علی معلم:
تولید برنامه‌های طنز با میزان آزادی رابطه مستقیم دارد
امروز ارزش‌ها در دیدگاههای مدیران برآمده از جامعه نیست بلکه برآمده از سلیقه مدیران است و براساس سلایق فردی شکل می‌گیرد به همین دلیل است که ارزش‌های فرهنگی نیز در جامعه سال به سال تغییر می‌کند.
ایلنا: علی معلم معتقد است که امروز در صداوسیما ارزش‌ها براساس سلیقه مدیران تعریف می‌شوند.
به گزارش خبرنگار ایلنا، نشست بررسی وضعیت طنز در سینما و تلویزیون شب گذشته (8 آبان) با حضور علی معلم برگزار شد.
معلم با اشاره به سابقه طنز در ایران گفت: مردم در ایران با زبان طنز آشنا هستند وآنقدر آزادی دارند كه به کسری از ثانیه می‌توانند لطیفه بسازند ولی این آزادی در ساخت برنامه‌های طنز در بخش هنر وجود ندارد به دلیل نبود آزادی است زیرا طنز با میزان آزادی رابطه مستقیم دارد .
وی ادامه داد: وقتی ما هنرمند را تخریب می‌کنیم و تحویل نمی گیریم هنرمند نمی تواند رشد کند اما همچنان طنزپردازان ما در میان مردم جایگاه خوبی دارند هرچند خودشان گاهی این جایگاه را جدی نمی گیرند. امروز مقام بسیاری ازبازیگران مانند رضا عطاران بالاتر از بسیار دیگر است.
وی با اشاره به طنز در تلویزیون گفت: امروز تلویزیون اصلا برنامه‌ای طنز ندارد هر چند بعضی سریال‌های جدی آن آنقدر ضعیف است که خنده دار است.
معلم افزود: یکی از دلایل این امر این است که مدیران ما به بازیگران طنز اهمیت نمی دهند و در حفظ نگهداری آنها نمی کوشد امروز صداوسیما اصلا ناراحت این نیست که مدیری و عطاران دیگر در تلویزیون نیستند .
وی با اشاره به ارزش هنر و هنرطنز گفت: نباید در کار طنز آنقدر دچار تنزل شویم که دنبال برخورد با فرد خاصی باشیم بلکه آثار هنری باید مکاشفه داشته باشد .
معلم ادامه داد: امروز متاسفانه در صداوسیما در ارزش‌گذاری برنامه ها قیاس به نفس می‌شود از طرف دیگر زمانی که می‌خواهند علیه کسی حرف بزنند به آرای مردم توجه می‌شود همین امر نشان می‌دهد مدیریت فرهنگی، شجاعت و جریان شناسی ندارد.
وی تاکید کرد: امروز ارزش ها در دیدگاههای مدیران برآمده از جامعه نیست بلکه برآمده از سلیقه مدیران است و براساس سلایق فردی شکل می‌گیرد به همین دلیل است که ارزش‌های فرهنگی نیز در جامعه سال به سال تغییر می‌کند و زمانی فیلمی مانند آدم برفی، فیلم ضد ارزشی است و یک روز به عنوان فیلم ورزشی از تلویزیون بخش می‌شود.
معلم ادامه داد: این رفتارها به گونه‌ای نشان می‌دهد که مدیران به هنرمندان اعتماد ندارند در حالی که باید یک مدیر فرهنگی به هنرمند اعتماد کند تا هنرمند نیز در قبال مردم مسوول باشد و اثری بسازد که حرف آنها است والا هیچگاه تولید اثر سفارشی سودی نداشته و اثرگذاری ندارد.
