گوگرد

یکی دیگر از گازهای متداول که در هنگام فوران آتشفشانی منتشر می شود، دی اکسید گوگرد است و انتشار این گاز ممکن است بیشترین تأثیر را در آب و هوای زمین داشته باشد. هنگامی که دی اکسید گوگرد به داخل استراتوسفر خارج می شود، به آئروسل های اسید سولفوریک، که قطرات اسید سولفوریک ریز هستند، تبدیل می شود. این آئروسلها در استراتوسفر آویزان شده و حتی برای سالهای طولانی پس از فوران، کم کم به زمین باز می گردند. وقتی که در استراتوسفر هستند، آنها پرتوهای خورشید را به فضا بازتاب می دهند، و مانع از رسیدن آنها به زمین می شوند. بنابراین انتشار دی اکسید گوگرد در واقع می تواند به خنک شدن سطح زمین کمک کند.

پومیس

علاوه بر گاز هایی که به جو وارد می شوند، مواد معدنی آغشته با ماگما و گاز های حبس شده در آن نیز وقتی به سطح زمین می رسند، اگر سریعا سرد شوند قبل از اینکه گاز های آن آزاد شوند؛ سنگی به نام پوکه معدنی شکل می گیرد که یکی از فوق العاده ترین سنگ هایی است که از این طریق ساخته می شود.

آیا آتش فشان ها فوایدی برای کره ی زمین و انسان ها دارند؟

این یک سوال خوب است، حدس می زنم! تأثیر خوبی که آتشفشانها روی محیط دارند؛ تأمین مواد مغذی خاک اطراف است. خاکستر آتشفشانی و پومیس های( پوکه) تشکیل شده، غالباً حاوی مواد معدنی است که برای گیاهان بسیار مفید است و اگر خاکستری بسیار ریز باشد، می تواند به سرعت تجزیه و در خاک مخلوط شود.

به گفته برخی افراد؛ یکی دیگر از مزایای این واقعیت، این است که دامنه های آتشفشانی اغلب غیرقابل دسترسی هستند! به ویژه اگر شیب دار باشند؛ بنابراین آنها می توانند برای گیاهان و حیوانات نادر مکان خوب و امنی باشند.

باید بدانید؛ گازهای آتشفشانی منبع تمام چیزهایی است که امروز داریم. درسته روند تزریق آب و مواد از آتش فشان ها کند است! اما اگر این چهارو نیم میلیارد سال آتش فشان ها نبودند شاید این سرزمین قابل زندگی نمی بود.

آتشفشانها فواید بسیار مهمی برای زمین داشته اند؛ آنها از طریق خارج کردن ماگمای بسیار داغ؛ به خنک کردن زمین کمک می کنند. انتشار گازهای آتشفشانی جو و آب اقیانوس ها را به وجود آورده است. همچنین؛ آتشفشان ها جزایر را ساخته و به سطح قاره ها می افزایند.

رسوبات آتشفشانی نیز به عنوان مصالح ساختمانی استفاده می شود. در دهه 1960 سنگهای صنعتی و مواد معدنی از مواد آتش فشانی، کشف شدند. بیشتر سنگهای بازالت برای سنگ های خرد شده مورد استفاده قرار می گیرد: سنگدانه های بتونی ، فلز جاده، راه آهن، گرانول های بام و شیب بندی مناطق موج دار. سنگ بازالت و دیابتی با مقاومت بالا در سپرهای بتونی راکتورهای هسته ای استفاده می شود.

پوکه معدنی و پرلیت در غرب استخراج می شوند. پوکه و خاکستر آتشفشانی به عنوان ساینده استفاده می شوند؛ بیشتر در صابون های دستی و تمیز کننده های خانگی. بهترین ماده برای تکمیل ظروف نقره ای، صیقل دادن قطعات فلزی قبل از آبکاری و برای نجاری می باشند. بیتس گزارش می دهد که در روم باستان آهک و خاکستر آتشفشانی برای ساخت سیمان مخلوط شده بودند. در زمان های مدرن از پوکه معدنی و خاکستر آتشفشانی برای ساخت بتون در پروژه های بزرگ ساختمانی (سدها) استفاده شده است.

منبع: pke-buy.com