شعارگرایی و جوزدگی در فعالیتهای محیط زیستی بدون توجه به ضرورت تامین نیازهای "انسانها"

به گزارش ایلنا، جمعی فعالان عرصه سازندگی کشور پیرامون موضوع فعالیت های زیست محیطی نامه ای سرگشاده خطاب به روسای قوای سه گانه و نمایندگان مجلس نوشتند که متن آن در زیر می آید:

روسای محترم قوای سه گانه

 نمایندگان محترم مجلس شورای اسلامی

با سلام و تحیت؛

احتراماَ همانگونه که مستحضرید چند سالی است که مباحث محیط زیستی در کشور تبدیل به گفتمان غالب و رایج رسانه ها و مطبوعات مختلف شده و مسوولان محترم کشور نیز به کرات و فراخور موضوعات بر توجه ویژه نسبت به حفظ محیط زیست تاکید داشته اند و انصافاَ طی چند سال اخیر در عرصه عمل نیز تلاشها بر بهبود تدریجی شرایط زیست محیطی بوده است.

آنچه بیشتر انگیزه نگارش چنین نامه ای خطاب به آن جنابان است، افراط برخی بخشهای دولت و حاکمیت و بعضی نهادهای مدنی در مباحث زیست محیطی، بدون توجه به واقعیات و الزامات یک کشورِ در حال توسعه ای است که برای پیشرفت و توسعه، چشم اندازها و برنامه ها و اسناد بالادستی بسیار بلند پروازانه ای دارد .وضعیتی که می توان از آن به «از سمت دیگر بام افتادن» یاد کرد.

مسوولان محترم نظام!

شعارگرایی و جوزدگی در فعالیتهای محیط زیستی بدون توجه به ضرورت تامین نیازهای "انسانها"، اداره ی شاعرانه و رمانتیک کشور و نیز تقدس بخشی و ایدئولوژیک کردن مبحث محیط زیست، نه تنها در بلندمدت دولت و حاکمیت را در مسیر پیشبرد و توسعه زیرساختهای کشور زمینگیر و سردرگم خواهد کرد که حتی موجب صدمه بیش از پیش به خود محیط زیست نیز خواهد شد. چرا که حفظ و ارتقاء شرایط محیط زیست نیز خود مستلزم داشتن اقتصادی قوی است و این خواسته، جز در یک کشور توسعه یافته، معنا نمی یابد.

بطور کلی پیامدهای افراطی گری محیط زیستی حاکم شده در میان برخی فعالان و نهادهای محیط زیستی، می تواند این جریان را به سمت تبدیل شدن به نهادی با کارکرد «خودتحریمی» سوق داده و عملاَ آنرا را به مانع و ترمزی در مسیر توسعه کشور تبدیل نماید.

 دمیدن بیش از اندازه بر مطالبات زیست محیطی و عدم رعایت مشی اعتدالی در این زمینه، خواه ناخواه نظام جمهوری اسلامی ایران را بر سر دوراهی هایی قرار خواهد داد که انتخاب هرکدام از مسیرهای منتهی به این دوراهی ها، موجب نارضایتی بخشی از جامعه نسبت به حاکمیت و بدهکاری دایمی آن به افکار عمومی خواهد بود؛ (جو ایجاد شده در برخی استانهای جنوبی مثال عینی از این دغدغه است).

 نارضایتی از عدم اجرای طرحهای توسعه ای و به تبع آن عدم بهره مندی از مزایای توسعه، یک سویه از این دوراهی است و نارضایتی از خسارتهای زیست محیطی ناشی از توسعه(حقیقی یا القایی) ، سویه دیگر آن!

ضمن احترام به اکثریت فعالانی که صادقانه و خالصانه و به صورت علمی و واقع گرایانه در حال تلاش برای بهبود شرایط زیستی و حفظ منابع طبیعی کشور هستند (که ما خود نیز افتخار همراهی با ایشان را داریم)، باید هوشیار بود که متاسفانه برخی از کسانی که اینروزها با تابلوی محیط زیست در حال فعالیت هستند، اهداف دیگری جز آنچه شعارش را می دهند، در سر می پرورانند و لذا موضوع محیط زیست، تبدیل به پوشش و بستری امن برای اهداف دیگر این گروه معدود، اما پر سرو صدا شده است.

بلوک بندیهای قومیتی و منطقه ای که برخی از این به اصطلاح فعالین، در قالب مباحثی مثل آب و محیط زیست، در حال ترویج و تبلیغش هستند، (و با عرض تاسف به مجلس و برخی ارگانهای رسمی کشور نیز تسری پیدا کرده است) و برخی سیاه نماییهای بیش از اندازه در این زمینه، بسترها و شکافهای خطرناکی را در کشور ایجاد نموده که می تواند در آینده ای نه چندان دور، موجب بروز و وقوع چالشهای جدی امنیتی در کشور گردد. حواشی ایجاد شده اخیر در شهر دزفول، تنها نمونه کوچک داخلی از آثار و پیامدهای چنین فضایی است.

لذا از مسوولان ارجمند انتظار می رود  تا ضمن بها دادن عملی وجدی به مباحث علمی در حوزه آب و محیط زیست، با مد نظر قرار دادن واقعیات و الزاماتِ کشور در حال توسعه ای همچون ایران، از فضای شعارزده و هیجانی ای که در حوزه مسایل محیط زیستی براه افتاده، فاصله گرفته و بصورت منطقی و مبتنی بر واقعیات، زمینه توسعه و پیشرفت پایدار ایران عزیز را فراهم سازند.

جمعی از فعالان عرصه سازندگی کشور