در جلسه هماهنگی بزرگداشت شاعر تبریزی مطرح شد؛
مقبره الشعرا میزبان مراسم بزرگداشت استاد شهریار
مراسم بزرگداشت محمد حسین بهجت تبریزی (استاد شهریار) روز پنجشنبه 27 شهریور در صحن روباز ضلع شمالی مقبرهالشعرا برگزار میشود.
به گزارش خبرنگار ایلنا از تبریز، علیار راستگو در جلسه هماهنگی بزرگداشت استاد شهریار، با اشاره به نقش و جایگاه ایشان در اعتلای زبان و ادبیات و فرهنگ ایرانزمین، گفت: استاد شهریار از ذخایر فرهنگی و معنوی ارزشمند کشورمان است که عالیترین مفاهیم اخلاقی و انسانی را با زبانی فاخر و لطیف به زیور شعر آراسته و به مخاطبان عرضه کرده است.
وی، ترجمه آثار استاد شهریار به بیش از 80 زبان زنده دنیا و تجدیدچاپهای مکرر این آثار را نشانه روشنی از ظرفیت و زایندگی فرهنگ غنی کشورمان دانست و بر اثرگذاری زبان و بیان هنری در ذهن و ضمیر مخاطبان تاکید کرد.
راستگو همچنین با اشاره به برنامههای در نظر گرفته شده توسط اداره کل فرهنگ وارشاد اسلامی برای برگزاری مراسم بزرگداشت استاد شهریار، بر اتخاذ تدابیر لازم جهت رعایت کامل پروتکلهای بهداشتی در این برنامهها تأکید کرد.
این گزارش میافزاید؛ سید محمدحسین بهجت تبریزی (زادهٔ ۱۱ دی ۱۲۸۵ – درگذشتهٔ ۲۷ شهریور ۱۳۶۷) متخلص به شهریار (پیش از آن بهجت تبریزی) شاعر ایرانی اهل تبریز بود که به زبانهای فارسی و ترکی، شعر سروده است.
وی در روستای خُشگِناب بستانآباد به دنیا آمده و بنا به وصیتش در مقبرةالشعرای تبریز به خاک سپرده شده است.
۲۷ شهریور را به واسطهٔ روز درگذشت او «روز شعر و ادب فارسی» نامیدهاند. مهمترین اثر شهریار منظومهٔ حیدربابایه سلام، است که از معروفترین آثار ادبیات ترکی آذربایجانی بهشمار میرود و شاعر در آن از اصالت و زیباییهای روستا یاد کردهاست. این مجموعه در میان اشعار مدرن قرار گرفته و به بیش از ۸۰ زبان زندهٔ دنیا ترجمه شدهاست.
شهریار در سرودن گونههای دگرسان شعر فارسی - مانند قصیده، مثنوی، غزل، قطعه، رباعی و شعر نیمایی - نیز چیرهدست بودهاست، اما بیشتر از دیگر گونهها در غزل شهره بود و از جمله غزلهای معروف او میتوان به «علی ای همای رحمت» و «آمدی جانم به قربانت» اشاره کرد. شهریار نسبت به علی بن ابیطالب ارادتی ویژه داشت و همچنین شیفتگی بسیاری نسبت به حافظ داشتهاست.
شهریار، از جمله سرایندگانی است که شعر را محلی نیک برای بیان این اندیشهورزیهای ژرفنگرانه و پندآموز دانسته، و بسیاری از اندرزهای اخلاقی، تربیتی را در قالبهای گوناگون شعری (بهویژه در قطعات، رباعیات و دوبیتیها) بازمیگوید.