پیام تبریک دانش آشتیانی به مناسبت فرارسیدن سال نو

به گزارش ایلنا، درمتن پیام دکتر فخرالدین دانش آشتیانی آمده است:

«یا مدبر اللیل و النهار

به نام تدبیر کننده روزگار

نوروز را که جشن نکو داشت همه ی نو شدن ها و نیکوکاری هاست و امسال نیز مقرون و متبرک به میلاد خجسته ی بانوی دو عالم و مادر نور و سرور حضرت زهرا (س) است را صمیمانه به محضر معلمان شریف ، مدیران گرانقدر  وکارکنان عزیز دستگاه عظیم تعلیم و تربیت کشور تبریک می گویم و عزت و سربلندی را در سال نو برایتان خواستارم .

به فرمایش نبی مکرم اسلام( ص)، " انسان درسیر روزگاران در مسیر نسیم های بالنده و پرورش دهنده ای قرار می گیرد که نباید خود را از آن محروم سازد " ؛ و یکی از آن ایام ، بهاران است که هم پرورش دهنده ی طبیعت و هم رشد دهنده ی اندیشه و انسانیت است و به تعبیر امیرمومنان علی (ع) " انسان، جهانی بزرگ است " ؛ بنابراین در این نوزایی و نوشوندگی، حتما باید تحولی ژرف تر و عمیق تر از طبیعت بیابد.

بی گمان یکی از عرصه ها و پهنه هایی که این دگرگونی ها  می تواند در آن نمود یابد، " مدرسه " است که بیش از هرجای دیگر، نیازمند دمیدن این نسیم نوروزی است و اینجانب خاضعانه برای تحقق این تحولات، دست نیاز به سوی شما که خواهان اندیشه ای نو وفرصت هایی بدیع و آینده ای سرشاراز امید و نشاط هستید، دراز می‌کنم.

ما به گفتمان ملّی برای اعتلای آموزش و پرورش نیازمندیم تا درآن مدرسه، مبنای توسعه به شمارآید و معلم هویت و منزلتی تازه یابد و دانش آموز مهم ترین سرمایه ی ملّی محسوب شود.

 بنابراین از تمامی کنشگران و نقش آفرینان نظام تعلیم و تربیت می خواهم که به یُمنِ این ایام خجسته و اعیاد مبارک ، آموزش و پرورش را در  نوروزی شدن  و نوشوندگی مددرسان باشند.

امیداورم خداوند مدبّر و مهربان که دگرگون کننده حال و احو ال  همگان است، همه ی ما را در راه اعتلای نظام تعلیم و تربیت و تعالی نظام جمهوری اسلامی ایران مورد عنایت قراردهد .

به گزارش ایلنا و به نقل از مرکز اطلاع رسانی و روابط عمومی وزارت آموزش و پرورش، همچنین در پیام عیدانه وزیر آموزش و پرورش به دانش آموزان کشور آمده است:

«سلام فرزندانم. خوشحالم  فرصتی فراهم آمد تا در روزهای پایانی زمستان، به بهانه بهار، با شما حرف بزنم.

این روزها مرا به یاد سال ها قبل می اندازد، روزهایی که مثل شما به مدرسه می رفتم و روی نیمکت می نشستم.

احساس شما را در این روزها، خوب می فهمم، زیرا به خوبی آن را تجربه کرده ام و می دانم با نزدیک شدن به عید، یک حسّ دوگانه به سراغ آدمی می آید، از یک سو حس دلهره از تمام شدن تعطیلات و روبه روشدن با روزهای سال جدید و حجم    نگرانی ها، درس ها، تکلیف ها و انتظارات. پدر و مادرهایمان انتظار دارند، یک سال به واسطه بزرگ تر شدن، عاقل تر شده باشیم، معلم ها انتظار دارند تمام درس های عقب افتاده ، مشق های فراموش شده و واحدهای کم کارشده را در سال جدید جبران کنیم . حسّی که در آن روزها مرا کمی می ترساند و شیرینی تعطیلات را  برایم تلخ می کرد.

اما خوب یادم هست که حسّ دیگری هم بود که مثل باران بی امان بهاری، مثل یک چشمه جوشان، این دلهره ها و تلخی ها  را می شست و با خود می برد. این حس با هوای خوب، با عطر گل ها، با باران، با نسیم، با پرنده ، با درخت، با زندگی و...می آمد . به هر حال؛ بهار چه  بخواهیم و چه نخواهیم، این پیام را  به جان، روح ، قلب و چشم های ما می رساند.

ما در هوای پاک بهاری، بهتر می بینیم، بهتر نفس می کشیم، بهتر می شنویم، بهتر حس می کنیم، چرا که طبیعت یک تازگی خاصّ دارد که ما را با خود مهربان تر می کند، پس چرا ما خودمان مهربان تر نشویم و از طبیعت درس نگیریم؟                      

من هم مثل شما می اندیشم؛ که یادگیری، فقط درکتاب های درسی و چهاردیواری مدرسه خلاصه نمی‌شود..

بهترین درس ها را باید از زندگی بیاموزیم، از طبیعت، از انسان ها و از کتاب هایی که دنیاهای جدید را به ما نشان می دهند، کتاب هایی فراتر از کتاب های درسی. پس اگر بخواهیم، می توانیم آن چنان درس هایی از زندگی در بهار بیاموزیم که معلم ها و پدر و مادرهای ما نیز از این آموخته ها، شگفت زده شوند و حتی با رغبت و علاقه از ما بیاموزند .

آموختن یک اتفاق دو سویه است نه یک سویه، در همین جا به عنوان یک معلم آماده ام از شما فرزندان دانش آموزم درس بیاموزم، من این را از بهار آموخته ام ...».