بستن باشگاه ها راه مقابله با کرونا نیست

تعطیلی مشاغل جز زیان های گسترده برای مردم و جامعه نتیجه ای ندارد و راهکار مدیریت کرونا تعطیلی کسب و کارها نیست. به جای پاک کردن صورت مسئله با دستورالعمل تعطیلی مراکز ارائه دهنده خدمات، باید به دنبال راه حل باشیم.

مقابله با کرونا و همه گیری آن، کار آسانی نیست و نمی توان مدعی شد با بخشنامه یا دستور اداری مانع شیوع ویروس کرونا می شویم؛ بلکه کنترل این بیماری به ساز و کاری نیاز دارد که توانایی تصمیم گیری سریع و ارایه راه حل های متنوع داشته باشد.

تا این لحظه آنچه در کشور شاهد بوده ایم، برگزاری جلسات متعدد برای کنترل کویید 19 است، اما در عمل خروجی این جلسات، صرف بودجه و به خدمت گرفتن این تعداد کارمند چیست؟

می توان گفت با وجود برگزاری جلسات و صرف بوجه های کلان فقط دو گزینه برای مدیریت کرونا روی میز وجود داشته: باز کردن بی ملاحظه ، تعطیلی بدون نظارت! در حالی که مدیریت صرفا استفاده از خیل عظیم منابع، حضور در جلسات مختلف و صحبت در رسانه‌ها نیست؛ مدیریت علم تحلیل شرایط، هنر بسیج و بهره وری مناسب از منابع، دانش، تجربه ابزار و امکانات مختلف است. اینکه در چه شرایطی، چه مقدار، از کدام ابزار و به چه شکلی استفاده کنید هنر مدیر است.

اتخاذ راحت ترین تصمیم در مقابل بهترین تصمیم !

مدیریت در اصل استفاده درست از همه ظرفیت ها و منابع خوانده شده است، ولی متاسفانه در کشور ما صرفا از در دسترس ترین منابع استفاده می‌شود و حیف که در تصمیم‌گیری‌ها از متاثرین اصلی (فعالان اقتصادی) کمک گرفته نمی‌شود و نتیجه می‌شود اتخاذ راحت‌ترین تصمیم در مقابل بهترین تصمیم !

از سوی دیگر بخش خصوصی سرشار از استعداد و ظرفیت‌های نغز است و تشنه ی کمک به مردم و کشور که با استفاده از آن، هم دولت به هدف خودش می رسد و هم کسب و کارها رونق می گیرند و هم جامعه خدمات مناسب تری دریافت می کند.

مدیریت و مخصوصا مدیریت کرونا بازی جمع جبری صفر نیست که برای پیروز شدن یک طرف، طرف دیگر ببازد و زیان کند. باید برای همه ی ذینفعان فرصت سازی شود. اکثر این مطالب ادبیات رایج وغالب است، ولی افعالی است که هیچ فاعلی ندارند.

مخالف تعطیلی ها و محدودیت ها نیستیم, اتفاقا در این شرایط برای حفظ سلامت جامعه نیاز به این تصمیم ها و رعایت پروتکل های بهداشتی داریم، ولی مشکل اینجاست که پشت این تعطیلی حمایتی وجود ندارد. کشورهای دیگر مشاغل را محدود می کنند و اگر ناچار به تعطیل کردن آنها شوند، تمام قد و محکم از کسب و کارهایشان حمایت می کنند، چراکه این کسب و کارها هستند که چرخ اقتصاد را می‌چرخانند.

تدابیری که در نظر گرفته شده واقعا جای تعجب دارد! عید نوروز که فرصت مناسبی برای اعمال محدودیت ها بود، هیچ کاری انجام نشد، ولی اولین روز های کاری سال جدید که همه برای شروع قوی یک سال جدید باید فعالیت کنند تعطیل اعلام شد! محدودیت حمل و نقل هم که در ساعات خواب مردم است.

فرمول باینری

فعالیت های اجتماعی که فرمول باینری دارد. ببندید یا باز کنید و خلاقیت و مدیریتی در محدودیت ها دیده نمی شود، نمونه اش باشگاه های ورزشی هستند.

به عنوان یکی از فعالان حوزه ورزش وقتی مطالعه کردم که در حوزه کاری من چه تحقیقات و پژوهش هایی چه در داخل ایران و چه در خارج از ایران انجام شده و از هیچ کدام نهاد های تصمیم گیرنده استفاده نمی کنند بسیار ناراحت شدم که چرا از ظرفیت ها و فرصت ها و اطلاعاتی که هست استفاده نمی کنیم ؟

زمانی که وارد حوزه ورزش شدم دغدغه‌ام تحرک و فعال بودن مردم کشور و اصفهان بود و با هدف علاقه مند کردن مردم به ورزش و فعالیت روزانه پا به این میدان گذاشتم، اما حالا با شیوع کرونا و سیاست های اشتباه نه تنها مردم عادی بلکه بسیاری از علاقه مندان و ورزشکاران نیز از ورزش دور شده اند.

