دخترکان آفتاب و نفت گرفتار در باتلاق اعتیاد

به گزارش ایلنا، سوغات برف‌های سپید بخت دنا و خامی، سیاه‌بختانی که نفت ٬ بختکی بر بستر ناخوشنود شبانه‌هاشان شد ، بهانه‌ای برای فقر، فقری برای درد ، دردی برای بیماری و رنجی به بهای رعشه‌های ته نشین در سلول‌های‌شان.

 

تلخ رو به رویم نشسته‌اند و سخت به کلمات تلنگر می‌زنند تا ساختار این هویت مرموز را به مرز ناشناخته های نگاهم کوک بزنند.

آه ٬ دخترکان آب و آیینه...
عروسک‌های جاندار مادرانه‌های ایل...
لیلی‌های درون چوبی و برون استخوانی مادر روزگار...

مرکز بهبودی نیمه اقامتی سرای فرشتگان شهرستان گچساران در استان کهگیلویه و بویراحمد، تنها مرکز ترک اعتیاد بانوان این استان به شمار می آید. با درخواست مسئول فنی این مرکز و به بهانه تولد پاکی سه معتاد (بیمار) بهبود یافته ، پای درد دل‌شان می نشینم .
اولین بانو اینگونه بغضش را باز می کند:
 

«سرمایه امروز من پاکی من است »
این بانوی بهبود یافته به ایلنا در گچساران گفت: در خانواده‌ای مذهبی و سنتی بزرگ شدم. با دود و مخدر بعد از ازدواج آشنا شدم. اول از مصرف و کام گرفتن قلیان شروع کردم و تفننی برای میهمانانم قلیان را امتحان کردم . بعدها به بهانه دلتنگی برای فامیل و دوستان آنان را به خانه برای کشیدن قلیان دعوت می‌کردم که با مشروبات الکلی در یکی از میهمانی‌ها از طریق دوستی آشنا شدم. مصرف مشروب در من به عادتی عجیب بدل شد و در اکثر موارد همان دوست کشیدن سیگار را پیشنهاد داد. همسرم یک مصرف‌کننده مخدر بود ، خانواده‌ام از ماجرای اعتیادم خبر نداشتند و سفرهای شهرستانی‌ام به خانه برادر و فامیل با رعایت نکشیدن خمیازه و احتیاط در خمار نشدن سپری می شد تا اینکه پس از چندین سال به نقطه ای رسیدم که ترک اعتیاد برایم رهایی از عادتی شد که تمام شالوده‌های زندگی شخصی‌ام را تحت الشعاع قرار داده بود. پس از آمدن به کمپ و پاکی ، دچار غرور شدم. آنقدر از سلامتی‌ام سرخوش بودم گوئی شرط‌بندی کرده بودم که دوست ساقی‌ام را به تمسخر بگیرم و هر بار پاکی ام را دستخوش آزارش قرار دادم که دوباره با وسوسه‌هایش مرا بیمار کرد. برای من اعلام پاکی یک لغزش بزرگ شد و فاصله گرفتن از جلسات «قدم» ضربه بزرگی به قیمت از هم گسیختگی زندگی‌ام را نصیبم کرد. تا اینکه دوباره به مرکز فرشتگان آمدم و یکسال است برای داشته‌هایم از خدا سپاسگزارم . هیچگاه در قدم مثبت دچار غرور نشویم ، با غرور دچار لغزش و وسوسه می شویم .

« کمپ خانه اول بهبودیافتگان است ، خانه امن من کو؟ »
یکی دیگر از بانوان بهبود یافته که شش ماه از پاکی دوباره‌اش می‌‌گذشت به ایلنا گفت: در خانواده ای که فروشنده مواد بودند بزرگ شدم. پس از فوت مادر و ازدواج مجدد پدرم ، فضای حاکم بر محل زندگی در شهرمان ، محله ما را به نقطه توجه معامله و رد و بدل کردن مواد مخدر بدل کرده بود . اکثر پسران و جوانان محله در کنار شغل یا بیکاری از فروش مواد روزگار می گذراندند و روزگار دیگران را سیاه می کردند .
با دوستی که مرا با مواد مخدر آشنا کرد در زندان و زمان ملاقات برادرم آشنا شدم. وقتی از ملاقات برگشتیم با آنکه آن روزها تنها 13 سال داشتم درست مقابل چشمانم در تاکسی مواد مخدر تزریق کرد. من هم کنجکاو شدم. اولین باری نبود که تزریق یا مصرف مواد را می دیدم اما حس کنجکاوی من با دیدن مصرف یک زن به وجود آمد . 
در معرفی مورد تزریق تمجیزک و نورجیزک را عنوان کرد و من برای اولین بار وقتی مورد تزریق قرار گرفتم تا دو هفته حالت تهوع و سرگیجه داشتم اما میل عجیبی در ادامه کار در من بوجود آمد. تا اینکه که متوجه شدم همان دوست هروئین به من تزریق می‌کرد و تا یکسال مصرف من در دوره زندان بودن برادرم ادامه داشت.
فرزند آخر خانواده بودم و با برادرهایم زندگی می‌کردم و هیچ نظارتی بر روند زندگی ما نبود. طولی نکشید به ساقی مواد تبدیل شدم و مخارج‌ام را علاوه بر پس‌انداز داشتم اما بدبختی عادت عجیب در مصرف انواع مواد و امتحانشان باعث شد انواع حشیش، کراک، شیشه، قرص‌های شیمیایی را عادت روزمره‌ام کنم. این‌ها تا زمانی بود که تنها خواستگارم که مصرف‌کننده هم بود ، پس از هشت سال پافشاری برای ازدواج با مخالفت خانواده مواجه شد، وقتی رفتارهای غیر عادی ام بروز کرد، پدرم مرا به اولین مرکز ترک اعتیاد فرستاد.
یادم هست بر اثر مصرف شیشه ، زن بابایم را در قالب موش می دیدم که هزار سر داشت و روی دیوار تصویرش تکرار می شد ، آن بینوا را کشان کشان تا امامزاده نزدیک محل می بردم و برای توبه کردنش تنبیه اش می کردم.
یکبار هم بر اثر توهم، تمام فضای خانه را پر از مورچه می‌دیدم، یا با پارچه چشمانم را به شدت پاک می‌کردم و خارهای خیالی را از زیر پوست تنم در می آوردم و به خودم آسیب می زدم .