مدرسه‌ای که با یک توییت جهانی شد
در پی انتشار عکس بچه‌های رمشکی در حال دیدن فوتبال با موبایل وزیر ارتباطات و وزیر آموزش و پرورش در توییتر خود درباره این مدرسه و معلمش نوشتند
بازی پرسپولیس تازه تمام شده بود که عکس معلم و دانش‌آموزان دبستان شاه نعمت‌الله‌ولی دست به دست چرخید.
معلم خوش‌ذوق و مهربان مدرسه، تلفن همراهش را، تلویزیون نداشته‌ی دانش‌آموزان کرده بود تا دانش‌آموزان رمشکی با تماشای بازی فوتبال سر ذوق بیایند و برای ۹۰ دقیقه یادشان برود در مدرسه و روستایشان چه کاستی‌هایی دارند.. تا اینجا همه‌چیز عادی بود تا اینکه وزیر ارتباطات با انتشار تصویری از کلاس درس دبستان رمشک در صفحه توییترش نوشت: «با همکاران تصمیم گرفتیم با هزینه شخصی برای مدرسه این دانش آموزان تلویزیون تهیه کنیم…» اما مشکل این مدرسه فقط تلویزیون نیست.
سراغ الیاس شیخی؛ معلم خوش‌ذوق و مهربان این مدرسه رفتیم تا از عکسی بگوید که امروز در فضای مجازی غوغا کرد و باعث شد روستایی که دیگران تا امروز حتی نامش را نشنیده بودند، یکی از هشتگ‌های پراستفاده فضای مجازی شوند.
تا یادشان برود چه مشکلاتی دارند
متولد سال ۷۴ است و اهل رمشک. از همان کودکی با گوشت و پوست و استخوان کمبودها را دیده و سختی‌ها را به جان کشیده. اما با تمام این حرف‌ها و مشکلات، درس خوانده تا برای روستایش کاری کند. درس خوانده و معلم شده. معلم دبستان تازه تأسیس شاه نعمت‌الله‌ولی. امسال نخستین سالی است که گچ به دست برای دانش‌آموزان محروم رمشکی مشق الف ب می‌گوید. الیاس شیخی می‌گوید: «از هفته پیش در مدرسه کوچک ما دانش‌آموزان یک غصه بزرگ داشتند. مدام می‌گفتند چرا شنبه تعطیل نیست؟ می‌گفتند ما می‌خواهیم فوتبال ببینم. خُب شاید در نظر خیلی‌ها این مشکل بزرگی نباشد. اما در مدرسه ما مشکل بزرگی بود. چون مدرسه از خانه بچه‌ها کیلومترها فاصله داشت. آن‌هایی هم که خانه‌هایشان نزدیک بود برق نداشتند تا تلویزیون تماشا کنند. در مدرسه هم که تلویزیون نداشتیم. برای همین چند روز کامل به این فکر می‌کردم که چه‌کار کنم تا دانش‌آموزان شاد شوند و برای ۹۰ دقیقه یادشان برود مدرسه‌شان پنجره ندارد. برق ندارد. آب ندارد… از خدا کمک می‌خواستم که شکر خدا فکری به ذهنم رسید…»
هدف خوشحالی بود و بس…
«اینترنت قطع و وصل میشد اما به هر زحمتی بود بازی را در کلاس درس پخش کردم.» الیاس شیخی با گفتن این جمله از ایده‌اش برای نمایش دادن بازی فوتبال در کلاس درس روایت می‌کند و می‌گوید: «تصمیم گرفتم با اینترنت پخش زنده بازی فوتبال را برای دانش‌آموزان نمایش دهم. اینترنت قطع و وصل میشد اما نمی‌دانید همین کار چقدر دانش‌آموزان را سر ذوق آورد و خوشحال‌شان کرد.» ۵۰ دانش‌آموز در مدرسه شاه‌نعمت‌الله‌ولی درس می‌خوانند و فقط دو کلاس درس دارند. الیاس شیخی می‌گوید: «دانش‌آموزان در کلاس ما جمع شدند. تلفن همراهم را روی تخته سیاه گذاشتم و بازی را نمایش دادم. عکس را همکارم گرفت. حقیقتش را بخواهید وقتی عکس را می‌گرفتیم فقط می‌خواستیم آن را در صفحه اینستاگرام‌مان بگذاریم و بگوییم دانش‌آموزان مدرسه محروم ما هم فوتبال را تماشا کردند. می‌خواستیم بگوییم درست است که مدرسه ما محروم است و امکانات اولیه برای تحصیل را ندارد، اما دانش‌آموزانش همراه دانش‌آموزان دیگر فوتبال را دیدند… می‌خواستیم دانش‌آموزان را خوشحال کنیم که شکر خدا به هدف‌مان رسیدیم…»
از رنجی که می‌بریم…
از میزهای فرسوده می‌گوید و دانش‌آموزانی که کتاب‌های کهنه خواهر و برادرهایشان را به مدرسه می‌آوردند. از تخته سیاهی می‌گوید که هنوز با گچ رویش می‌نویسند و از سوزی که در کلاس درس به جان دانش‌آموزانش می‌نشیند. معلم خوش ذوق رمشکی می‌گوید: «باورش سخت است. اما مدرسه ما پنجره ندارد؛ برای همین دانش‌آموزان مجبورند که با لباس زمستانی سر کلاس بنشینند. هوای کلاس آن‌قدر سرد می‌شود که گاهی…» به اینجا که می‌رسد سکوت می‌کند. بغضش از پشت سیم‌های تلفن هم پیداست… از خواسته‌اش که می‌پرسیم لب به سخن بازمی‌کند و می‌گوید: «برای خودم هیچ چیز نمی‌خواهم. آقای وزیر ارتباطات توییت کرده که برای مدرسه با هزینه شخصی تلویزیون می‌خریم. دستشان درد نکند. به غیر از تلویزیون کاستی‌هایی داریم که حتی فکرش را هم نمی‌کنید. کلاس‌های درس ما در و پنجره ندارد. تخته وایت‌برد ندارد. دانش‌آموزان دفتر و کتاب ندارند، برق نداریم. آب نداریم. فقط دانش‌آموزان ممتاز مدرسه کوله و دفتر و کتاب نو دارند که آن را هم بنیاد علوی مهرماه امسال به دانش‌‍‌آموران ممتاز اهدا کرد. حالا که این عکس دیده شده کاش حداقل امکانات تحصیل برای دانش‌آموزان دبستان شاه‌نعمت‌الله ولی مهیا شود. فقط همین را می‌خواهم…»
