رتبه ایران در سهولت کسب و کار، شرم‌آور است

 رئیس مجمع واردات در گفت‌وگو با خبرنگار ایلنا اظهار داشت: همه می دانیم که تجارت بین المللی، در همه کشورهای دنیا مجموعه ای درهم تنیده از فرایندهای مختلف است، اما این فرایندها در کشور ما به گونه ای شکل گرفته است که تجار مجبور هستند برای انجام هرکدام از آن ها، به چندین دستگاه اداری مراجعه کنند و وقت و انرژی و دغدغده خاطر روزانه خود را بر سپری کردن موانع و دست اندازهای آن متمرکز کنند.

به گفته مناقبی، شاخص فضای کسب و کار  از نظر بانک جهانی بر اساس 10 زیرشاخص، آغاز کسب وکار، هزینه دریافت اشتراک برق توسط شرکت‌ها، ، سهولت اجرای قراردادها، ثبت دارایی‌ها، کسب اعتبارات یا دریافت وام، دریافت مجوز ساخت و ساز ، حمایت از سرمایه‌گذاران، پرداخت مالیات، تجارت کالا در جهان و ورشکستگی و تعطیلی شرکت‌ها محاسبه می‌شود و ما در یک دهه اخیر هیچ گاه نتوانسته ایم از رتبه 100 گذر کنیم و این به معنای وقوع یک فاجعه پنهان در اقتصاد کشور است.

وی ادامه داد: در کنار این موضوع، ثبت و دفاع از حقوق معنوی ناشی از فعالیتهای تجاری و مالکیت معنوی نشان های تجاری است که مسیر پر پیچ و خم تجارت جهانی را برای تجار ایرانی پر چالش کرده است. یعنی تجار ایرانی به دلیل تغییر قوانین، مقررات و دستور العمل ها هر روز ممکن است در معرض از دست دادن حقوق و مالکیت معنوی نشان های تجاری خود باشند و این به آن معنا است که به جای تمرکز بر موضوع اصلی فعالیت خود، باید بخش قابل توجه از توان خود را بر مدیریت حاشیه های تجارت اختصاص دهند.

مناقبی اضافه کرد: راه حل بهبود شاخص های سهولت انجام کار، اتخاذ روش های عجیب و غریب و تجربه نشده در دنیا نیست. همه کشورها با این موضوع مواجهه داشته اند و دنیا به راه حل های استاندارد و تدوین شده ای رسیده است. اگر تجربه کشورهای موفق در زمینة بهبود رتبة شاخص سهولت انجام کسب و کار مورد توجه قرار بگیرد و دستگاه های مختلف دست از موازی کاری و منفعت طلبی های خود بردارند، قطعا اغلب این روش ها قابل بومی سازی در کشور ما هستند.

رئیس مجمع واردات در پایان تصریح کرد: امروز باید اذعان کنیم که تجارت خارجی در کشور ما به یک فرایند فرسایشی و طاقت فرسا تبدیل شده است و تجار شناسنامه دار و مسئولیت پذیر به دلیل تراکم قوانین و مقررات که بخش عمده ای از آنها بازدارنده و غیر منطقی هستند و به دلیل بازی از پیش باخته به فعالان غیر رسمی و قاچاقچیان، تحت فشار قرار دارند و طبیعتا در چنین شرایطی تصور اینکه شفافیت می تواند در فعالیت های اقتصادی افزایش پیداکند، خیال خام و بدون ابزارهای انگیزشی است.