۶ رفتار برای شیوع بیشتر کرونا

در مواجه با کرونا مدل های همیشگی مواجه با بحران ها و مسائل از سوی کارگزاران حکومتی، مردم، روشنفکران و فعالان سیاسی و اصرار بر تدوام رفتارهای مبتنی بر جامعه شناسی خودمانی هیچ کمکی به کنترل و مهار کرونا نخواهد کرد. برای نمونه تداوم شش رفتار ذیل جز تشدید آثار منفی کرونا و بردن ما به  ترکستان اثری نخواهند داشت:  

1-کارگزاران حکومتی  تصمیمات متناقض بگیرند. (مانند تخصیص سهمیه بنزین برای سفرهای نوروزی) 

2-کارگزاران حکومتی تصمیمات خود را به سرعت عوض کنند و هر کدام تحلیل متفاوتی پیرامون کرونا ارائه دهند. 

3-کارگزاران حکومتی مسایل خود را  از طریق نامه نگاری های علنی با یکدیگر بیان (نه حل) کنند. 

4-شهروندان و مردم کرونا را اصلا جدی نگیرند و با رویکرد همه چیزدانی و خود اجتهادگونه ضمن بی توجهی به توصیه های مرتبط، بویژه اهتمام لازم به سفرهای غیرضروری و دید و بازدید های نوروزی داشته باشیم.

5-روشنفکران  با تبعیت از تعریف ادوارد سعید از روشنفکر در مواجه با کرونا فقط به طرح پرسش های مشکل آفرین و پیچیده،  نقد حکومت و تجویزهای خودبینانه بسنده کنند. 

6-کنشگران سیاسی کرونا را فرصتی مناسب برای تسویه حساب سیاسی و بازسازی اعتبار اجتماعی خود تلقی کنند و در این خصوص اقدامات لازم را انجام دهند.

کرونا مساله ای نابسامان، منحصر به فرد و ناشناخته با پایانی غیرمعین است. برای مقابله با آن هیچ تجویزی وجود ندارد. باید بر آن متمرکز شویم، تغییر رفتار بدهیم و رفتارهای مبتنی بر جامعه شناسی خودمانی (از جنس شش مورد بالا) را کنار بگذاریم.

کرونا مساله همه ماست، مساله ای که تاکنون با مشابه آن مواجه نبوده ایم. کرونا در ادبیات سیاست گذاری از همان جنس مسائلی است که هورن آن را آشفتگی ذهنی (social mass)   آکوف آنرا واقعیت بدون ساختار   (unstructured reality) و هورست ریتل و ملوین وبر آن را بدخیم  (wicked) خوانده اند. این نوع مسائل فرمولاسیون مشخصی و نقطه پایانی ندارند و مدام در حال تغییر و تحول هستند. 

در مواجه با کرونا نمی توان  با فرافکنی، دیگران را مقصر دانستن، گله، انتقاد، شکایت و خود قربانی بینی   مواجه شد. کرونا مساله ای است که تاکنون با آن مواجه نبوده ایم و در مواجه با آن هیچ راهی نداریم جز اینکه رفتار خود را تغییر دهیم.