این اتفاق درحالی رخ می دهد که طبق تحقیقات انجام شده  نشان می دهد میانگین میزان عفونت در باشگاه ها در هر ۱۰۰ هزار نفر ۰.۷۸  است و این یعنی باشگاه ها از آن چیزی که فکرش را بکنید امن تر هستند.

ورزش کردن چنان اهمیت ویژه ای دارد که حتی در تحقیقی به این نتیجه رسیدند که در ماه مبارک رمضان برای پیشگیری از ابتلا به کرونا مسلمانان باید در کنار تغذیه مناسب، ورزش هم انجام دهند.

در این بین این  سوال ها مطرح می شود که:

•    چرا از ظرفیت شرکت های بیمه برای جبران خسارت های کسب و کار ها استفاده نمی شود؟ پول های بسیاری که به اسم بیمه از مردم گرفته می شود چه زمانی قرار است برای مردم هزینه شود ؟ مردم چه زمانی قرار است سود بیمه خود را دریافت کنند ؟

•    این همه دانشجو و استاد دانشگاه و پروفسور در کشور داریم که روی آنها سرمایه گذاری شد، الان که موقع استفاده از ظرفیت علمی دانشگاه ها و اساتید بود چرا استفاده نمی شود ؟

•    چرا روی دیجیتالی شدن و ورود به عصر دیجیتال تمرکز نشد ؟ ای کاش به واقع برای اتوماتیک شدن و الکترونیکی شدن کشور و کسب و کارها تلاش می شد و بهترین زمان برای جا انداختن فرهنگ دولت الکترونیک به راحتی هدر نمی رفت!

نباید کاری می کردیم که مردم دیگر کرونا را جدی نگیرند و بی مهابا به هرجا و به هرشکلی که می‌خواهند بروند.

رواج سبک جدیدی از زندگی

باید سبک جدیدی از زندگی را در جامعه رواج می‌دادیم؛ با ایجاد بسترهایی برای مشاغلی که ظرفیت حضور در بستر آنلاین را دارند و دیگر مشاغل با قرار دادن پروتکل های بهداشتی هوشمند به کسب و کار خود ادامه می دادند. آنگاه فرصت و منابع بیشتری داشتیم برای رسیدگی به خانواده‌های کم بضاعت و کسب و کارهایی که آسیب شدیدی از کرونا دیده اند و بسته های مالی حمایتی برای آنها تهیه می‌کردیم.

برای ساخت بستر مجازی حتما لازم نیست سایت و اپلیکیشن داخلی طراحی شود؛  تنها کافیست از ظرففیت دیگر بسترهای آنلاین استفاده کنیم و تنها کنترل و نظارت بر فضای آنلاین به عهده ما بود. وام هایی بلند مدت با بهره کم می‌توانستیم بدهیم تا افراد کسب و کارشان را ترمیم کنند. بسته های رفاهی برای مردم باید تهیه می شد تا دغدغه ها کمتر شود.

ما این روز ها را فراموش نخواهیم کرد .مدیریت غیرعلمی و تصمیم های اشتباه چیزی جز فرصت سوزی برای کشور نداشت.

تعطیل کردن هنر نیست

تعطیل کردن هنر نیست، هنر این است که همه ی فعالیت های لازم در چارچوب دستور العمل ها و پروتکل های بهداشتی انجام گیرند و نظارت کنیم که حتما این پروتکل ها رعایت و با متخلفین برخورد شود.

یادمان هم باشد که اگر دولت های قبلی موفق عمل کرده بودند و زیرساخت های قوی تری به عنوان میراث دولت خود برای مردم ایران برجای گذاشته بودند الان مشکلات کمتری داشتیم. مشکلات امروز ما در بحران کرونا نتیجه ی دومینوی تصمیم های گذشته تا کنون است و تصمیمات بد و ناکارآمد در دل این بحران ضربه محکم تری به پیکره ی اقتصاد این کشور وارد و مردم را بیش از پیش غرق در مشکلات کرد. کشورمان ظرفیت های زیادی دارد، آنها را به کار بگیرید.

فرهاد رحیمی
کارآفرین حوزه ورزش

و دبیر کانون کار آفرینی استان اصفهان