علی دایی؛ اسطوره ورزشی و متفکر اقتصادی

به گزارش خبرنگار ایلنا، خاطرم هست اولین قراردادهای حرفه‌ای را مهندس امیر عابدینی در ابتدای دهه 70 (سال 73 به بعد) که مدیریت پرسپولیس را برعهده گرفت با بزرگان آن زمان بست.

علی دایی و کریم باقری دو بازیکن بزرگ و آینده‌داری بودند که توسط عابدینی جذب باشگاه پرسپولیس شدند. رقم قرارداد هرکدام از این دو ستاره فوتبال رقمی بین 150 تا 170 میلیون تومان بود که رقم قابل توجهی در آن روزها محسوب می‌شد. (برای ما رسانه‌ای ها هنوز یک رقم رویایی است!)

دایی با بخشی از آن پول چند دستگاه اتوبوس خریداری کرد و در مسیر تهران- اردبیل بکار انداخت. کریم باقری هم سمت خرید کامیون اسکانیا رفت.

اتفاقاً یک روز در اواخر فوتبال علی دایی به اتفاق دوست و همکارم ناصر تقی‌پور برای انجام یک مصاحبه مفصل رفتیم دفتر کار دایی در شهرک غرب پاساژ ایران زمین.

درحین مصاحبه گفتم اغلب بزرگان و نامداران فوتبال مثل مالدینی، رونالدو، موسسه خیریه دارند یا مدارس شبانه‌روزی در کشورهای مختلف چرا شماها دست به این کارها نمی‌زنید.

دایی برافروخت و خیلی جدی شد: من از کار شعاری و تبلیغی بیزام. خیلی ناراحت می شوم وقتی می‌بینم یک کمکی می خواهند به شخصی بکنند 200 تا دوربین و خبرنگار می‌آورند. این کار نه به لحاظ عرفی درست است نه به لحاظ شرعی .

مردم و هرکدام از افراد برای خود شخصیت دارند. ما اجازه نداریم به بهانه کمک به برخی افراد اعتبار و آبروی آنها را ببریم. فرزندان آن فرد تا آخر عمر در جامعه شرمنده‌اند. شاید خیلی‌ها به آنها متلک بیندازند. بنابراین اگر منظور شما اینگونه کمک کردن است من اصلا یک ریال هم کمک نمی‌کنم. ولی حالا که مرا وارد این بحث کردید عرض می‌کنم که در همین دفتر 5 تا جوان دارند کار می‌کنند و حقوق می‌گیرند و زندگی تشکیل داده‌اند. خداوند به من لطف کرده و من هم در حد توانم یکسری فعالیت‌های اقتصادی و تولیدی را انداخته‌ام و تعدادی از خانواده‌ها با دسترنج خودشان هم کمک من هستند و همبه زندگی خود سروسامان داده‌اند. من هیچ‌گاه اینها را در مصاحبه‌ها نمی‌گویم و نیازی نیست بگویم. آقاجان! من باید از آنها تشکر کنم چون اگر آنها کار نکنند من چه جوری می‌خواهم این حجم کار را انجام دهم.

دایی همچنان برافروخته صحبت می‌کرد: طبیعی است اگر من شغلی ایجاد می‌کنم اول به اطرفیان و همشهریان و دوستان خودم توجه کنم و بعد به دیگران. همه جای دنیا همین است. شما بفرمایید من به هر کدام از این خانواده‌ها مثلا 5 میلیون تومان بلاعوض کمک کنم بهتر است یا اینکه بیایند و کار کنند و ماحصل دسترنج خود را ببرند؟

واقعاً دلگیر می‌شوم وقتی می‌بینم یک نفر را می‌آورند مقابل جمع و برایش اعانه جمع می کنند. این کارها در شان مردم ما نیست. من نوعی با تکیه بر هنری که دارم و استفاده از فکرم و همفکری دوستان و برادرانم این راه را انتخاب کرده‌ایم و خدا را صد هزار بار شکر هم من راضی‌ام و هم دوستانی که با من کار می‌کنند. حالا هرکدام از افراد صاحب‌نام در عرصه ورزش، هنر، اقتصاد، سیاست و... اگر مشابه این حرکت را انجام دهند ببینند چه اتفاق خوبی در کشور می افتد.

براساس آماری که وجود دارد می‌توان حدس زد که بین 300 تا 400 خانواده مستقیم و غیرمستقیم از سفره‌ای که به یمن وجود علی دایی پهن شده گذران زندگی دارند. هم به اقتصاد و تولید ملی کمک می‌کند و هم به کارآفرینی و جذب افرادی که دنبال کار هستند (در حد توان یک قهرمان خیلی رقم بالایی است) و هم شور و نشاط اجتماعی را باعث می‌شود.

قرار است با علی دایی در دفتر ایلنا و از منظر اشتغال و تولید و کارآفرینی به زودی گفت‌وگویی داشته باشیم که این اتفاق قبل از شروع لیگ فوتبال انشالله انجام خواهد شد و یقیناً به سراغ سایر قهرمانان کارآفرین هم خواهیم رفت.

سیدرضا فیض آبادی